Omdat ik nu wel genoeg over mijn voorbereiding voor de CPC geschreven heb en mijn hoofd niet in staat is om aan iets anders te denken (laat staan over iets anders te schrijven), laat ik nu mijn zusje aan het woord. Roos liep vijf maanden geleden haar eerste halve marathon en staat straks aan de start van haar tweede halve marathon. Maar ondanks al haar goede voornemens verliep haar voorbereiding wederom niet vlekkeloos.
Na de halve marathon van Amsterdam had ik maar één doel: super fit aan de start staan bij de CPC Halve Marathon en mijn pr echt verpletteren. Aan de start sta ik wel, maar daar is helaas ook alles mee gezegd.
Toen ik de halve marathon in Amsterdam liep, ging ik al weken naar de fysio door een pijnlijke lies die ik al sinds augustus had. Dit zorgde voor een flinke trainingsachterstand waardoor ik niet zo aan de start stond zoals ik had gewild. Maar aangezien het mijn eerste halve marathon was en de tijd dan toch niet zo belangrijk is, besloot ik om er gewoon voor te gaan en om dan maar een tijd neer te zetten die ik de volgende keer makkelijk kon verbreken. Na de halve marathon in Amsterdam heb ik mijn blessure even de tijd gegeven om te genezen en ben ik me gaan richten op wat kortere afstanden en ging ik zo 1-2 keer per week naar buiten voor een rondje. De blessure ging snel weg, maar ook mijn motivatie, omdat mijn volgende doel nog zo ver weg was. In december heb ik 4 keer hardgelopen, waarvan de eerste op 1 december en de andere 3 in de laatste week van december, aangezien ik me realiseerde dat 11 maart sneller was dan ik dacht toen ik eenmaal een mooi schema had gemaakt voor de CPC.
Vol goede moed begon ik 2 januari aan mijn schema die me naar een grandioos persoonlijk record moest leiden op de halve marathon. De eerste maand ging het perfect; ik had amper pijntjes, ik miste maar 1 training (omdat ik heel ziek was) en ook al breidde ik de afstand steeds verder uit, ik werd steeds sneller. Maar toen kreeg ik eind januari tentamens, wat bij mij gelijk staat aan 2 weken lang een onaangenaam stressmonster zijn. De eerste week wist ik mijn rondjes nog redelijk te lopen, maar toen kwam er faalangst voor de tentamens en dus ook voor het hardlopen in combinatie met tijdgebrek. In die twee tentamenweken kreeg ik ook opeens een super stijve rechter kuit, wat ik wijdte aan de stress en het vele stilzitten in een slechte houding achter mijn bureau. Als de tentamens over zouden zijn zou ik weer meer beenspieroefeningen gaan doen en meer bewegen, en zou dat binnen no time over zijn.
De kramp/pijn ging niet meteen over, sterker nog, het werd alleen maar erger na een rondje van 16,5 kilometer, maar dat vond ik gezien de afstand niet zo gek. Toen maakte ik de domste fout die er was. Ondanks de pijn in de kuit en ondanks dat de eerste hardlopende passen nogal mank waren, besloot ik om voor een 5 kilometer onder de 25 minuten te gaan, wat een pr voor mij zou betekenen. De eerste paar 100 meter deden pijn, maar ik had een doel, en als ik een doel heb dan geef ik niet op als ik eenmaal eraan begonnen ben. De pijn verdween en na 5 kilometer had ik een nieuw pr. Ik stopte met rennen, moest bijna kotsen, maar ik had het gedaan. Ik was blij, totdat ik weer probeerde te lopen. Au. Auuuuu. AU. Dit. Doet. Pijn. Dat waren op dat moment ongeveer mijn gedachtes. Normaal lopen ging vanaf dat moment niet meer en het duurde een paar dagen voordat dat wel weer lukte. Maar aangezien ik fysiotherapie studeer en mijn vorige fysio van mij verwachtte dat ik een volgende blessure zelf wel kon oplossen, moest ik dit van mezelf zo snel mogelijk gaan oplossen. En dit heb ik ook gedaan, door bijna dagelijks oefeningen voor mijn kuit te doen en daarnaast ook voor de rest van mijn lichaam zodat ik zo snel mogelijk weer normaal zou kunnen hardlopen.
Het komt erop neer dat ik me de afgelopen 6 weken absoluut niet aan mijn schema heb gehouden, behalve één run: 20 kilometer, twee weken voor de halve marathon als ultieme test. Ik heb de test overleefd en het ging eigenlijk best redelijk, vooral ook omdat mijn vader zo lief was om me te gaan hazen en ik niks anders hoefde te doen dan hem volgen. Ja ik loop een beetje raar doordat ik mijn kuit probeer te ontzien en ja ik was compleet kapot, maar mijn kuit leefde nog enigszins na 20 kilometer. Sindsdien heb ik nog 1 keer gelopen; 4 kilometer afgelopen woensdag om te kijken hoe het er met mijn kuit voor stond en of het wel slim was om vandaag te starten. Mijn conclusie is uiteindelijk: mijn conditie is voor de hoeveelheid trainingen gewoon OK, de pijn in mijn kuit voelde ik amper meer én de pijn werd niet erger door het hardlopen. Daarom sta ik vandaag wel gewoon aan de start bij de CPC, misschien niet voor die hele mooie tijd die ik 5 maanden geleden zo graag wilde lopen, maar wel omdat meedoen veel belangrijker is dan een pr op dit moment.
Wil je weten hoe het met mij en de CPC is afgelopen? Dan kan je me volgen via de app van de CPC en kan je mijn instagram in de gaten houden. Ik heb Annemerel beloofd om voor het eerst in vijf maanden weer een foto op mijn Instagram te plaatsen ;-).
Liefs,
Roos
Aaah die blessures, zo vervelend! Wel heel veel bewondering voor je conditie die zonder veel trainingen alsnog 20 kilometer aan kan. Ik hoop dat je van de CPC kan genieten ongeacht de prestatie je levert :)
Ik zag dat je toch nog een mooie tijd hebt gelopen, goed gedaan Roosmarijn!