RUN BABY RUN: Marathon-FOMO

Hier had een blog over de halve marathon op Texel moeten staan.

Maar ik ging zondag helaas niet van start. Niet vanwege blessureleed dit keer, maar omdat de organisatie van de halve marathon besloot dat door de voorspelde weersomstandigheden de veiligheid van lopers, vrijwilligers en toeschouwers niet gewaarborgd kon worden. Ik was mega teleurgesteld toen ik het nieuws ’s ochtends bij de receptie van ons hotel hoorde. Ik had zoveel zin om weer eens deel te nemen aan een bijzonder evenement.

Dit jaar zal ik niet van start gaan tijdens een marathon. Zeven jaar lang liep ik ieder jaar minstens een marathon, soms zelfs wel drie. En niet de minste marathons. In 2017 liep ik maarliefst drie world major marathons, Boston in april, Berlijn in september en New York in november. Allemaal heel leuk en aardig, maar die marathons hebben me dus wel voorgoed verpest. Of in ieder geval, nu ik een jaartje geen marathon loop en zelfs niet deelneem aan andere ‘bijzondere’ grote wedstrijden mis ik het. Het grootste evenement waar ik dit jaar voor was ingeschreven was de CPC in maart en die wedstrijd was hetzelfde lot beschoren als de Texel Halve Marathon; op het laatste moment afgelast.

Het onderdeel van zo’n groot evenement, maar ook het werken naar een doel, dat mis ik het meeste. Vorig jaar werd ik tijdens mijn Trainen als een topatleet project meermalen gewaarschuwd voor het zwarte gat en ik bleef maar beweren dat ik daar niet in zou belanden, omdat ik al weer heel veel nieuwe doelen had. Maar ik moet toch toegeven dat ik daar afgelopen jaar wel een klein beetje ingezeten heb (en dat ik me daar wellicht nog met een been in bevind). Succes (het lopen van een persoonlijk record) is verslavend. De adrenaline tijdens de weg er naartoe en na afloop zorgen ervoor dat je de hele wereld aan kunt.

Nieuwe doelen

Daarom ging ik direct na Málaga alweer op zoek naar nieuwe doelen. Ik wilde een PR op de halve marathon, een 10 kilometer onder de 40 minuten en het spookte zelfs door mijn hoofd dat wanneer ik er de tijd voor zou nemen, ik zelfs ooit wel een marathon onder de drie uur kon lopen. Het liep echter anders, ik kreeg ineens overal pijntjes en kon niet trainen zoals ik wilde trainen. Dat klinkt niet als iets wat je humeur perse zou moeten beïnvloeden, om mezelf in levensonderhoud te kunnen voorzien ben ik niet direct afhankelijk van het lopen van persoonlijk records. Maar het hoofd werkt niet altijd zo rationeel als je wellicht zou willen, het gebrek aan succesbeleving zorgde voor minder energie en zorgde er niet voor dat ik beter ging lopen. Een beetje en vicieuze cirkel dus.

Verslaafd?

Als mensen vroegen of ik verslaafd was aan hardlopen dan zei ik tot een paar jaar geleden altijd ‘nee, ik ben verslaafd aan lekker eten en ik loop hard om dat een beetje in balans te houden.’ Ik was er al wel een tijdje achter dat ik misschien toch meer verslaafd was aan hardlopen dan ik zelf wilde toegeven, maar dan beredeneerde ik ‘ja, maar dit is wel een hele gezonde verslaving’. Nu moet ik toch bekennen dat er een keerzijde aan de medaille zit.

Boston

Sinds ik me heb ingeschreven voor de Boston Marathon, een kleine twee weken geleden, voel ik me rustiger. Ineens vind ik het niet moeilijk meer om eigenlijk al mijn trainingen te schrappen en alleen nog maar drie keer per week een duurloop van een uur te doen. Ik heb zelfs voorgesteld om een maand helemaal niet te lopen, maar volgens mijn fysio gaat dat mijn herstel niet helpen, omdat mijn lichaam het lopen zo gewend is. Ik heb weer een doel en ik heb ontzettend veel zin om hier naartoe te werken, maar de eerste stap richting dit doel is om even te ‘onttrainen’ zodat ik straks met een schone lei weer kan gaan opbouwen. Drie keer in de week een rustige duurloop en drie/vier keer in de week core stability en oefeningen van de fysio, dat is mijn trainingsplan de komende periode.

FOMO

Neemt niet weg dat ik keiharde FOMO heb bij het zien van marathonbeelden. Ik had zo graag aan de start van een mooie grote marathon te staan. Ik zit nog in een App-groep waarin meiden van #TeamAnnemerelRunsNYC2017 en #TeamAnnemerelRunsNYC2018 zich voorbereiden op de Chicago Marathon. En hoe gaaf ik dit ook allemaal vind, ik kan niet ontkennen dat ik het heel jammer vind dat ik hier niet bij ben. Als ik alle lange duurlopen voorbij zie komen in de App-groep, of op Instagram en Strava kriebelt het bij mij ook zo erg en moet ik mezelf er echt van weerhouden om geen onverstandige dingen te doen. Een paar weken geleden deed ik dat wel, maar na 16 kilometer werd ik keihard teruggefloten en de rest van de weg naar huis deed ik wandelend/hardlopend. Maar nu ik Boston ‘heb’ is verstandig zijn ineens een stuk makkelijker (en leuker).

Hoe gaat het eigenlijk met die blessure?

Best wel goed eigenlijk. Ik heb er vrijwel geen last meer van. Alleen als ik te lang achter elkaar in dezelfde houding zit doet het pijn (in mijn bil) en als ik voor het lopen niet genoeg gestretcht heb en andere activatie-oefeningen. Maar ik ben inmiddels een stuk wijzer en weet dat ik me nog even – minstens een maand – koest moet houden. Boston is nog zover weg, alle tijd. Als ik nu de tijd neem.

Liefs,

Annemerel

P.S. Komende zondag ga ik wel in de herhaling voor de halve marathon, dit keer in Breda. Dit stond al langer gepland (ik loop voor een team van RAW runners). Ik ga er een lekkere tempoduurloop van maken en ga niet letten op tijd. Mocht je in Breda zijn, mag je me natuurlijk altijd aanmoedigen.