34 weken hardlopen, een update!

Nog een kleine vier maanden, dan sta ik aan de start van de Berlijn Marathon. Een startlijn waar ik ook in 2015 en 2017 stond en waar ik in 2018 eigenlijk ook had moeten staan. Aan de ene kant kan ik niet wachten, aan de andere kant kan de voorbereiding me niet lang genoeg duren. Niet alleen omdat ik nog zoveel trainingen wil doen voordat dat startschot op zondag 29 september gaat, maar ook omdat ik enorm van de voorbereiding aan het genieten ben.

Met die trainingen komt het wel goed, ik heb immers nog ruim zestien weken tot de start en het echte marathonschema is nog niet eens van start. En ik heb zo’n vermoeden dat er op een gegeven moment, over een maand of drie, wel een punt gaat komen dat ik denk ‘woooefff… mag het even wat minder met al die trainingen’, maar gelukkig zijn we op dat punt nog niet beland.

Het is inmiddels 34 weken geleden dat ik begon met hardlopen, twaalf weken na de bevalling van Elliot. In precies 12 weken bouwde ik op naar de vijf kilometer, vervolgens had ik tien weken voor de tien. In negen weken bouwde ik van tien kilometer naar halve marathon en inmiddels zit ik in week vier (van acht) van mijn marathonvoorbereidingsprogramma.

De eerste twaalf weken waren best wel magisch. Iedere training voelde ik mezelf sneller en sterker worden. De progressie werkte aanstekelijk. Ik vond het echt leuk om vanaf nul weer op te bouwen. De lat lag laag, de verwachtingen waren allesbehalve hoog gespannen en daardoor bleef ik mezelf verbazen. Natuurlijk hoop ik niet dat ik binnen afzienbare tijd weer vanaf nul moet opbouwen, maar mocht dat in de toekomst toch weer nodig zijn, dan weet ik hoe ik het ga doen. In die twaalf weken legde ik een super goede basis waar ik nu nog steeds profijt van heb.

Wat ik anders gedaan heb dan na het opbouwen na de zwangerschap van Philippa? Ik ben Pilates blijven doen twee keer in de week, heb een schema gemaakt en me hier ook echt aan gehouden en ik had het geluk dat ik dit keer geen last had van een ontsteking in mijn kaak. Ook heb ik het gevoel dat ik er dit keer nog meer zin in had dan na de zwangerschap van Philippa. Maar dat kan ook gewoon te maken hebben met mijn betere gemoedstoestand (geloof me, een jaar lang dagelijks kiespijn is niet heel goed voor je humeur).

Ook het opbouwen naar de tien kilometer, in de eerste tien weken van dit jaar ging voorspoedig. De trainingen werden wat langer en omdat ik nu voor het eerst met verschillende trainingstempo’s ging werken (gebaseerd op mijn vijf kilometer), werd het schema ook wel wat uitdagender. Lees: ik moest meer moeite doen tijdens de trainingen. In het begin kon ik me niet voorstellen dat ik ooit duurlopen van twintig kilometer voor mijn plezier liep, een duurloop van 45 minuten vond ik al lang en saai, maar tegen het eind van het programma was ik ook daar weer aan gewend (die 45-60 minuten dan, ik liep toen echt geen duurlopen van twintig kilometer!)

Na de tien kilometer kwam de halve marathon. Ik zou normaliter niet aanraden om in negen weken op te bouwen naar de halve marathon, maar ik keek er al erg lang naar uit om op mijn verjaardag een halve marathon te lopen en met die marathon in september in het vooruitzicht, begon de tijd voor mijn gevoel ook wel een klein beetje te dringen. Ik had nog steeds veel plezier in mijn trainingen, maar ik moest me er mentaal soms wel voor opladen. Lange blokken op halve marathontempo vind ik gewoon spannender dan korte intervallen op vijf kilometertempo. Maar ik bleef progressie maken, liep inmiddels tussen de 50 en 60 kilometer per week, liep halverwege het schema 44 minuten op de 10 kilometer en had het gevoel dat ik echt goed bezig was.

Die halve marathon zelf ging niet echt van een leien dakje, maar all things considered (migraine aanval, 24 graden) liep ik toch best een degelijke halve marathon (1.41) twintig weken voor de Berlijn Marathon. Als ik die tijd in Berlijn zou kunnen verdubbelen en er vijf minuten bij op zou tellen, dan zou ik meer dan tevreden zijn (3.26, mijn huidige parcoursrecord in Berlijn, stammend uit 2015, mijn een na snelste marathon ooit).

Op dit moment train ik meestal vijf keer in de week. Op maandag, woensdag, donderdag, zaterdag en zondag. Een keer per week loop ik een lange duurloop en een keer een korte (achter die laatste plak ik dan meestal nog een paar versnellingslopen), daarnaast doe ik nog drie intervaltrainingen. Zo staat er bijvoorbeeld deze week 6x 400 meter op 5K tempo op het programma, maar ook 3x 6 minuten op marathontempo. Deze periode richt ik me nog voornamelijk op wat kortere afstanden, maar over een maand (op maandag 8 juli!) begint het echte werk, het marathonschema.

Samen met Tuur ben ik al druk bezig met het maken van het marathonschema. De eerste twee en de laatste drie weken hebben we al geschreven. Ik bedenk de basis (de trainingsomvang per week, de verdeling van de kilometers over de week), Tuur stuurt bij. Als ik weer een onmogelijke training bedenk bijvoorbeeld. Ook zorgt Tuur voor net wat meer variatie, waardoor de trainingen (als het goed is) nooit saai worden.

Natuurlijk gaan er trainingen komen waar ik geen zin in heb. Ik verwacht ook nog wel dat er op een gegeven moment iets van een (hopelijk niet al te grote) tegenslag voorbij komt. Maar ik doe mijn best om heel te blijven. Door zoveel mogelijk slaap te pakken, netjes mijn workouts te blijven doen, te luisteren naar mijn lichaam als ik iets voel dat niet honderd procent lijkt te kloppen. Mijn rustige duurlopen loop ik echt rustig (zo’n 45 seconden per kilometer rustiger dan een paar jaar geleden), tijdens mijn duurlopen zorg ik dat ik goed eet en drink (dat deed ik voorheen slechts sporadisch) en ook na mijn trainingen zorg ik ervoor dat ik direct goed mijn voorraden aanvul, om het herstel hopelijk een boost te geven.

Maar het belangrijkste, ik neem mezelf en mijn trainingen niet heel erg serieus. Ik bedoel, het is niet dat ik nu echt de wereld aan het veranderen ben met mijn marathon. Natuurlijk doe ik mijn best, maar als ik er van te voren te veel druk op leg, als ik van mezelf verwacht dat ik iedere training tot in perfecte uitvoer, dat ik iedere wedstrijd beter ben dan de vorige, dan ga ik met een stuk minder plezier naar buiten en kan ik ook minder genieten van de tijd rondom mijn trainingen en wedstrijden. Perfectionisme verlamd mij en daar probeer ik dus ver uit de buurt te blijven. Goed is goed genoeg. Op deze manier houd ik het leuk voor mezelf (en mijn omgeving).

Ben jij van plan om dit najaar ook een marathon te lopen? Je kunt met me meedoen. Met Have a Good Run hebben we marathonprogramma’s voor ieder niveau. De drie verschillende schema’s zijn allemaal op hetzelfde basisschema gebaseerd, maar net een beetje aangepast op jouw ervaring en doel. Naast het schema ontvang je ook mijn trainingsdagboek in aanloop naar de marathon en ik schrijf deze zomer een (digitaal) boek over het trainen voor de marathon. Er is een gezellige WhatsApp groep waarin je vragen kunt stellen en contact kunt houden met andere marathonlopers en aan het eind van de zomer organiseren we een gezamenlijke trainingen (waarbij je ook meteen je drinkstrategie kunt oefenen). Meer informatie en inschrijven kan via de webshop van Have a Good Run!

Ik heb super veel zin in de komende maanden. Ik twijfel nog een beetje over hoe ik jullie op de hoogte wil houden over mijn vorderingen. Roos en ik hebben natuurlijk onze wekelijkse podcast en ik schrijf al mijn dagboek voor de deelnemers van Have a Good Run. Ik wil het ook graag gaan filmen, maar twijfel tussen wekelijkse video’s op Instagram en vlogs op YouTube. Wat zouden jullie leuker vinden?

Liefs,
Annemerel