LET’S TALK ABOUT: Mijn derde hardloopleven

Donderdag 5 april 2018

“Het is ruim tweeënhalve week geleden dat ik voor het laatst heb hardgelopen. Na de halve marathon in New York op 18 maart heb ik verplichte looprust opgelegd gekregen van mijn fysio Juliën Hagen. Niet omdat ik een heftige blessure had, maar omdat ik al maanden met allerlei kwaaltjes rondliep. Het begon met een pijnlijke knie, waardoor ik anders ging lopen. Hierdoor kreeg ik de heftigste blaren, omdat die blaren pijn deden zette ik mijn voet weer op een andere manier neer waardoor ik last kreeg van mijn enkels en kramp onder mijn voeten. Vervolgens begonnen mijn heupen ook nog te zeuren en de pijn in mijn knie was ook nog niet helemaal verdwenen. Tel daar vermoeidheidsklachten en depressieve gevoelens omdat ik de controle volledig kwijt leek bij op en je begrijpt dat ik een harde reset nodig had.

Maar vanavond mocht ik eindelijk weer en ik werd meteen in het diepe gegooid. Mijn eerste ontmoeting met mijn trainer Arthur van Dijk en de atleten van de Ruitenburg Runners, waar ik deze zomer mee zal trainen. Dat ik zenuwachtig ben is zachtjes uitgedrukt. Wat heeft die looprust met me gedaan? Hoe snel is de rest? Zelfs de vraag ‘zouden ze me wel aardig vinden?’ spookt de hele dag door mijn hoofd. Ik weet dat het daar niet om gaat, dat ik voor mezelf train, maar het maakt het leven wel een stuk makkelijker (en gezelliger) als er gewoon een klik is.

Ik was een kwartier te vroeg, omdat ik niet zo goed wat ik moest doen en niemand kende wachtte ik in mijn auto totdat ik iemand aan zag komen die leek op de foto’s die ik via Google Afbeeldingen van Arthur gevonden had. Het is een understatement als ik zeg dat ik me geen zorgen had hoeven maken. Ik voelde me meteen ontzettend op mijn gemak. Ik vind het lastig te omschrijven waar dit gevoel vandaan komt, soms heb je dat, toch? Dat je voelt; tegen deze persoon kan ik alles zeggen? Deze persoon heeft het beste met mij voor. Dat gevoel had ik dus vanaf het eerste moment.

Ook met de rest van de groep is het ijs vrijwel meteen gebroken als ik hoor dat een aantal me herkennen van mijn vlogs. Waar ik me nog steeds wel een beetje zorgen over maak is het tempo waarop we straks gaan inlopen, drieënhalve kilometer in 17 minuten. Ik ben blij als ik dat tempo tijdens een wedstrijd haal. Maar volgens Arthur kan ik dat wel. Ik denk, hij heeft me nog nooit zien lopen… maar om de een of andere reden vertrouw ik hem meteen zo goed dat ik het aandurf. Het was redelijk zwaar, mede doordat er tijdens die 17 minuten ook nog gepraat ‘moet’ worden. Maar ik kan niet anders dan doorlopen, ik ga natuurlijk niet tijdens het inlopen bij mijn eerste training al opgeven.

Over mijn fysieke gesteldheid in vergelijking met de rest? Ja, daar kan ik vrij kort over zijn. Ik ben de langzaamste uit de groep en ik weet eigenlijk wel dat een zomer lang trainen daar geen verandering in zal brengen. Maar hé, het is oké, waar zij trainen voor afstanden tussen de 400 en 5000 meter, moet ik straks ruim 42 kilometer afleggen. Jezelf vergelijken met een ander is nooit een goed idee en in deze situatie slaat het gewoon helemaal nergens op. Dus, de focus op mezelf, maar wel de gezelligheid van de groep.

Als ik nog geen zin had in komende zomer, dan heb ik dat nu wel.”

Het is vandaag precies een jaar geleden dat ik ’s avonds in bed, moe maar voldaan dit stukje schreef. De eerste woorden voor mijn boek ‘Trainen als een Topatleet’ en de eerste stappen van mijn ‘project’ waren gezet. Ik kan me het gevoel dat ik die dag en de weken erna had nog heel goed herinneren. Er was continu een opgewonden beestje aan het vliegen in mijn buik. Het leek op buikpijn, maar het was een prettige variant. Eentje waar ik ontzettend enthousiast en druk van werd. Ik was een stuiterbal die zoveel zin had in de komende periode. En.. achteraf gezien.. wellicht ook een klein beetje verliefd (maar daar wilde ik in die periode nog echt helemaal niets van weten).

Vandaag vieren Tuur en ik niet alleen de dag dat we elkaar leerden kennen, we vier ik ook de eerste dag van mijn tweede hardloopleven. Of misschien wel mijn derde… mijn eerste was mijn leven voordat ik aan GPS trackers en hardloopwedstrijden deed (2006 – 2010), dan mijn tweede waarin ik als een kip zonder kop zonder vast stramien maar met steeds grotere dromen heel veel marathons liep (2011-2017) en dan mijn huidige hardloopleven, dat vandaag precies een jaar geleden in gang werd gezet. Een leven met een trainer (wel heel letterlijk op dit moment) en met een trainingsschema.

Wat er in het afgelopen jaar veranderd is? Veel. Heel veel. Omdat ik hou van lijstjes, zal ik er een overzichtelijk lijstje van maken.

• • Precies een jaar geleden mocht ik 8x 400 lopen met een snelheid van 1.48 per rondje (4’30 per kilometer). Ik hield het 7 keer vol, daarna gooide ik de handdoek in de ring. Inmiddels is 4’30 mijn marathontempo en loop ik op een goede dag 12x 400 in 1.24 per rondje (3’30 per kilometer).
  • Over twee dagen, zondag, vier ik mijn eenjarig krachttraining jubileum. Waar ik eerst al moeite had met squats met 20 kilo in mijn nek, kan ik dit nu redelijk gemakkelijk met 50 kilo in mijn nek. Daarnaast vind ik het ook daadwerkelijk leuk om te doen.
  • Trainen met een groep is mijn favoriete manier van trainen geworden. Natuurlijk, ik vind het nog steeds fijn om eens in de zoveel tijd er zelf op uit te trekken voor een lekkere duurloop, maar mijn intervaltrainingen zou ik nooit meer alleen willen doen.
  • Ik draag alleen maar bralettes van Love Stories omdat mijn beha’s van Victoria’s Secret en Calvin Klein twee maten te groot zijn geworden (behalve als ik aan het PMS’en ben, dan maken ze weer even een comeback).
  • Ik loop veel meer wedstrijden dan voorheen. Focuste ik me voorheen alleen op grote wedstrijden als (halve) marathons (liefst ook nog in een buitenlandse stad), nu vind ik het juist leuk om in de buurt wegwedstrijden te lopen.
  • Tijdens het lopen van een wedstrijd denk ik niet altijd meer alleen aan mijn tijd, maar ook aan mijn positie in het veld. Een jaar geleden had ik nooit gedacht dat ik ooit op een podium zou kunnen staan, maar bij wat kleinere wedstrijdjes (en met iets snellere tijden dan vorig jaar) is dat nu dus al een aantal keer voorgekomen. Het klinkt misschien stom, maar ik vind dat tot op heden echt leuk.
  • De Nike Zoom Fly is mijn favoriete trainingsschoen en de Vaporfly is mijn favoriete wedstrijdschoen. Hiervoor liep ik jarenlang op de Nike LunarTempo. Die draag ik nu eigenlijk alleen nog maar tijdens krachttrainingen.
  • Ik zie hardlopen niet meer als iets dat ik ‘nog moet doen’ maar iets waar ik ’s ochtends al naar uit kijk.
  • Doordat ik omringt ben met allemaal veel snellere lopers kan ik mezelf soms verwijten dat ik niet snel genoeg ben. Hierdoor kan ik soms zelfs best streng voor mezelf zijn voorafgaand aan een wedstrijd. Gelukkig gaat het inmiddels al een stuk beter dan een half jaar geleden.
  • Ik heb verschillende tempo’s. Waar ik voorheen alles tussen de 5’00 en 5’15 liep (inclusief wedstrijden), heb ik nu een range van 2’55 (200’tjes) tot 5’45 (uitlopen, herstel).
  • Ik dacht dat hardlopen zonder muziek echt onmogelijk zou zijn, maar inmiddels ben ik erachter dat ik ook zonder muziek mezelf kan voortbewegen. Ik loop nog steeds een stuk lekkerder met een goede beat en krijg nog steeds ‘paniekaanvallen’ als mijn iPod of AirPods een pingeltje geven dat ze bijna leeg zijn en ik nog lang niet thuis ben, maar ik heb wel een 3000 en 10.000 PR gelopen zonder oortjes in mijn oren (wel met publiek aan de kant, dat hielp wellicht ook wel).
  • Ik heb mijn eerste 3000 (11:48) en 5 kilometer (19:40) wedstrijden gelopen. Ik heb mijn 10 kilometer PR aangescherpt met ruim 4 minuten (van 44:56 naar 40:40 en op de baan zelfs 40:10). Mijn halve marathon PR heb ik ook aangescherpt met vijf minuten (van 1.37 naar 1.32) en mijn marathon PR met ruim 10 minuten (3.26 naar 3.15)

Ik heb een jaar lang heel veel plezier aan lopen beleefd. Natuurlijk was het niet altijd rozengeur en maneschijn. Vooral de periode’s waarin ik geblesseerd was vond ik frustrerend en het komt nog steeds heus wel eens voor dat ik geen zin heb om te lopen, maar in veel mindere mate dan voorheen. 

Liefs,
Annemerel