RUN BABY RUN: We Own The Night Amsterdam

Foto’s: David Stegenga voor Urban Runners

Na mijn vorige 10K in Milaan had ik weinig illusies meer. Hoewel ik ook naar Milaan toe ging zonder illusies, kreeg ik toch vijf minuten voor de start ineens een soort van hoop op een wonder. Toen ik na drie kilometer helemaal in elkaar stortte (qua pace) besefte ik dat het fysiek niet mogelijk was om onder die omstandigheden een PR te lopen en dat zorgde ervoor dat ik voor Amsterdam écht geen enkele illusie meer had, zelfs niet vijf minuten voor de start. Ik ging gewoon lekker lopen, mijn pace tussen de 5’0 en de 5’10, en vooral genieten. Zo gezegd zo gedaan.

Een Audi A4 is net iets anders dan een Ford KA
Maar goed laten we even teruggaan naar het begin. Ik zou eigenlijk samen met mijn zusje afreizen naar Amsterdam, maar die had de dag ervoor een gekke watersportactiviteit gedaan waardoor ze bijna niet kon lopen van de spierpijn. Tel daar een nacht zonder slaap, shin splints en een perfectionistische persoonlijkheid bij op en je begrijpt, ik zat om kwart over zes alleen in de auto. Omdat mijn eigen auto een klein probleempje met de airco had zei ik voor de grap tegen mijn vader ‘ik kan natuurlijk ook jouw auto meenemen’ tot mijn verbazing mocht dat nog ook. In de vijf jaar dat ik mijn rijbewijs heb, heb ik nog nooit in de auto van mijn vader mogen rijden (zou zomaar iets te maken kunnen hebben met mijn rijkunsten) en nu mocht ik in mijn eentje alleen naar Amsterdam in rijden. Na een klein beetje uitleg over de auto (dat was nodig, want dat ding heeft niet eens een handrem, daar zijn knopjes voor, net als dat er o-ver-al knopjes voor zijn, zooo-veel knopjes) reed ik de straat uit. Ik deed net alsof ik het niet spannend vond, als te dood dat mijn vader zich zou bedenken, maar stiekem vond ik het best wel een dingetje. Een Audi A4 of een Ford KA, dat is toch net iets anders.. Ik had ineens een neus en mijn achterruit zat meters bij me verwijderd, in plaats van nog geen meter.

We nemen de trein naar Zandvoort
Goed ik begrijp dat jullie deze blog niet lezen omdat jullie benieuwd zijn naar mijn autorij-avonturen, maar ik moest dit toch even delen. Het past namelijk helemaal in het plaatje van mijn yolo-houding die ik afgelopen zaterdag had. Ik reed naar Amsterdam Sloterdijk, parkeerde mijn auto super strak en recht in (dat lukt me nooit met mijn eigen auto) en wachtte op Esmée, samen met haar zou ik naar het Centraal Station afreizen en vanaf daar naar het Olympisch Stadion verder te gaan. Toen we zagen dat de trein bijna kwam sprintten we naar beneden, regelrecht de trein in. Oeps, niet ingecheckt, maarja, ik had al iets gezegd over die ‘yolo-houding’. Toen de trein in beweging kwam voelde ik dat de trein niet de juiste kant op ging, OEPS, we waren zonder te kijken in een trein gesprongen en deze ging richting Zandvoort. Shit. (nogmaals: yolo). In Halfweg konden we uitstappen en tien minuten later konden we op een trein bomvol met strandgangers richting Amsterdam Centraal, finally. Het was maar goed dat we op tijd waren.

Very Important People
Als we bij het Olympisch Stadion aankomen gaan we meteen opzoek naar de VIP Area, daar mogen we namelijk verblijven totdat we naar de start moeten. In de VIP Area komen we de rest van de crew tegen en krijgen we gratis hapjes en drankjes (Vita Coco). Ik moet al snel op zoek naar een toilet en besef dan dat ik niet te veel gebruik moet maken van die gratis Vita Coco, er staan overal ellenlange rijen. Ondertussen komen we een aantal bloglezeressen tegen. Zo cool! Super leuk dat jullie even gedag kwamen zeggen. Ik zou er bijna sterallures van krijgen ;-). Kidding.

In het startvak
Om 22.00u lopen we met de crew en de Vogue redactie richting de start, we hebben ons eigen startvak helemaal vooraan. Even schiet het woord PR toch door mijn hoofd, maar dat is alleen omdat vooraan starten echt ideaal is voor een PR, ik weet ook dat ik er fysiek niet sterk genoeg voor ben, dat het parcours zich er niet voor leent en dat het veel te warm en benauwd is. Op het podium draait Eva Simmons en staat een team van Nike Trainers voor een warming-up. Dan komt Arie (Boomsma) het podium op om het startschot te geven. Maar het loopt allemaal net iets anders. Door onvoorziene omstandigheden (had iets te maken met het parcours volgens mij) starten we een kwartier later dan gepland. Het maakte mij niet uit, ik had het wel naar mijn zin in het startvak met de crew en ook al zei ik af en toe dat ik een beetje zenuwachtig was, was ik eigenlijk niet écht zenuwachtig. Het waren meer gezonde zenuwen zo van ‘ik heb er echt zin in’.

1-2 kilometer
Ineens gaan we van start. Yes let’s go. Hoewel ik bijna helemaal vooraan start, is het de eerst bocht toch nog een klein beetje dringen geblazen. Niet vervelend overigens, ik ga er nu geen wedstrijd van maken mensen in te halen, mijn advies aan mezelf is: rustig. 5’0-5’10, niet meer, niet minder. Stiekem loop ik toch net iets minder (4’55), maar het voelt goed. Ik weet niet precies waar we lopen en er staan niet veel mensen langs de kant (op het Running Junkies en Patta’s team na natuurlijk!), maar het voelt goed.

3-5 kilometer
Dan draaien we het Vondelpark in en worden we begroet door een team halfnaakte mannen van Run2Day. Well hello……. Hahahaha. Ik heb al een tijdje dorst en als ik zeg dorst, dan bedoel ik ook echt dorst. Als Madelon iets tegen me probeert te zeggen kan ik alleen maar zeggen ‘niet praten, keel, zit dicht’ mijn keel zit volledig dicht geplakt door de droogte en ik heb toch zoveel gedronken de afgelopen dagen. Ik hoorde dat er twee officiele waterpunten zouden zijn en ik wist dat er op 5,5 kilometer een waterpunt van de Running Junkies zou zijn, fijn om te weten, fijn vooruitzicht. Op drie kilometer kwam dat eerste waterpunt, dat bracht wat verlichting het idee dat er 2,5 kilometer later weer een waterpunt zou zijn was heel fijn, want na dat slokje water bleef er nog steeds zo’n ziltig smaak in mijn mond over. Met mijn pace ging het overigens wel goed, ik had het zwaar maar wist er wel doorheen te lopen (iets dat ik in Milaan niet deed) toen ik het 5 kilometerpunt over ging gaf mijn horloge 4,7 kilometer aan. Hmm… dat zou betekenen dat mijn officiële ‘racepace’ nog lager zou liggen. Ik begon te dromen over een tijd onder de 50 minuten.

6-7 kilometer
Dat dromen stopte abrupt toen de zesde en zevende kilometer ineens een stuk langer bleken te zijn. Ik ging pas het 7 kilometerpunt voorbij toen mijn horloge 7,3 kilometer aangaf. Dat had iets te maken met de aanpassing in het parcours die op het laatste moment helaas moest worden gedaan. Shit. Maar goed daar kun je boos om worden, of je kunt het gewoon accepteren en doorgaan. Ik besloot voor dat laatste te gaan, ik kon mijn energie namelijk veel beter voor die laatste drie kilometer gebruiken. Een tijd onder de 50 minuten zat er niet meer in, maar ik  stelde mijn doelen bij en mijn nieuwste doel was: een pace van 5’0 over de gehele race. Op mijn Nike SportWatch stond het scherm met mijn gemiddelde pace voor en op dat moment liep ik met een gemiddelde pace van 5’0, dat moest ik volhouden van mezelf. Ondertussen moest ik natuurlijk ook nog genieten van het parcours, we liepen onder het Rijksmuseum door, liepen weer door Het Vondelpark (waar er gewoon fietsers op het parcours fietsten), ik kreeg voor de derde keer water (YES!) en ik zag dat er nog heel veel meiden niet voorbij het drie kilometer punt waren en dat terwijl ik al bij zeven zat, dat gaf wel een goed gevoel.

8-10 kilometer
Dat volhouden was makkelijker gezegd dat gedaan. Een tijd lang stond er op mijn horloge 5’03, totdat ik voor de tweede keer langs het cheering point van Patta’s en daarna de Running Junkies kwam, ik hoorde mijn naam, ik kreeg vleugels en ik begon keihard te rennen. Ergens had ik dus nog wat reserve. Toen ik de finish over kwam zag ik dat mijn pace weer op 5’0 zat. Yes. (bijgesteld) doel behaald. Mijn officiële finishtijd is 51.26, mijn officiële pace is 5’0 (zelfde als op mijn horloge). Ik ben tevreden.

Finish!
Na de finish sprint ik bijna naar Marie Stella Maris, waar waterflesjes werden uitgedeeld. WATER WATER! Ik krijg een goodiebag in mijn handen gedrukt en ontvang even later mijn ketting. Ondertussen kom ik mijn crew-vriendinnetjes en andere meiden tegen, iedereen is blij. Sommigen hebben zelfs een PR gelopen met dit super warme weer, wauw! Knap knap! We drinken nog een wijntje (niet heel slim, maar hé, you know, yolo) en rond half één gaan Esmée, mijn nichtje (die ik ook nog gevonden heb) en ik op zoek naar een über, terug naar Sloterdijk om vervolgens de weg naar huis weer af te leggen. Uiteindelijk ben ik pas om half drie thuis en een uur later kan ik ein-de-lijk mijn ogen sluiten. Jullie begrijpen, ik deed zondag mijn ogen niet voor elf uur open.

We Own The Night YOU ROCKED! Eerst Londen, toen Milaan en als klap op de vuurpijl Amsterdam. LOVED IT. Kan dit niet twee keer per jaar georganiseerd worden? Of drie keer, of vier keer, of iedere week?! YES PLEASE.

Liefs,
Annemerel