2018: Mijn vijf favoriete hardloopmomenten van 2018

2018 stond voor een groot gedeelte in het teken van hardlopen. Het lijkt me dan ook niet meer dan normaal om mijn vijf hoogtepunten met jullie te delen. Kunnen jullie ze nu al raden? Ik geef je een minuutje…

OK. Klik dan nu maar verder.

De 10 kilometer in Kwintsheul (juni)

Mijn eerste 10 kilometer wedstrijd deze zomer was er eentje om niet snel te vergeten. Tijdens de Braderie in Kwintsheul liep ik twee rondjes van 5 kilometer. Van te voren was ik super zenuwachtig, ik wist namelijk echt niet waar ik toe in staat was. Mijn PR op de 10 kilometer was al ruim drie jaar oud en was een tijd van 44:56, ik wilde natuurlijk dat PR verbreken, maar het liefst niet met een paar seconden, een tijd in de 43 minuten leuk me wel netjes.

Ik liep uiteindelijk een tijd van 40 minuten en 40 seconden en mijn tweede 5 kilometer was zelfs 30 seconden sneller dan de eerste. De enige negatieve split die ik dit jaar gelopen heb, liep ik op die vrijdagavond in Kwintsheul. Op het 5 kilometerpunt stond Arthur me aan te moedigen, hij was verrast dat ik zo snel liep en liep een paar honderd meter met me mee om te vertellen hoe goed ik bezig was. Ik dacht, huh, wat doet ‘ie? Loopt hij mee? Dus dat vroeg ik hardop. Achteraf gezien was hij dat helemaal niet van plan, maar toen ik dat vroeg besloot hij spontaan de laatste 5 kilometer met me mee te lopen. Saillant detail, Tuur en ik waren op dat moment nog niet samen maar ik was stiekem wel ontzettend verliefd aan het worden, nu begrijp je waarschijnlijk ook waarom ik die tweede helft zoveel sneller kon lopen.

Toen ik in 40 minuten en 40 seconden over de finish kwam was ik zielsgelukkig en een PR van ruim vier minuten op de 10 kilometer rijker.

4x 2000 tijdens een dinsdagavondtraining (juli)

De dag voor mijn trainingsstage deed ik een intensieve baantraining bij Olympus. Zoals dat wel vaker bij trainingen ging afgelopen zomer, dacht ik van te voren dat het onmogelijk was, maar uiteindelijk liep ik natuurlijk zelfs sneller. De opdracht was 4x 2000, beginnen met 4’20, daarna 4’10, 4’00, 3’50. De eerste deed ik met een pace van 4’15, de tweede gemiddeld in 4’06, de derde in 3’57 en de laatste liep ik gemiddeld in 3’47. Ik liep deze training samen met iemand die een paar weken eerder de 40 minuten grens op de 10 kilometer had doorbroken en ik liep deze training een stuk makkelijker dan hij (de foto hierboven werd na de training gemaakt, niet met degene met wie ik de training liep), wat voor extra energie zorgde. Ik had vleugels omdat ik een dag later op trainingsstage zou gaan (en daar heel veel zin in had) en … nou ja, het voelde gewoon allemaal heel goed.

Ik denk dat dit mijn beste baantraining van 2018 geweest moet zijn. Nooit liep ik makkelijker, met een grotere glimlach en harder dan dit. Dit was week 9 van mijn trainingsschema. Ik heb nog wel een aantal hele goede trainingen gedaan (zoals 12x 1000 meter op hoogte met slechts 90 seconden rust), maar als we het over baantrainingen hebben, dan was dit toch wel echt mijn hoogtepunt.

34 kilometer duurloop in Berlijn (augustus)

Ik had een kleine break van mijn hoogtestage tijdens de EK in Berlijn. Op hoogtestage had ik last van allerlei kwaaltjes, zoals een pijnlijke kuit en twee kapotte knieën die ik tijdens een val over een boomstronk had opgelopen. Als je leven zo in het teken staat van hardlopen zoals bij mij afgelopen zomer het geval was, dan kun je daar echt wel een beetje verdrietig van worden. In Berlijn ging het lopen eindelijk weer goed en deed ik een hele goede duurloop. Ik liep om 7 uur ’s ochtends naar buiten voor een duurloop van 34 kilometer, precies 34 dagen voor de start van de Berlijn Marathon.

De route was niet heel bijzonder, ik liep een pad langs Tiergarten zo’n tien keer op en neer, ik had wel het gevoel. Ik liep rond het start en finishgebied van de marathon en iedere keer als ik dacht ‘pfftttt dit is vermoeiend’ liep ik mijn kilometer harder dan de kilometer ervoor. Toen ik na 34 kilometer mijn horloge uitdrukte voor het hotel had ik voor het eerst in weken weer vertrouwen in de marathon.

Samen met Arthur een halve marathon in een training in Italië (oktober)

Na weken van blessureleed, waarin ik zelfs vier weken helemaal niet heb hardgelopen, vertrok ik samen met Arthur naar Italië voor een weekje hardlopen, fietsen, pasta en ijsjes eten. Op onze eerste dag begonnen we meteen goed met het lopen van twintig kilometer. Het was pas tweeënhalve week geleden dat ik voor het eerst weer had hardgelopen en echt lange afstanden had ik nog niet gelopen, maar ik had tot dan toe helemaal geen last meer gehad van mijn voet dus ik had er wel vertrouwen in dat het me zou lukken.

Toen we een kilometer of acht gelopen hadden zei Arthur ineens ‘misschien moeten we een halve marathon lopen’, mijn vader en zusje liepen die dag de halve marathon in Amsterdam en op deze manier deed ik toch een beetje mee. Zo gezegd, zo gedaan. In de training liepen we de halve marathonafstand in een tijd van 1.42. Net als na die lange duurloop in Berlijn, had ik na het lopen van deze duurloop eindelijk weer vertrouwen in mijn doel. Dit keer niet de Berlijn Marathon, maar de Málaga Marathon.

New York City Marathon (november)

Twee weken nadat ik een halve marathon gelopen had in Italië, stond ik aan de start van de hele marathon in New York. Precies een maand nadat ik voor het eerst weer had hardgelopen. Ik wist van te voren totaal niet of ik in staat zou zijn zo lang achter elkaar hard te lopen. Ik wist ook niet of ik dat (blessure)pijnvrij zou kunnen. Ik stond er eigenlijk wel relaxt in, als het niet goed zou voelen, zou ik gewoon uitstappen. Natuurlijk wilde ik dat liever niet doen, maar de mogelijkheid was er wel. Dit was niet mijn einddoel, dit was slechts een opstapje naar de prestatie die ik tijdens de Málaga Marathon wilde gaan leveren.

Je begrijpt dat die tijd van 3:29:43 dan ook echt als een mega grote (en aangename) verrassing kwam. 35 kilometer lang voelde het alsof ik een lange relaxte duurloop liep. Pas in de laatste 7 kilometer werden mijn benen zwaarder, maar dat lijkt me na 35 kilometer helemaal niet zo vreemd. En het allermooiste? Ik kon dit gewoon pijnvrij. Deze marathon zorgde voor zoveel opluchting, zoveel zelfverzekerdheid. Wat er in Málaga ook zou gebeuren, dit hele Trainen als een Topatleet gebeuren heeft er in ieder geval voor gezorgd dat ik met gemak ruim 42 kilometer loop, als training.

Je denkt nu misschien, he, Annemerel, waar is de Málaga Marathon in je verhaal gebleven? Was dit dan niet een van je favoriete loopmomenten van 2018? Om heel eerlijk te zijn, nee. In de eerste helft van de marathon liep ik nog wel lekker (en hard), maar durfde ik nog niet echt te genieten omdat ik wist dat ik mezelf nog niet rijk mocht rekenen. De tweede helft was een grote strijd. Dat ik mijn doel behaald heb en een PR van bijna 12 minuten gelopen heb is natuurlijk super mooi. Ik ben ook blij dat ik heb doorgezet op het moment dat ik het mega zwaar heb, maar om nu te zeggen dat ik echt genoten heb tijdens het lopen. Ik heb mezelf tijdens het lopen niet verbaasd, ik wist dat 3:15 gewoon mogelijk was. Ik was na afloop meer opgelucht dat ik het gedaan had, dan dat ik echt mega trots was op mezelf. Ik vind het gevoel lastig te omschrijven, want als ik dit nu zo terug lees lijkt het net alsof ik niet blij ben met mijn prestatie in Málaga en dat ben ik natuurlijk wel. Echter, was de euforie op die andere momenten groter dan tijdens de Málaga Marathon.

En, hoeveel heb je er goed geraden? Wat waren jouw favoriete loopmomenten van 2018?

Liefs,
Annemerel