2018: Dit was eigenlijk allemaal best wel stom

Nog negen dagen, dan is 2018 officieel ten einde en dat betekent dat het tijd is voor een terugblik op 2o18. Voordat ik al mijn hoogtepunten van 2018 met jullie ga delen, wil ik eerst een lijstje delen met dingen die eigenlijk best wel stom waren. Niet om te klagen, maar om te laten zien dat het heus niet iedere dag hosanna is. Als we uiteindelijk de balans opmaken was 2018 een fantastisch jaar, misschien wel het mooiste tot nu toe, zowel zakelijk als privé. Toch had ook ik mijn mindere momenten…

Januari 2018 was dodelijk saai. Na een jaar lang dagelijks gevlogd te hebben was ik hier op 1 januari mee gestopt. Mijn doel, een jaar lang dagelijks vloggen, was voltooid. Ik wist dat ik het niet nog een jaar op deze manier vol zou kunnen houden, mede omdat ik hoopte dat mijn ‘Trainen als een Topatleet’ project door zou gaan. Het dagelijks vloggen zorgde in 2017 naast veel deadline stress ook voor regelmaat (en toch ook weer een soort van rust) in mijn leven. Ineens viel dat weg en kon ik de hele dag in bed liggen als ik dat wilde, ik was toch niet aan het vloggen, dus wie zou het doorhebben als ik een hele dag met Netflix in bed zou spenderen? Verder had ik ook weinig afspraken in mijn agenda, omdat ik eigenlijk van plan was om al in januari met mijn ‘Trainen als een Topatleet’ project te beginnen, alleen had ik toen nog geen duidelijk plan en het lukte me in mijn eentje niet om alles concreet te maken.

Ik keek in de eerste vijf weken van 2018 tien seizoenen van Friends. Ik heb wel vaker series verslonden, maar dit was zelfs voor mij een record.

Februari 2018 was eigenlijk misschien nog wel saaier… omdat het allemaal zo ontzettend saai was besloot ik een project te beginnen, een PR op de halve marathon tijdens de CPC in maart. Niet echt een realistisch plan, aangezien ik al sinds begin dit jaar last had van mijn knie, wat me belemmerde echt goed te trainen. Ik besloot iedere dag een blog te publiceren over mijn doel richting de CPC. Ondertussen dacht ik nog steeds de hele tijd aan mijn Trainen als een Topatleet plan, ik wist dat het ging gebeuren alleen hoe, wat en wanneer wist ik nog niet. Hierdoor vond ik het moeilijk om plannen te maken die verder dan twee weken weg waren, ik wist namelijk niet wanneer we echt zouden beginnen. Ik wilde ook geen freelance opdrachten aannemen, omdat ik niet wist hoeveel tijd mijn project in beslag zou gaan nemen.

Tijdens de CPC liep ik een teleurstellende 1.45 op de halve marathon. Dit was 7 minuten langzamer dan mijn PR, terwijl ik zelfs een haas had. Al na vijf kilometer kreeg ik het zwaar en na een kilometer of tien gaf ik het gewoon op. Mijn tempo zakte op een gegeven moment naar een pace boven de 5’00. Voor mijn gevoel had ik heel hard getraind en het was me gewoon niet gelukt om een goede tijd neer te zetten. Best wel een domper. Nu weet ik dat ik helemaal niet zo goed getraind was als ik aanvankelijk dacht en het niet heel vreemd was dat het me niet gelukt was om dichter bij mijn PR in de buurt te komen.

Nu komt er even een intermezzo van een aantal maanden waarin er werkelijk NIETS gebeurde dat was stom was. Ja natuurlijk had ik soms geen zin om op te staan omdat ik moe was, natuurlijk had ik niet altijd zin om mijn administratie te doen, maar ik kan me uit deze periode geen echt dieptepunt herinneren…

Eind juli, op de tweede dag van mijn hoogtestage struikelde ik over een boomstam wat resulteerde in twee kapotte knieën. Verder ging het lopen voor het eerst in maanden niet beter, maar was het juist een stuk zwaarder allemaal. Toen ik ook nog last van mijn kuit kreeg en daardoor mijn trainingen aanzienlijk moest aanpassen was dat best wel een beetje verdrietig. Ik vond het op trainingsstage ook lastig om al mijn zware trainingen te combineren met het schrijven van mijn boek en het tegelijkertijd bijhouden van mijn blog. Dat laatste schoot er sowieso helemaal bij in.

Twee weken voor de Berlijn Marathon liep ik een 10 kilometer wedstrijd en ik had de lat voor mezelf zo hoog gelegd dat ik de dag ervoor niet te genieten was. Ik vond dat ik niet alleen onder de 40 minuten moest lopen, ik moest meteen een 38’er lopen. Ik weet niet waarom ik mezelf dit bizarre doel had opgelegd, het heeft me in ieder geval niet geholpen want ik liep 41.10, mijn langzaamste 10 kilometer tijd van de hele zomer. Ik werd met deze tijd wel tweede en ik won 35 euro (dat was dan wel weer positief!). Vooral de stress de dag van te voren is me bij gebleven, ik moest op een gegeven moment zelfs huilen. Dat was niet heel handig, want die dag had ik ook de opnames voor Trainen als een Topatleet (het gebeurde tussen de fragmenten die ik samen met Arthur heb opgenomen).

Op 6 september, 10 dagen voor de marathon, stapte ik van een loopband bij de sportarts en had ik pijn in mijn voet. De training kon ik ’s avonds niet afronden omdat ik geen gewicht meer op mijn voet kon plaatsen.

Op 10 september, 6 dagen voor de marathon, hoorde ik dat mijn voet gebroken was en dat ik de marathon niet kon lopen. Een uur lang heb ik de oogballen uit mijn kop gejankt en had ik het gevoel dat ik niets meer in de hand had en dat alles waar ik zo hard voor gewerkt had voor niets geweest was. Gelukkig heb ik het om kunnen zetten in iets positiefs, ik denk dat door deze blessure mijn verhaal alleen maar completer geworden is. Toch denk ik dat ik in Berlijn sneller had kunnen lopen dan ik nu uiteindelijk in Málaga gedaan heb. Maar voor het boek was die tijd eigenlijk niet eens echt heel erg belangrijk, het heet niet voor niets ’trainen als een topatleet’ niet ‘wedstrijden lopen als een topatleet’ dat laatste gaat me namelijk ook nooit van mijn leven lopen. De Olympische limiet voor de marathon is 2.26.

Vlak voor en de weken na de New York City Marathon was ik aan het kwakkelen met mijn gezondheid. Ik ben een maand lang flink verkouden geweest, kon ’s nachts niet slapen door mijn eigen gehoest. Ook had ik veel last van mijn buik, mijn darmen waren compleet van streek. Ik had het idee dat alles dat ik at linea recta naar mijn darmen ging en dat ik geen voedingsstoffen kon opnemen. In mijn trainingen liep ik beduidend langzamer en om toch nog een beetje energie over te houden om goed te trainen besteedde ik overdag veel tijd in bed. Uiteindelijk begon ik me twee weken voor de Málaga Marathon beter te voelen. Nadat ik eindelijk – VEEL TE LAAT – ongesteld was geworden.

Goed, volgens mij was dit het wel zo’n beetje. Natuurlijk zijn er nog wel meer dingen geweest die in 2018 niet zo leuk waren. Ik maak me regelmatig zorgen over mensen in mijn nabije omgeving, maar dat is niet mijn verhaal om te delen.

Als we ‘mijn dieptepunten’ op een rijtje zetten zien we vooral dat ik het aan het begin van het jaar moeilijk had omdat ik me een beetje doelloos voelde en verder dat gezond zijn en je fit voelen ontzettend belangrijk is. Toch mooi om dit zo onder elkaar te zien, hier kan ik voor de toekomst veel van leren. Aller eerst altijd zorgen dat je een doel hebt en op het moment dat je even geen doel hebt, vertrouw erop door gewoon ’te doen’ er vanzelf wel iets op je pad komt. Gezondheid is enorm belangrijk, zorg dan ook dat je goed eet, voldoende rust neemt en gevarieerd traint om ziekte en blessures zo veel mogelijk te voorkomen. En oh ja, een beetje stress kan geen kwaad, maar als het zelfs voor tranen zorgt heb je er niet heel veel aan.

Wat waren jouw dieptepunten van 2019? En wat heb je daarvan geleerd?

Liefs,
Annemerel