Kun je me vinden op deze foto, gemaakt op 26 mijl door Eva?
4.16.48, het is geen schande, het is de 20734ste plek van 50564 finishers van de New York Marathon dit jaar. De gemiddelde tijd die er gelopen werd was 4.34.45, dat is bijna 18 minuten langzamer dan mijn tijd. Vorig jaar was de gemiddelde tijd 4.18, mijn tijd was toen 4.05, dertien minuten langzamer dan mijn tijd, wat dat betreft heb ik het dus nog niet eens zo gek gedaan afgelopen zondag. Maar toch kan ik niet echt tevreden zijn.
Verrazano Bridge (Mile 1-2)
Wow, het waait écht hard! Ik wist wel dat het hard waaide maar als ik op de brug loop voel ik pas echt hoe hard de wind waait. Ik heb er op dit moment nog niet echt last van, hoewel mijn hartslag 196 is. Dat is veel te hoog, maar nogmaals, ik voel het niet. Ik probeer mijn veel te hoge hartslag te voelen, maar het voelt gewoon normaal. Ik ga er dan ook maar vanuit dat mijn horloge koekoek is. Met mijn rechterhand op mijn startbewijs (ik heb het gevoel dat ‘ie weg gaat waaien) baan ik mezelf een weg over de brug. Ik geniet.
Brooklyn (Mile 3-12)
Als we de brug aflopen worden we onthaald door het publiek dat in grote getallen is op komen draven, ondanks de kou. Ik voel me goed, ik voel me sterk en ik loop lekker. De wind is in Brooklyn minder heftig dan op de brug en ik zorg dat ik steeds omringd ben door andere lopers zodat ik zo min mogelijk wind vang. Ik zit eigenlijk vanaf het begin al in de race en ik droom na tien kilometer al over een mooie finish in 3.55. Als ik zo doorloop red ik zelfs 3.50. Ik loop voor mijn gevoel zo langzaam dat ik het idee heb dat ik in het tweede deel nog wel kan versnellen.
Queens (Mile 13-14)
Mijn benen voel ik niet, ook niet op het halfway-point op de brug die ons van Brooklyn naar Queens brengt. Vorig jaar greep ik op dit punt naar paracetamol omdat ik mijn benen dus wél voelde. Ik voel me redelijk zeker over mijn zaak en loop de paar kilometer die we door Queens lopen lekker door.
Queensboro Bridge (Mile 15-16)
Het gaat allemaal fout als we de Queensboro-kutbrug opdraaien. Met de wind vol in mijn gezicht probeer ik vanaf 23 kilometer naar boven te klimmen. De wind sloopt me. Ik heb het zwaar, mijn benen voelen prima maar de rest van mijn lichaam stopt er van het een op het andere moment gewoon mee. Ik heb het gevoel dat ik begin te zweven, ik heb geen controle meer over mijn lichaam, mijn benen. Het wordt even zwart, ik loop door want als ik stop is dat het begin van het einde, als het nogmaals zwart wordt pak ik de brug vast en begin ik mezelf omhoog te trekken.
Wanneer we eindelijk naar beneden mogen ga ik weer rennen en het voelt goed. Mijn benen voelen nog verrassend goed. Niet gek, want ik ben ook gewoon goed getraind.
1st Avenue (Mile 17-19)
Op 1st Avenue gaat het nog even lekker, totdat we weer omhoog moeten. Ik begin weer te wandelen want ik voel me weer niet goed worden. Ik zeg tegen mezelf dat dit niet opgeven is, dat dit moet omdat ik anders misschien wel helemaal die finish niet meer over kom. Ik vertel mezelf dat ik moet genieten, dat het een voorrecht is dat ik hier loop dat ik hier veel geld voor betaald heb en lang naar uitgeleefd heb. Maar het is lastig. Uitlopen is niet zo’n bijzonder doel, dat deed ik namelijk vorig jaar ook en het ziet er op dat moment al naar uit dat ik dat toen in een veel betere tijd deed.
The Bronx (Mile 20)
Op de brug richting The Bronx voel ik niets meer. Ik ben volledig uitgeschakeld. Ik wandel, ik ren, ik wandel, ik ren, mijn gedachten staan uit. Van The Bronx krijg ik weinig mee.
5th Avenue (Mile 21-23)
Als we op 5th Avenue zijn (35K) heb ik even het gevoel dat ik het tot de finish rennend ga redden, totdat we het laatste stukje van 5th Avenue alleen maar omhoog lopen en niet zo’n klein beetje ook. Ik doe die hele kilometer wandelend, maar wel op zo’n tempo dat ik een groot aantal rennende mensen bij kan houden. In looppas kan ik grote stevige stappen nemen, rennend ben ik op dat moment niets meer waard.
Ik weet dat Carlissa op de hoek van 90th street staat en op 92th street begin ik daarom alvast te rennen, ik wil haar niet wandelend passeren. Ik besef ineens hoe fijn het geweest zou zijn als ik naast iemand gelopen had, als ik iemand gehad had die me continu hier doorheen gesleept had. Francien wat doe je nou in Zuid-Afrika, waarom ben je niet met mij in New York?!?!!!
Central Park (Mile 24-26)
De laatste twee kilometer in Central Park doe ok bijna volledig rennend. Ik durf niet meer op de tijd op mijn horloge te kijken. Dit is de eerste keer dat ik niet uitkijk naar de finish, ik vrees voor de finish. Waar moet ik dit keer naar uitkijken? Dat ik eindelijk mag wandelen? Dat doe ik immers al bijna twee uur. Dat ik het gehaald heb? Ik had niet anders verwacht.
En misschien is dat wel mij grootste probleem geweest. Dat ik te gretig geweest ben. Te zeker van mezelf. Ik was niet zenuwachtig, ik had er vertrouwen in, ik was goed getraind, het ging helemaal goed komen.
Finish
Als ik over de finish kom wil ik huilen. Niet van ontlading of vreugde, maar omdat ik teleurgesteld ben in mezelf. Ja, het wandelen begon doordat ik me echt niet OK voelde, maar ik heb het idee dat ik daarna gewoon een klein beetje heb opgegeven. Ik had meer gekund, dat gevoel heb ik. En dat is een rot gevoel, want ik kan er nu niets meer aan veranderen en de kans dat ik volgend jaar weer in New York loop is erg klein.
Iedereen feliciteert me met mijn prestatie, maar ik denk “je moest eens weten”. Vorig jaar kon ik er zo van genieten, nu wil ik zo snel mogelijk mijn marathonponcho uitdoen en mijn medaille verstoppen. Ik wil er niet over praten, ik wil niet doen alsof ik heel blij ben, dat kan ik niet.
Inmiddels zijn we bijna 72 uur verder en ben ik nog steeds teleurgesteld. Ik kan nog steeds niet blij of trots zijn en ik denk ook niet dat dat nog gaat komen. Dat betekent overigens niet dat ik zielig in een hoekje zit. Het is ‘maar’ een marathon. Het is niet dat m’n leven hier van af hing, er zijn nog zat andere dingen waar ik gelukkig van word. Van lekker eten bijvoorbeeld, wandelen door Central Park, schaatsen in Bryant Park.. Er is genoeg materiaal om te lachen en gelukkig te zijn, maar gelukkig met die marathon ben ik niet. En ik denk niet dat dat erg is. Ik hoop dat ik hier van geleerd heb, ook met een goede training kan het zwaar worden en er zijn altijd omstandigheden waardoor het minder dan gepland kan gaan. Het weer heb je niet in de hand, je gezondheid ook niet. Als ik heel eerlijk ben voel ik me al een aantal weken niet 100% gezond, ik had dus kunnen weten dat me dit tijdens de marathon parten zou kunnen spelen.
Ik wil jullie allemaal bedanken voor de grote hoeveelheid lieve berichten die ik via Instagram, mijn blog en de mail heb mogen ontvangen. Ik ben blij dat jullie het vertrouwen in mij nog niet helemaal verloren zijn. Dat ben ik zelf namelijk ook niet en you’ll see… ik heb hiervan geleerd en de volgende keer gaat het beter, echt!
Liefs,
Annemerel
Wat jammer dat het zo is gegaan. Ik denk niet dat je last van hybris had. Maar als ik jou was, zou ik naar de huisarts gaan. Hoe gaat het met je Hb waarde? Je glucose? Kon het toch invloed hebben dat je antibiotica slikt?
Je hebt er maanden voor getraind, naartoe geleefd. Tuurlijk is het enorm balen en zeker als je zo goed hebt getraind. Je moet natuurlijk altijd vertrouwen hebben in je training, anders ben je juist te onzeker.
Het is balen. En zo mag je je ook voelen.
Op naar de volgende marathon. Eentje met een lichter parcours. Misschien Berlijn? Daar worden veel PR’s op gemaakt! Succes!
Wauw Annemerel ik ben echt onder de indruk hoe je over je ervaring kan schrijven. Wat knap dat je nu al de andere mooie dingen van je New York ervaring kan inzien en niet volledig in zak en as bent over deze mega tegenvaller. En je hebt natuurlijk meer dan gelijk: dit maakt jou alleen maar sterker voor je volgende marathon.
Hoe dan ook, je hebt het fantastisch gedaan!
Je bent teleurgesteld, niet tevreden en accepteert dat. Dat vind ik echt top. Ja, klasse.
Helemaal eens met Marion!
Je had ’s avonds toch naar dat feestje moeten gaan, ik was er ook en had je met mijn verhaal misschien wat beter kunnen laten voelen.. Na maanden trainen om mijn eerste marathon in 4 uur te finishen heb ik voor mijn gevoel flink gefaald door er uiteindelijk 5:40 over te doen vanwege een knieblessure waar ik me voor de marathon niet eens heel erg bewust van was.. Ik heb het eerste deel heel langzaam gerent en de tweede helft bijna alleen maar gewandeld. Wat een anti-climax toen ik over de finish kwam, vooral omdat ik totaal niet moe was en conditioneel veel beter had gekund.. Achteraf voel ik me ook een aansteller en is het net of ik de pijn tijdens de race heb overdreven. Maar ja, de medaille is er for what its worth.
Jammer dat je toch met een teleurgesteld gevoel achter blijft. Ik snap het wel, met zo’n goede voorbereiding ga je er vanuit dat die tijd van vorig jaar gecrusht wordt! Gelukkig blijft het nu wel haalbaar om je volgende marathon beter te lopen :) en of je het er nou mee eens bent of niet: een marathon in 4.16 is fantastisch!
Heel mooi beschreven hoe je je voelde. Lijkt me super kut zo maar he je bent wel weer even in NY geweest :D
Op naar de volgende marathon! ;)
Ik vind je tof! Had een livestream gevonden waarop ik je heb zien finishen, door je tijden zag ik dat je het zwaar had. Kon mijn tranen dan ook niet binnen houden bij het lezen van je verslag.
Ik vind het zo inspirerend dat je gewoon je teleurstelling kan appreciëren en doorgaan!
Annemerel, je bent een bikkel!!!!! Er zijn zo veel mensen die nooit een marathon (kunnen) lopen en jij loopt hem gewoon in f*cking (vals plat) New York terwijl je niet top fit bent qua gezondheid. Ik snap de enorme teleurstelling (zou ik ook zijn), omdat je zo hard en lang hebt getraind. Maar soms wil het lichaam gewoon niet… je mag trots op jezelf zijn!!
Kippenvel van je post. Ik leef met je mee en het is logisch dat je gewoon gigantisch baalt van je tijd. Als je maar wel beseft dat je het gewoon gedaan hebt, alsnog in een tijd boven het gemiddelde. Heel knap!
Ahhh lieve, lieve Annemerel..
Als dit hele verhaal over mij ging, zou je dan gezegd hebben: ‘Loser, je hebt zwaar ondergepresteerd! Wees maar flink teleurgesteld!’.
Nou weet ik dat dit verhaal niet over mij gaat (ik heb gister bijna gejankt van blijheid omdat ik voor het eerst sinds tijden pijnvrij 5km heb kunnen lopen op een pace van 5’20 :’) #oma) maar over jou. Jouw doelen. Jouw strijd. Jouw weg er naartoe.. Maar toch wil ik je nog 1x zeggen dat ik weet hoe goed je bent en dat laat je de volgende keer gewoon weer aan iedereen zien.
En ik vind het heel cool dat je je teleurstelling zo goed in een verhaal weet samen te vatten en er ook weer een soort afstand van kunt nemen door het te zien zoals het is.
Een topper ben je :)
xx
Ik begrijp de teleurstelling, helaas heb je met hardlopen niet altijd alles in de hand (het weer, je eigen gestel op de dag zelf). Laat je niet uit het veld slaan, een volgende marathon ga je wel gewoon je PR smashen.. want dat dat er in zit dat weten we beide.. Dit keer is het helaas niet gelukt en daar mag je best even van balen.. want ook al is voor andere uitlopen een prestatie voor jou is uitlopen wel al een zekerheidje.. ik snap dan ook best dat je flink zuur bent van een niet gesteld doel.. goed om te lezen dat je verder wel van NYC genoten hebt.. want hey het blijft natuurlijk een heerlijke stad ;)!
Ik hoop wel dat je er over een tijdje trots op terug kan kijken.. niet perse trots op je tijd maar ook trots op je voorbereiding.. de deze keer beter dan ooit was! Je hebt aan jezelf bewezen dat je dat kan! En ook deze ervaring is er weer eentje waar je van leert.. nu weet je dat je misschien wel meer had kunnen geven.. hardlopen is natuurlijk ook gewoon een mentaal spelletje.. deze ervaring gaat je mentaal dus weer sterker maken en zorgt ervoor dat je je volgende wel gaat rocken!
Mooi stuk. Vind het heel goed dat je het gewoon accepteert van jezelf dat je teleurgesteld bent en het niet goed wilt praten, soms lukt dat namelijk niet en dan moet je het ook niet forceren. Van de eerste kilometers heb je in elk geval wel optimaal genoten zo te lezen, en als je de gemiddelde tijd ziet dan weet je wel dat je waarschijnlijk niet de enige marathonloper was voor wie het heel erg tegenviel. Ik weet niet of er NYC Marathon-fora zijn ofzo, maar ik heb het idee dat mensen dan echt wel met je mee zouden kunnen praten. Maakt het voor jou nog steeds niet minder erg, maar dan weet je wel dat het niet alleen aan jou ligt.
Wat balen zeg dat je niet lekker hebt kunnen lopen en je doel niet hebt gehaald.
Maar gebruik het gewoon als een goed excuus om volgend jaar weer naar nyc te gaan voor de marathon !
Komt vast helemaal goed
Hee Annemerel,
Hoe KUT het ook is, en hoe goed je ook getraind was, bewijst dit ook gewoon maar weer dat je gewoon mens bent. Heel lullig, maar ik vind je al zo’n superwoman hoe je alles doet!! Zelfs superwoman heeft soms even een dipje, never give up :)
Aahw, mooi verslag heb je er van gemaakt. Ik heb helemaal met je meegeleefd.
Het is jammer dat het niet ging zoals je had gepland, maar zoals je zelf ook al zegt:’het is ‘maar’ een marathon’.
Ik hoop m ook ooit zelf te lopen, maar na de eerste keer dam tot dam dit jaar ga ik eerst maar is zorgen dat ik die goed kan lopen. Ik had daar namelijk 2 uur over gedaan, wat langer was dan gepland.
Eigenlijk ben jij degene geweest waardoor ik weer aan het hardlopen ben gegaan en hier ben ik je erg dankbaar voor!
Prachtig geschreven.. ! You go girl!
Nu heerlijk nagenieten van New York en heerlijk bijkomen en uitrusten! :)
Als eerste: ik vind het knap van je dat je, ondanks dat je teleurgesteld bent in jezelf, toch nog zo’n verslag hebt geschreven! Het is niet gegaan zoals je wilde en dat kan inderdaad onder andere komen doordat je je al een tijdje niet 100% gezond voelt. Ten tweede: ik en nog vele anderen met mij zijn wel trots. Maar, daarnaast snap ik best dat jij dat misschien niet bent. Je had er namelijk meer van verwacht en het is niet gelukt wat jij voor ogen had. Het is logisch dat je je dan zo voelt en ook begrijpelijk als je er nooit helemaal trots op zal zijn. Maar weet je, er zullen nog zo veel kansen voor jou komen en je hebt er al heel veel gehad. Nu komt het moment dat je deze gebeurtenis langzaam aan een plekje zal moeten geven en de gebeurtenis zal moeten accepteren. Dan kan je daarna weer verder kijken en zullen er nog genoeg dingen komen (en ook al zijn geweest) waar je wel heel trots op jezelf kan zijn. Zoals ik al zei: jij bent misschien niet trots op jezelf op dit moment, maar wij wel! Net als alle andere dingen die je al hebt bereikt en nog gaat bereiken. Want Annemerel, jij hebt power! Jij hebt doorzettingsvermogen! Jij bent een inspiratie voor mij en nog veel meer mensen!
Heel mooi geschreven!
Jammer dat je niet tevreden kunt zijn over het resultaat! Maarre…ik vind 4:16 best een heel goede tijd, en het feit dat het ver boven het gemiddelde zit bevestigt dat. Ik weet niet hoe jij wandelt, maar volgens mij heb jij harder gewandeld dan ik kan rennen ;-)
Toch schoot ook even door mijn hoofd ‘count your blessings’. Ik weet dat het niet is waar je voor hebt getraind, maar wees trots en blij over het feit dat je een marathon hebt kunnen lopen, en dat in één van de mooiste steden van de wereld hebt kunnen doen. Cliché maar waar: je hebt mazzel dat je zo gezond bent dat je een marathon kunt lopen! NIet veel mensen kunnen je dat nadoen.
Ik begrijp de teleurstelling, maar ik hoop dat het je lukt het ook van de positieve kant te gaan zien.
Topper! Je mag trots zijn, echt trots zijn!! Ik vond het zelf aan het begin heel moeilijk om trots te zijn, want mijn tijd was alles behalve onder 4.5 uur, maar aan de andere kant: je had ook op kunnen geven, je had een taxi kunnen pakken ne weg kunnen gaan. Dat heb je niet gedaan, je hebt doorgezet! That’s te spirit!
Jammer dat het zo is gegaan! Gelukkig heb je nog wel wat leuke dingen meegemaakt in NY!
Ik vind je een kanjer en ik snap heel goed dat je teleurgesteld bent. Het is niet de race die je wilde, het is niet de tijd die je wilde maar het was ook niet de weersomstandigheden die je wilde. Je kan nog zo goed getraind hebben maar ieder race is anders en helaas is het bij jou deze keer minder gegaan. Echter ga ik niet roepen dat je gefaald hebt of dat het slecht is wat je gedaan hebt en dat je teleurgesteld moet zijn. ABSOLUUT NIET! Want jij hebt hem toch uitgelopen, ook als is uitlopen niet wat je wilt horen. Je had ook kunnen opgeven, dan had je helemaal niet over de finish geweest. Juist door deze weeromstandigheden en je gezondheid vind ik het onwijs knap dat jij het gehaald hebt en dat je door bent gegaan. En die medaille mag echt wel gezien worden! Zie het als trofee voor al jouw harde trainingen!
P.s Ik vind je een kanjer en een inspiratie maar je hebt me wel een beetje bang gemaakt voor mijn eigen marathon over 5 maanden hahahha *grapje*
Als iemand niet gefaald heeft dan ben jij het! Een mooie tijd gelopen en nee, niet je droomtijd dus je mag teleurgesteld zijn. Maar als ik lees dat je wegtrekkers hebt gehad kan ik alleen maar zeggen: tandvlees bezit je en veel ook want dan moet je dus echt op je tandvlees gelopen hebben met momenten. Zoals ik eerder schreef: dit gaat wellicht je beste sportervaring ooit worden, want van die momenten leer je het meest. Ik gun je een geweldig herstel (NEEM DIE TIJD OOK!) en mooie plannen voor voorjaar 2015 (Rotterdam?!, ik heb een haas voor 3:50, wil je meeliften?)
-xx-
Ik ga je niet vertellen dat je trots moet zijn op je prestatie, want dit is gewoon niet waar je voor kwam en keihard voor hebt gewerkt. Punt.*
Maar je moet wel trots zijn op de manier waarop je ermee omgaat, ja het is een teleurstelling, maar zo is het nu eenmaal gegaan en daar kan je ook van leren. Heel goed van je, ik had waarschijnlijk nog als een hoopje ellende onder de dekens verstopt gelegen!
*neemt niet weg dat er heel veel mensen zijn die je dit niet na zouden doen.
Knap, want je loopt een marathon. Knap, want je traint al maanden facking hard. Knap, want je hebt nog steeds een toptijd onder verschrikkelijke omstandigheden. En ja, je tijd is niet wat je gehoopt hebt en je baalt. Mag. Betekent alleen maar dat ie volgende keer eigenlijk niet slechter kan (kan altijd natuurlijk) en dat je een hele goede reden hebt om hem nog een keer in NY te lopen volgend jaar :) xx
Ahhw jammer dat je zo teleurgesteld bent Annemerel :|
En toch vind ik het knap van je! Ondanks alles goed gedaan :)
Ik vind het heel lastig om hier op te reageren omdat ik weet dat je teleurgesteld bent en het dat voor veel anderen (zoals ik) lastig te begrijpen is. Goed dat je naar je lichaam geluisterd hebt, wellicht had je anders niet kunnen finishen en had je moeten uitstappen. Ik vind het knap van je dat je hem hebt uitgelopen en ik hoop dat de rest van je tweede New York ervaring geweldig was!
Echt balen dat het niet ging zoals je hoopte, maar ik vind het alsnog superknap van je. Ik zou het niet kunnen!
Shit happend.
Als je de marathon volgend jaar weer loopt dat weet ik bijna zeker dat je gaat knallen, keihard knallen en daarvoor heb je dit, deze ervaring nodig gehad…
Misschien dat dat idee dat je opgegeven hebt meer iets van achteraf is. Ik heb zo vaak dat ik tijdens een run echt helemaal kapot ben en 5 minuutjes erna denk ‘ach, wat een onzin. Ik had harder gekund’. Terugkijken op dingen geeft vaak een gek effect, dus misschien heb je wel echt je uiterste best gedaan. Ik vind het in ieder geval alsnog heel knap van je en heel erg jammer dat je gezondheid roet in het eten gooide. Aan je training heeft het in ieder geval absoluut niet gelegen.
Ik vind het heel knap hoe je kan accepteren dat je niet tevreden bent over je prestatie :)
Jeetje Annemerel! Wat een verhaal zeg! Ik snap wel dat je baalt als je het gevoel hebt dat je meer kon! Alleen die weersomstandigheden niet normaal.. Je bent misschien niet tevreden met je tijd, maar dat is ok! Je hebt het toch goed gedaan, een marathon uitlopen en met een mooie tijd is niet niks! Ik doe het je niet na of althans nog niet :-)
Ik hoop toch voor je dat je volgend jaar nog een kans krijgt en je je dan beter voelt! Nu niet in een dipje raken hè?
Je bent en blijft een topper!
Ik vnd het echt zo k*t voor je. Ondanks dat je ech wel trots op jezelf mag zijn (je hebt wek ff 18 minuten sneller gelopen in tegenstelling tot de 13 minuten van vorig jaar EN het weer was verschrikkelijk EN je was al wen hele poos niet lekker) snap ik je gevoel wel. Een tweede keer ga je niet alleen maar voor die NY marathon maar om je persoonlijk record te vebreken en als dat niet lukt, op zo’n manier is dat gewoon ontzettend balen. Maar weers hiet te hard voor jezelf, je hebt wel mooi door je pijn heen gebeten en hem uitgelopen en dat is best iets waar je wél trots op mag zijn! Op naar NY 2015? xx
Oeps sorry voor de tikfoutjes. Tik dit op mobiel in de trein, haha ;)
Het is inderdaad erg jammer, ik zou het gevoel denk ik ook wel hebben. Als ik mezelf iets voorgenomen heb en ik haal het niet kan ik ontzettend balen. Maar ik vind het goed dat je het accepteert en geniet van de andere dingen die je daar hebt meegemaakt :)
Dat zweverige gevoel is echt shit, ik heb het ook eens gehad op driekwart van een marathon. Ik had toen gewoon echt te weinig getraind, en eerlijk gezegd, kijkende naar jouw voorbereiding: dat heeft jou misschien ook wel parten gespeeld. Ik denk wel dat je hard hebt getraind en afwisselend, maar de echte inhoud krijg je gewoon door veel meer kilometers te maken. Dus vaak (4, liever 5 keer per week), en die lange run vaak genoeg herhalen.
Wat ben je een bikkel! Helaas lukt het niet altijd om je dromen waar te maken, maar na diepe dalen komen hoge pieken! Er komen momenten waarin jij jezelf juist overtreft, dat weet ik zeker!!