DEAR DIARY: Perfect Sunday

Vanmorgen ging om 7.00u mijn wekker. Niet omdat ik gisteravond mijn wekker op 7.00u had gezet, maar omdat ik vorige week zondag om 7.00u moest opstaan en omdat ik altijd mijn oude wekkers vergeet te wissen. Ik denk dat ik in mijn onderbewuste zo’n 12 keer op de snoozebutton gedrukt moet hebben, want om 9.00u ging mijn wekker nog steeds en toen vond ik het wel eens tijd om mijn benen uit bed te slingeren en de dag te beginnen.

Hup banaantje erin, vitamine C bruistabletje oplossen in een glaasje water (of het daadwerkelijk helpt, al sla je me dood, maar ik vind dat gewoon errrrrrrg lekker!). Muziekje aan, de kleding die ik afgelopen week door het huis verspreid heb weer terug in de kast hangen, de vaatwasser leegruimen, de vaatwasser inruimen, wasmachine aanzetten, droger leeghalen. Nog een banaantje erin, kopje thee erbij.

Ik was vanmorgen een heerlijke huismuts en dat ben ik dus vrijwel nooit. Ik ben namelijk van mening dat het huishouden de meest ondankbare klus is die er op aarde bestaat. Als ik heb opgeruimd heb ik normaal altijd het gevoel dat ik de deur achter me dicht moet doen en niet meer binnen moet komen, anders ontstaat er binnen de kortste keren weer rommel en kan ik weer aan de slag. Als ik het gasfornuis heb opgepoetst zeg ik tegen mezelf, nooit meer doen, dat koken.. Anders moet je weer poetsen. Het huishouden.. het liefst werd ik daar nooit meer in mijn leven mee geconfronteerd.

Maarrrrr, vanmorgen was anders. Ik genoot ervan ons huisje te zien opknappen en al die hatelijke gedachtes jegens het huishouden bleven achterwegen. Good for me, right?

Ik weet wel hoe het komt, de zon scheen en ik had grootse plannen, te weten, zoveel mogelijk van de zon genieten en bewegen. Dus stond ik om 11.00u buiten in m’n Stella McCartney voor Adidas hardloopbroekje, een oud wit shirt met 10000 gaatjes en zo dun dat je er doorheen kunt kijken van Blue Blood en m’n bikini eronder. Ik liep, en ik liep, zonder eindbestemming in mijn achterhoofd, alleen maar met doel om te genieten. Als ik wilde wandelen, dan mocht ik wandelen. Wilde ik sprinten, dan mocht dat. Maar dat wilde ik allemaal niet, ik liep in rustig tempo richting de duinen en wat zijn die mooi in Den Haag! Ik ben de duinen in het Westland gewend, die zijn ronduit saai. Ik liep en ik liep en ik liep en pas na 6,5 kilometer nam ik even rust. Ik liep het strand op deed een paar yoga moves (gewoon omdat ik daar zin in had) ik sprintte naar de zee en weer terug, ik deed m’n shirtje uit en lag even in mijn bikini in het toen al warme zand en liep weer verder.

Toen ik erachter kwam dat ik nu wel heel dichtbij het huis van mijn ouders was liep ik daar eventjes naar toe voor een gratis ijsje. Maar goed, van het één kwam het ander. De tuin zag er toch ook wel aanlokkelijk uit. Die twee bananen waren na die 10 kilometer hardlopen ook al lang weer verdwenen dus er moest geluncht worden en toen ging ik eventjes in het zonnetje in de tuin zitten en was het ineens 16.00u en vroeg m’n moeder of ik bleef eten. Hoe ik vanavond thuis kom? Al sla je me dood. We eten waarschijnlijk niet voor 19.00u en m’n benen zijn op dit moment aardig verzuurd geraakt (ik heb namelijk net in de tuin ook nog wat gekke yoga poses gedaan, nadat zowel m’n liefhebbende broertje als zusje me er op wezen dat ik aan alle kanten flubberde, waar dan?) But I’ll be OK!

Perfecte zondag!

En wat hebben jullie op de eerst herfstzondag van 2011 allemaal gedaan?

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin