ROSIE: We Own The Night London Recap

Voorbereiding
Op 5 april begon ik mijn training voor WOTN Londen, ruim op tijd voor mijn doen want de vorige keer dat ik voor een 10K trainde, was mijn voorbereiding twee weken. De problemen begonnen al bij training 4: ik had weinig tijd (ik ging Annemerel aanmoedigen bij de marathon van Rotterdam), maar perste er toch nog even 4K uit. Een training is voor mij niet geslaagd als ik niet helemaal dood terug kom, dus had ik mijn tempo wat opgeschroefd, met tot gevolg: shin splints. De rest van de voorbereiding kan ik kort zijn: er volgden daarna nog maar 5 trainingen, variërend van 1,6K tot 8K en de ene run was pijnlijker dan de ander.

Londen
En toen was het opeens al 10 mei: de dag dat Anne en ik naar Londen gingen en de 10K zouden lopen. Ik kan je vertellen, half vier opstaan is niet mijn ding, vooral niet als ik de avond daarvoor tot laat een “paniek aanval” had (iets met niet weten wat ik in hemelsnaam in een veel te kleine koffer moet proppen en de tijd van de maand). Maar de heenreis verliep goed, geen stress en we gingen naar Londen, mijn favoriete stad.  Ik wilde de eerste dag in Londen liever niet zoveel lopen, omdat ik weet dat mijn benen dat niet zo goed aankunnen, maar YOLO, we doen het lekker toch. Mijn shin splints verdwenen als sneeuw voor de zon (ik snap nog steeds niet hoe dat kan), helaas werd Annemerel d’r knie alleen maar erger. Toch gingen we hem allebei lopen, ik in de hoop op een nieuw PR (55.04 tijdens de Ladiesrun 2013) en Annemerel zou gewoon rustig gaan lopen (dus boven het uur).

The Run
Het was ijskoud die avond en ook al had ik een shirtje, een trui, een leren jasje, een sjaal om en een lange dikke legging aanhad, we bevroren allemaal door de keiharde wind en af en toe ook regen. Maar meedoen aan de warming up was ook geen succes: squatten voordat je een 10K gaat lopen is ook niet zo mijn ding met mijn fragiele beenspiertjes.

Dan gaat het opeens snel, iedereen loopt naar haar startvak en wij volgen iedereen maar. Ik start samen met Athena in het eerste startvak, Annemerel start in het startvak daarna omdat ze toch niet van plan is een toptijd neer te zetten (ik ook niet, maar dan heb ik in ieder geval de ruimte en kan ik mijn eigen tempo lopen dacht ik). Het aftellen begon en we gingen weg, m’n Nike app stond nog niet aan en ik moest nog muziek uitzoeken, goed voorbereid Roos… Maar wauw, ik vond het nu al gaaf, want er hing echt een enorm fijne sfeer, eentje die tijdens de Ladiesrun in Rotterdam ontbrak vond ik.

De eerste kilometer moest ik me echt inhouden, want het leek net alsof mijn benen over het asfalt vlogen en dat tempo ging ik echt niet volhouden. Maar na de eerste kilometer dacht ik: wat maakt het nou uit als ik hard ga, het is maar 10K, Annemerel loopt er soms 42 achter elkaar, je kan niet zo kapot gaan dat je de finish niet meer haalt. En ook al ga je kapot, wat dan? Dan ren ik misschien een iets minder snelle tijd maar weet ik zeker dat ik alles heb gegeven. Ik liep constant onder de 5:30 minuten per kilometer, een pace die ik normaal voor maximaal 5K kan volhouden. Maar het ging lekker, ik was nog niet buiten adem en de benen voelden fantastisch.

Op een gegeven moment kwam ik een meisje tegen wat ongeveer hetzelfde tempo liep als ik en ik besloot achter haar aan te gaan lopen en haar als haas te gebruiken. Dat kon ze niet echt waarderen maar elke keer als ze sneller ging lopen haalde ik haar uiteindelijk toch weer bij want dat tempo kon ze niet volhouden. Ze heeft ook geprobeerd achter mij te lopen maar dat vond ze volgens mij ook weer te langzaam dus ging ze weer voor me lopen. Tja, mij maakte het niet uit, ik liep gewoon door…

En toen kwamen we bij het half-way point, de plek waar voor mij het tweede rondje begon en de mensen die later waren gestart precies op het parcours kwamen (de start en finish lagen niet op het rondje maar middenin het park). Het was DRUK. Omdat je er drie uur over mocht doen, waren er veel wandelaars die gezellig met z’n alle gingen lopen, vaak op een rijtje waardoor ik er onmogelijk langs kon. Dus dat werd zigzaggen, heel vaak sorry zeggen en door mensen heen springen terwijl dat eigenlijk niet kon. Eerst vond ik dat heel leuk, lekker mensen inhalen, want normaal ben ik degene die ingehaald wordt. Maar na een kilometer was ik er klaar mee, ze gingen niet op zij (logisch, zou ik ook niet doen, alleen zou ik niet met vier mensen op een rij samen gaan lopen), ik was mijn haas kwijt en ik kon geen lekker tempo meer vinden. Na 7K was ik het helemaal zat, dit was net als vorig jaar mijn breaking point, vorig jaar ging ik toen lopen, dit jaar werd ik alleen maar boos waardoor ik besloot er gewoon voor te gaan en alles te geven de laatste drie kilometer.

Ik ging op het gras lopen, over modderpaadjes en als ik ergens een gaatje zag, sprong ik tussen de mensen door. Rond de 8/9K werd ik heel misselijk, ik was dit tempo niet gewend en mijn maag met alleen een happy meal erin ook niet. Ik dacht dat ik ging kotsen maar gelukkig bleef het alleen bij de geluiden daarvan en boeren (ook heel fijn voor de mensen om me heen)…

Ik was dolblij toen ik bij de splitsing van de weg kwam: de meeste mensen begonnen aan hun tweede rondje en voor mij begon de rechte weg die me naar de finish moest brengen. Eindelijk werd het weer rustig en het was nog maar 600 meter! Ik kon niet meer, ik was kapot, ik kon zelfs mijn hoofd niet meer recht houden waardoor ik er waarschijnlijk als een gehandicapte uit zag, but I didn’t care! Ik kwam heel toevallig mijn haas weer tegen, ze begon met sprinten maar ik besloot haar niet te volgen, want ik kon echt echt echt niet meer. Via de Nike app hoorde ik dat ik nog maar 200 meter hoefde, tijd voor een power song. De Nike app selecteert willekeurig een power song als je op het icoontje daarvan klikt en dit keer was dat Carry On van Fun. Ik had me geen beter liedje kunnen wensen, want dit is echt het nummer waarop ik altijd nog net wat extra’s kan geven en dat had ik nodig.  Ik haalde mijn haas weer in (begin je sprint nooit op 600m van de finish bij een 10K, want dan duurt die 600m nog heel lang) en langs de kant hoorde ik alleen maar mensen zeggen: “Aw look at that girl, she is so tired”. Enige wat ik toen dacht: je kan me ook gewoon aanmoedigen in plaats van stating the obvious… En toen kwam ik over de finish, ik heb volgens mij zelfs nog even m’n handen in de lucht gegooid, maar dat ging niet echt met overtuiging.

Ik wist niet hoe lang ik erover had gedaan, alleen de tijd van mijn Nike-app en die gaf 53.02 aan, een tijd waarvan ik nooit had durven dromen. Ik kreeg Vita Coco uitgereikt en even later ook nog een tasje met wat goodies. Intussen belde ik Annemerel om te vragen of ze nog in de race was, wat bleek? Ze was ook al gefinisht en had onder de 55 minuten gelopen. Huh? Maar jij ging toch rustig aandoen? Even later kregen we dan eindelijk onze ketting (ik was nog even in paniek, omdat ik dacht dat hij in het tasje met goodies moest zitten, maar dit bleek niet het geval). We haalden onze spullen en zochten Athena en haar vriendinnetjes weer op. Iedereen was blij, iedereen had goed gelopen en het hele terrein stroomde vol met finishers. Het zal vast daarna nog een heel leuk feestje zijn geweest, maar wij hadden het koud en we hadden honger, dus gingen we naar Pizza East in Shoreditch. Een perfect einde van een perfecte avond…

Uiteindelijk was mijn officiële tijd 53.32, langzamer dan mijn tijd op m’n Nike app (ik heb meer meters gelopen door het zigzaggen en ontwijken van mensen waardoor ik al eerder 10K op de app dan waar de werkelijke finishlijn lag), maar het is alsnog een dik PR en gezien mijn training een heel goede tijd! Nu op naar We Own The Night Amsterdam op 7 juni!

Liefs,
Roosmarijn