Toen ik op donderdagmiddag na een reis van ruim tien uur de auto uitstapte zei ik (met enig gevoel voor drama) tegen Tuur: ‘Rij maar weer naar huis, mijn rug is kapot, die marathon gaat hem niet worden’. Ik voelde me intens verdrietig en wilde het liefst gewoon alleen zijn en even flink huilen. Wandelen lukte niet, ik bleef maar door mijn rug heen zakken. Het voelde hopeloos.
De Olympische Spelen zijn afgelopen vrijdag begonnen, het atletiekprogramma start aanstaande donderdag met het onderdeel snelwandelen. Dat is niet echt een populaire sport in Nederland, want er is geen enkele Nederlandse deelnemer in Parijs aanwezig om de Nederlandse eer hoog te houden. De Nederlandse atletiekploeg bestaat dit jaar uit een recordaantal van 47 deelnemers en vanaf vrijdag (2 augustus) gaan ze los. Dit zijn de onderdelen waar ik zelf het meest naar uitkijk (en waarom).
Op 29 september hoop ik (eindelijk) aan de start te staan van mijn dertiende marathon. Na flink wat blessureleed en de geboorte van mijn twee kinderen, was ik er een paar weken geleden helemaal klaar voor om aan mijn voorbereiding voor marathon nummer 13 te beginnen. Totdat ik op 13 juni geblesseerd raakte. Sindsdien heb ik niet meer hard kunnen lopen en is het nog maar de vraag of ik de start van de Berlijn Marathon ga halen, laat staan de finish…
Toch ga ik er alles aan doen om die dertiende marathon eindelijk af te kunnen vinken. Ik sta uren op de crosstrainer, doe netjes mijn oefeningen van de fysio en probeer (zo goed als dat gaat met een baby en een peuter) zoveel mogelijk rust te pakken en gezond te eten. De komende weken neem ik je via vlogs mee in mijn marathonvoorbereiding. Kijk je mee?
Precies vier weken geleden deelde ik een hardloop-update. Ik schreef dat ik al 34 weken heerlijk aan het opbouwen was en dat ik onderweg weinig problemen gekend had. Ik bouwde in twaalf weken heel rustig op naar vijf kilometer, vervolgens in tien weken naar tien kilometer en op mijn verjaardag twee maanden geleden liep ik mijn eerste halve marathon. Ik herstelde goed van trainingen, heb nooit spierpijn gehad. Pijntjes bleven nooit langer dan 24 uur, ik heb nooit een training voortijdig af hoeven breken of een week rustiger aan moeten doen omdat ik ergens last van had. Twee keer in de week deed ik braaf Pilates om mijn lichaam belastbaar en sterk te houden. De kilometers bouwde ik heel rustig op, nooit meer dan 10% en in de laatste weken zelfs niet meer dan 5%. Ik had er onwijs veel plezier in en begon zelfs te geloven dat ik op een goede dag een tijd rond mijn persoonlijke parcoursrecord in Berlijn (3.26.43, 2015) zou kunnen lopen, mijn trainingen gingen zo goed.
Nog een kleine vier maanden, dan sta ik aan de start van de Berlijn Marathon. Een startlijn waar ik ook in 2015 en 2017 stond en waar ik in 2018 eigenlijk ook had moeten staan. Aan de ene kant kan ik niet wachten, aan de andere kant kan de voorbereiding me niet lang genoeg duren. Niet alleen omdat ik nog zoveel trainingen wil doen voordat dat startschot op zondag 29 september gaat, maar ook omdat ik enorm van de voorbereiding aan het genieten ben.
