Het is alweer ruim drie maanden geleden dat ik naar Lapland vertrok voor de Fjällräven Classic, maar een paar weken geleden was ik beelden van mijn camera aan het verwijderen en toen zag ik dat ik eigenlijk best veel materiaal geschoten had in Lapland, materiaal waar ik eigenlijk nooit iets mee gedaan had. Terwijl ik de beelden bekeek kreeg ik een heel gelukkig gevoel.
Toen ik vijf maanden geleden benaderd werd om een deel van de Fjällräven Classic te lopen moest ik een beetje lachen. Ik? In de wildernis? Op bergschoenen? Met een afritsbroek? Een backpack op mijn rug? Ik zag het nog niet gebeuren. Maar tegelijkertijd intrigeerde het me ook. Moet ik dit niet gewoon een keer gedaan hebben? En als ik het dan ga doen, hoe kan ik het dan beter doen dan met een groep experts en samen met een merk dat alle producten voor zo’n ‘survival tocht’ maakt. Zo’n kans als deze zou ik vast niet meer krijgen, toen ik 24 uur later écht een beslissing moest maken, kon ik dan ook niet anders dan JA zeggen. En daar heb ik absoluut geen spijt van. Na vorige week denk ik zelfs dat de Fjällräven Classic (of een vergelijkbare tocht door Zweeds-Lapland) één van de meest romantische vakanties ooit kan zijn. Geen telefoonbereik = Annemerel’s volledige aandacht.
Op het moment dat ik dit schrijf zit ik op het vliegveld van Stockholm na drie dagen in de wildernis in Zweeds-Lapland. En als ik zeg wildernis, dan bedoel ik dat ik ruim 52 uur GEEN connectie had. Geen telefoon, geen internet, helemaal niets. En eerlijk… het was helemaal niet zo erg als ik van te voren gedacht had. Het was eigenlijk best wel OK. Het enige wat best lastig was.. ik wilde zo graag dingen delen op Instagram en dat kon dus helemaal niet. Iedere keer als ik een mooie foto gemaakt had, bewerkte ik hem meteen, zodat ik hem kon uploaden op het moment dat ik wel weer internet had. Maar ja, aan het eind zaten er dus 24 foto’s in dat mapje. Die kan ik niet allemaal op Instagram plaatsen, dus doe ik het hier.
Vanmorgen vloog ik om tien voor zeven richting Stockholm, om kwart voor zeven vloog ik door naar Kiruna, waar ik nu dus als het goed is ergens boven in de lucht zweef. Je begrijpt dat ik dit allemaal net iets eerder schrijf, want ik laat niets aan het toeval over en ga natuurlijk mijn laatste blogpost voor vertrek niet haasjerepje op een vliegveld schrijven.
Sponsored – Jeetje wat vliegt de tijd! Ik ben net terug uit Italië en over anderhalve week, loop ik met mijn rugzak op mijn rug door Zweeds-Lapland. Ik heb er heel erg veel zin in, maar vind het stiekem ook wel heel erg spannend. Ben ik er echt wel klaar voor? Natuurlijk heb ik me in de Ardennen goed voorbereid, maar april lijkt alweer zo lang geleden. Lukt het me nog steeds om mijn tas zo efficiënt mogelijk in te pakken? Kan ik die tent nog steeds opzetten? En… hoe zal mijn eten smaken?