Toen ik net achttien was viel er een brief bij mijn ouders op de mat, gericht aan ondergetekende. Of ik wilde laten weten of ik donor zou willen worden. Hoewel ik altijd van de daken schreeuwde dat ik dus écht wel donor zou worden, greep die brief me naar de keel. Gatverdamme. Ik wil nog helemaal niet dood. Gelukkig was er op dat moment geen enkele indicatie dat ik wel snel zou komen te overlijden, maar het idee dat ik daar over na moest denken, het maakte me ziek. Dus negeerde ik die brief. En iedere donorweek deed ik mijn slaapmasker op. Ik wilde het niet horen, ik wilde er niet over nadenken.
Tot donderdagavond. De hele week was ik ieder bericht over donor worden alweer vakkundig aan het omzeilen, tot donderdagavond. Toen besloot ik een video van Mascha te bekijken over donorweek. In de video vertelde ze dat ze vanuit geloofsovertuiging nooit donor wilde worden, totdat ze besloot dat het juist een hele mooie gedachte was dat ze iemand zou kunnen helpen op het moment dat ze er zelf niet meer is. Was ik het volledig mee eens, ondertussen logde ik in met mijn DigID op jaofnee.nl en kwam ik voor het keuzescherm te staan. Ja, wat zal ik doen.. JA, NEE of laat ik mijn nabestaanden beslissen? Ik ging voor dat laatste, omdat dat de keuze was waarbij ik dus zelf eigenlijk nog steeds geen keuze hoefde te maken.
Ik ontving een bevestigingsmail en ondertussen ging Mascha’s video verder. Ze vroeg Tim naar zijn verhaal en toen hij vertelde dat hij gekozen had, omdat hij zijn nabestaande niet in een lastig pakket wilde brengen begon ik weer te twijfelen. Daar had ‘ie mooi wel gelijk in. Ben ik dood, is iedereen verdrietig (denk ik), moeten ze zo’n lastige keuze maken. Dat is best een beetje egoïstisch van mij, toch? Dat ik ze daar na mijn dood mee op zou zadelen. Dus opende ik jaofnee.nl weer en veranderde ik mijn keuze. JA, ik wil donor worden.
Vervolgens kreeg ik de vraag wat ze allemaal van me mochten gebruiken. Hoe langer ik naar het lijstje keek, hoe misselijker ik me begon te voelen. Mijn huid? Mijn hoornvlies? Mijn hart? Mijn lever? Goed. Als het zover is ben ik toch al dood, laat ze alles maar van me nemen, hoef ik daar in ieder geval niet meer over na te denken.
En nu ben ik dus donor en hoef ik me nooit meer schuldig te voelen als het over donorschap gaat. Ik heb eindelijk mijn kop uit het zand gehaald en een keuze gemaakt. 25, en eindelijk volwassen ;-).
Ben jij donor? Of vind jij het net als ik heel erg lastig om die keuze nu te maken?
Liefs,
Annemerel
Ik heb daar eigenlijk nooit echt over nagedacht en ben gewoon meteen donor geworden. Ik twijfelde een klein moment tussen JA of nabestaanden, maar ik vond dat inderdaad egoïstisch voor m’n nabestaanden dus toen maar JA, op alles haha.
Ik ben nu vijf jaar donor, sinds mijn 18e. Als ik dood ben heb ik toch niets meer aan mijn lichaam, dus waarom zou ik er dan niet iemand anders blij mee willen maken? Je kunt op deze manier na je dood iemands leven redden. Ik vind dat een mooie gedachte :)
Hoi! Goed dat je hierover schrijft! Ik ben zelf op mijn 18e meteen donor geworden, vooral omdat ik persoonlijk denk dat je hier veel mensen mee kan helpen!
Ik heb helemaal niets tegen iemand die dit niet wil, dat is echt een persoonlijke keuze! Wat ik wel denk dat vaak vergeten wordt is dat ook als je het niet wil, het heel belangrijk is om dat te registreren, dan is voor iedereen duidelijk wat jouw keuze is, mocht je komen te overlijden. Want als je niet registreert wordt alsnog de keuze aan de nabestaanden overgelaten.
Ik ben ook zo iemand die al jarenlang zo’n formuliertje – ingevuld en wel – ergens in een kastje heeft liggen. Ik wil zeker donor worden, dus ik snap ook niet waarom ik niet even de moeite neem me online te registreren. Misschien omdat het zo’n ‘ver-van-mijn-bed’-show is? Misschien omdat het te confronterend is? Ik weet het niet eigenlijk. Ik ga er vandaag toch nog even naar kijken!
Ik ben ook al een paar jaar donor. Naar mijn idee kun je er toch niets meer mee en kan je zo (hopelijk) weer andere mensen helpen.
er zijn toch veel mensen die zich niet registreren terwijl ze wel donor zouden willen zijn. Ik kan er zo een paar in mn omgeving opnoemen.
Ik ben donor, nog niet zo lang, ook heel lang struisvogel gespeeld. Paar maand geleden heb ik erover geschreven.
Ik ben nog geen donor, maar ik wil het wel, vind het ontzettend belangrijk!
Ik ben nu ook donor!
Ik loop al vanaf het moment dat het kon met zo’n papiertje in mijn portemonnee. Zo’n rood donorcodicil. Toen het digitaal werd stuurde ik de formulieren op. Dacht ik…. Dat had ik dus nooit gedaan. Aan het begin van dit jaar dus alsnog gedaan en nu ben ik dus ook donor. Met mij mogen ze doen wat ze willen. Ik zit er zelfs over te denken om mijn lichaam ter beschikking van de wetenschap te stellen. Dat kan echter pas als mijn man er niet meer is, want die wordt onpasselijk van dat idee.
Ik ben geregistreerd niet-donor. Ondanks dat ik het donor-zijn wel mooi vind, weet ik nog niet of ik mezelf er prettig bij voel om donor te zijn. Zolang ik dat niet zeker weet, hou ik het hierbij. Ik wilde wel een keuze vastleggen omdat ik het inderdaad vervelend vind voor mijn nabestaanden als ze daarover na moeten denken…
Ik ben ook donor. In België is de wet anders maar ik ben zelf naar het gemeentehuis gestapt om mijn te registreren als donor. Zo is er nog iets “positief” aan mijn dood. Ik ben geen dokter, ik kan geen mensen redden maar als donor kan ik toch iets doen.
Zelf heb ik me sinds kort ook aangemeld om donor te zijn. Vind het heel erg belangrijk!
Goed dat je hierover schrijft, ik denk dat veel mensen na het lezen hiervan ook flink zullen gaan nadenken! Ik ben ook donor; als ik zelf een orgaan nodig zou hebben zou ik dat orgaan vast ontzettend graag in ontvangst nemen, dus ik vind dat je dan zelf ook donor moet zijn (anders is het nogal hypocriet). Plus, ik ben dan toch al dood, als ik dan nog iemand kan helpen door dingen af te staan die ik niet meer ga gebruiken lijkt mij dat alleen maar mooi ;)
Mooi geschreven, ik sta nog niet geregistreerd als donor omdat ik mezelf nog te jong vind om daar over te beslissen. Maar op dit moment denk ik zeker dat ik donor wil worden!Alleen wil ik denk ik graag mijn hart houden, ik ben er nog niet helemaal over uit wat ze van mij mogen gebruiken.
Als je er echt over na gaat denken is het natuurlijk wel heel raar, maar ik heb eerlijk gezegd zoiets van: zelf zou ik het ook heel fijn vinden, je merkt er dan zelf toch niets meer van en het is ergens toch wel een mooi idee dat je dood ‘nuttig’ is en je zelfs na je overlijden nog iemand kan helpen? Mijn hele familie is ook donor, dus het is niet alsof zij het erg vinden. Overigens ben ik nog geen donor, ik geloof dat het vanaf je 12e kan en toen heb ik wel iets met die formulieren gedaan maar ik was toen nog zo chaotisch dat dat uiteindelijk nooit succesvol is afgerond. Op mijn 18e ga ik het sowieso wel doen (als het dan gewoon simpel met DigiD kan)’
Hoe herkenbaar! Ben meteen donor geworden. Eindelijk.
Ik ben nog geen donor. Weet niet waarom eigenlijk. Ik ga eens informeren hoe ’t hier precies zit.
Ik ben geen donor. Ik liep altijd met het idee ik ga zoals ik ben gekomen. Mijn man laat de keuze aan mij over, nabestaanden dus.
Ik weet het niet. Maar ik ben er wel over aan het nadenken. Wat raar is dat ik mijn lichaam zou open snijden voor mijn kinderen als het moet, met liefde en direct… Maar toch met het idee loop ik ga zoals ik ben gekomen. Tegenstrijdig ja. Ik ga hier verder over nadenken…
JA! ik ben op mijn 18de meteen donor geworden als enige in mijn familie. Daarnaast is mijn vriend door mij ook donor geworden waar ik best trots op ben.
Vanaf het moment dat je kunt beslissen om donor te worden ben ik donor. Ze mogen alles op mijn huid na hebben. Ik heb een ‘huidziekte’ en de kans is klein dat ze daar iets van kunnen gebruiken.
Ook als je geen donor wilt zijn vind ik het belangrijk om die keuze vast te leggen!
Ben al donor, volgens mij sinds mijn 18e! En ik geef bloed :) volgende week donderdag weer!
Ik ben sinds ongeveer een jaar donor! Ik heb te veel Grey’s Anatomy gekeken, ben ik bang, en ook al zitten daar ook heel veel onrealistische dingen in, wat ik wel heb geleerd is dat donors onmisbaar zijn. Ik wil nog lang niet dood, maar ik vind het wel een mooi idee dat er na mijn dood eventueel mensen een langer leven kunnen krijgen. Maar… ik vind wel dat iedereen het helemaal zelf moet weten :D er is overal wat voor te zeggen.
Ik ben donor. Mocht ik nu verongelukken dan mogen ze alles eruit halen wat ze willen hebben. Voor de mensen die nog twijfelen, de kans dat je ooit als donor gebruikt wordt ik zo onwijs minimaal, je moet precies onder de juiste omstandigheden overlijden en dan moet je ook nog in goede staat zijn en moet er vraag naar zijn naar jouw organen met die specifieke bloedgroep en er komt zo onwijs veel kijken voordat je een goede match bent.
Precies dit. Heb net ook maar eens mijn kop uit het zand gehaald.
herkenbaar, ik heb de keuze ook lange tijd voor me uitgeschoven. Opzich wilde ik wel, maar ik vond het moeilijk te dealen met de wetenschap dat iemand minder goed zou zorgen voor mijn organen dan ik zelf. Lees een roker of alcoholist die mijn longen of lever zouden kunnen krijgen.
Dat heb ik maar losgelaten omdat omdat ik hoop dat als dat moment komt, dat mijn organen gaan naar mensen die er blij mee zijn en weer een toekomst krijgen.
Een paar dingen mogen ze niet van mij gebruiken, denk aan mijn huid. Vooral omdat ik mijn nabestaanden een “waardig” afscheid wil kunnen geven. Mijn dood zou voor hen al moeilijk genoeg zijn en als ze dan ook nog eens zien dat er dingen aan mij missen, nee dat wil ik niet.
Heel goed dat je dit onderwerp aankaart! Zelf sta ik al sinds mijn 14e geregistreerd als donor en vind het belangrijk dat anderen zich registreren, zodat hun keuze in ieder geval bekend is. Ik merk wel dat er nog een hoop dingen erover onbekend zijn. Want je kunt je vanaf je twaalfde registreren en je kunt te allen tijde je keuze veranderen. Allemaal met je DigiD. En wat Kelly hierboven mij beschrijft: ze halen echt niets weg uit je lijf waardoor je familie geen waardig afscheid kan nemen. Huid nemen ze van je benen en buik, dat ziet niemand. Er wordt uiteraard rekening mee gehouden. Geldt ook voor je organen, dat wordt desnoods opgevuld.
Ik ben ook donor, sinds een jaartje nu denk ik. Ik heb wel veel dingen aangekruist die ze liever niet mogen gebruiken, zoals mijn huid en hart. Omdat ik dat toch weke een eng idee vond. Maar ik denk dat ik het misschien nog een keer ga aanpassen, dat is wel fijn dat dat gewoon altijd kan!
Ik moet nog aangeven of ik donor wil worden! En ik kies voor JA! Nu alleen nog doen!
Auteur
NU doen ;-)
Ik vind het nog steeds erg jammer dat het niet andersom is. Waarom is niet iedereen gewoon donor en als je het NIET wilt, dat je het dan juist moet aangeven? Er zijn zo veel mensen die niet doneren terwijl er zo veel behoefte aan is.
Mijn vader is 3 jaar geleden plotseling overleden, wij kregen de vraag of wij zijn organen wilden doneren. Mijn vader was een lekker praktisch ingesteld mens, hij zei bij leven altijd: “Ach, als ik doodga, gooi mij dan maar in een kliko want daar voel ik toch niks van”. Hij had wel gelijk (niet van dat kliko gedeelte natuurlijk) je voelt er inderdaad niets van. Wij hebben daarom ook besloten om andere mensen te helpen en misschien nieuwe hoop en een nieuw leven te geven. Mijn vader is in het buitenland overleden en zijn organen zijn dan ook naar Fransen gegaan. Het wordt daar netjes voor de nabestaanden afgehandeld: Je krijgt een brief waarin staat aangegeven welke organen zijn gedoneerd en je krijgt daarbij te horen of de transplantatie succesvol is geweest. Het was fijn om te weten dat zijn lever, hoornvlies en nieren mensen hebben kunnen helpen. Ik kon mijn vader niet dood zien, ik heb ervoor gekozen om hem aan de apparatuur vaarwel te zeggen in plaats van hem nog in het mortuarium op te zoeken. Maar mijn man, mijn moeder, mijn broer en schoonzus hebben het wel gedaan en ik heb ook nooit gehoord dat je kon zien dat zijn organen waren afgestaan. Ik houd mij vast aan het idee dat mijn vader met zijn dood nog nieuw licht in het leven van een ander heeft kunnen betekenen.
Dus ja, ik ben donor. Ik was dat al voor die tijd, maar het heeft mij nog zekerder gemaakt van mijn keuze.
Auteur
Wat een indrukwekkend verhaal! Thanks for sharing!
Wauw Nancy, wat een mooi verhaal. Dapper en mooi dat je dat wilde delen
Ben sinds vorig jaar donor. Voor die tijd eigenlijk nooit de ’tijd’ voor genomen om me erin te verdiepen of aan te melden. Ik hoor soms van die bijzondere verhalen over mensen die bijna opgegeven zijn en dan op het allerlaatste moment toch geholpen kunnen worden door een donor..die gedachte gaf voor mij de doorslag! Verder denk ik er maar niet teveel bij na..:)
Wow, het is alsof ik mijn eigen verhaal lees.
Ik was al een tijd bloeddonor en vind dat ook niet erg of zo. Orgaandonor was een ander verhaal, omdat je dan dood bent. Daar wilde ik ook niet over nadenken.
Vorig jaar heb ik dan eindelijk toch de beslissing genomen en mij al JA geregistreerd
Toen ik deze keuze ging maken heb ik heel
Lang met een hele aardige vrouw van de informatielijn gebeld. Ik vond bijvoorbeeld ‘huid’ heel eng klinken, maar zij legde me uit dat dat alleen om een klein stukje huid van je rug gaat wat dan in een laboratorium wordt opgekweekt. Als mensen vragen hebben of het eng vinden, bel gewoon! Het is misschien veel minder dan je denkt.
Auteur
Wat een goede tip!
Ik ben al sinds m’n achttiende donor. Twijfelde wel even over wat ik wilde geven, maar heb uiteindelijk alles gedaan. De kans dat je lichaam überhaupt als donor kan worden gebruikt is ZO klein, dat ik vind dat eigenlijk iedereen gewoon donor moet worden haha. Je redt iemands leven! Dat is toch het mooiste wat er is. Als jouw hart bijvoorbeeld kan doorleven in iemand anders lichaam.. dat vind ik een heel mooi idee :)
Ik ben sinds mijn 18de donor, ik ben nu 24. Ik heb eigenlijk nooit getwijfeld. Dit heeft te maken met het feit dat ik rond mijn 16/17 hoorde dat mijn lieve zusje een nier-en hartafwijking heeft. Je ziet er niks van, daar is ze blij mee. Ze wilt geen medelijden en “lives the dream” zoveel als mogelijk. Dat motiveert. Als ik haar gelukkig zie, ben ik dat ook. Tot zover is alles onder controle. Sinds ik het weet heb ik er eens in de zoveel tijd altijd aan gedacht. Dus op mijn 18de was de keuze snel gemaakt. Wel twijfelde ik net als jij over wat ik zou geven. Na wat discussies met mezelf besloot ik alles te geven. Ik dacht gebruik zoveel mogelijk voor wie het nodig heeft. Naast het verhaal over m’n zusje dacht ik ook aan het feit dat het vaak moeilijk is om donors te vinden. Deze twee gedachtes samen hebben altijd al de doorslag gegeven. Want mocht het ooit zover komen dan zou ik mijn zusje alles willen geven wat nodig is. Bedankt lieve Annemerel voor het delen van jou verhaal en keuze! X
Knap van je, en erg herkenbaar!
Herkenbaar en dit zet me aan het denken (ook al wil ik er liever niet over denken).
Goed om te zien dat er veel donors zijn tussen deze berichten.
Zeker omdat ik niet wil doneren, maar het wel belangrijk vind dat mensen geholpen kunnen worden.
En nu vraag je je zeker af waarom ik dan geen donor wil worden.
Die keus was best lastig, maar ik heb gemerkt dat ik het fijner vind om ‘heel’ te blijven. Ik heb al een keer afscheid genomen van iemand waar het hart en nieren van gedoneerd waren. Super mooi idee, maar het idee dat alles wat je levend heeft gehouden meteen weg is voor je nabestaanden gaf me een raar gevoel in mn buik.
Misschien denk ik er over een paar jaar anders over, maar voor nu voel ik me hier goed bij.
hahaha, goed zo Annemerel!
Ik ben 17 en heb zojuist ook besloten om donor te worden. Ik geloof namelijk niet in het leven na de dood, dus ik denk er over het algemeen vrij gemakkelijk over. Overigens moet ik ook niet te diep stilstaan bij de organen die ik allemaal wil afstaan, ik heb ook maar gewoon “alles” aangeklikt, ik merk het toch niet. ;)
Heel goed! Ik ben al een jaar ongeveer donor, vanaf het moment dat ik kon kiezen eigenlijk meteen ingevuld. Teveel Grey’s Anatomy gekeken om het belang van donoren niet te beseffen, haha! Maar het blijft inderdaad iets heel naars om over na te denken.
Uiteraard ben ik donor. Ik ben jaren volbloed donor geweest maar door m’n eigen gezondheid (ziekte van Crohn) en mn marathonschema’s plasma donor geworden. Daarnaast al jaren vol overtuiging geregistreerd donor, ze mogen alles van me hebben als het mogelijk is. De poster hangt hier aan het raam, ik ken persoonlijk mensen die zijn overleden omdat ze niet op tijd een nieuw orgaan konden krijgen.
Voor wie nog twijfelt, lees: De hartslag van een ander, van Wouter Duinisveld. En als je niet wil geven, moet je ook niet krijgen vind ik.
Natuurlijk ben ik donor, sinds m’n 12e al! -vanaf dan kan je het namelijk al invullen-
Verder ben ik van mening dat eigenlijk iedereen donor moet zijn. Wil je het echt echt écht niet? Nou prima, maar dan vind ik dat je ook niet hoeft te verwachten dat jouw leven gered wordt door een donor. Helaas ben ik niet degene die hierover beslist…
Ik vind het nog een beetje te heftig om over na te denken eerlijk gezegd, misschien egoïstisch, maar ik wil er nog niet zoveel bij stilstaan, over na mijn dood, maar ik denk er wel altijd over na, zal ik wel, zal ik niet