ROSIE’S RUNNING DIARY: #3

Ik had motivatie om te rennen, mijn lichaam werkte eindelijk een soort van mee en van mijn conditie werd ik ook steeds blijer, en toen werd ik ziek….

Afgelopen half jaar is mijn gezondheid niet meer wat hij geweest is. Ik begon met een zware keelontsteking aan de kennismakingstijd van mijn studentenvereniging en het heeft lange tijd geduurd voordat ik daar echt van was hersteld. Mijn conditie was daardoor ronduit rampzalig en hardlopen ging me moeizaam af. De motivatie om hard te lopen ontbrak daarom in die tijd nogal, ik deed het vooral omdat het moest van mezelf. Hardlopen staat voor mij gelijk aan iets waardoor ik me vrij voel, maar ik was al bijna buiten adem als ik eindelijk mijn straat uit was. Dit was niet leuk hardlopen en daarom stopte ik maar weer en verdween het hardlopen naar de achtergrond. Ik voelde me door mijn omgeving verplicht om hard te lopen en vond mezelf een teleurstelling omdat het bij iedereen zo makkelijk leek te gaan behalve bij mij.

Toen ik dit keer weer begon met hardlopen deed ik het voor mezelf. Niet omdat mijn vader en zus elke week enorm veel gingen hardlopen, maar omdat het bij mezelf weer begon te kriebelen. Ik ben er inmiddels ook achter dat het op deze manier het hardlopen veel makkelijker vol te houden is. Hardlopen voelde niet meer aan als een verplichting maar iets waarnaar ik uit keek. Ik was daarom ook een tijdje heel chagrijnig toen mijn schenen weer pijn begonnen te doen. Het ging eindelijk zo lekker en dan word je voor je gevoel weer een stap terug gezet. Tip van mij: ga naar de fysio want die weet duidelijk toch meer dan het internet. Een blessure hoeft niet meteen te betekenen dat je dan een maand niet mag hardlopen, waardoor ik weer vrolijk verder ging met hardlopen.

In mijn vorige running diary liep ik voor het laatst hard op de zondag dat het stuk online kwam. Het plan was om dinsdag of woensdag weer te lopen. Ik was verkouden, maar met wat gezond eten, veel drinken en genoeg slaap zou dat zo wel weer over zijn. Dinsdag voelde ik me niet helemaal top, maar ik vond mezelf die dag heel zielig en had gewoon echt een vervelende dag, dus daarom voelde ik me vast zo ziek. Totdat ik de volgende dag met koorts wakker werd en nog steeds die gigantische koppijn van de dag ervoor had. Ik was ziek, echt ziek. Vrijdag was ik gelukkig weer helemaal beter, maar ik had op internet gelezen dat voor elke dag dat je ziek bent, je twee dagen rust moet nemen. Dus mocht ik van mezelf zondag weer gaan hardlopen. Ennn…. toen werd ik zaterdag weer ziek. Dit keer was ik enorm misselijk, dit resulteerde uiteindelijk in een wel erg leuk nachtje met een emmertje naast mijn bed. Zondag hardlopen ging hem niet worden want ik voelde me weer koortsig en kreeg geen eten door mijn strot.

Ik besloot even rust te nemen en pas weer afgelopen vrijdag te gaan rennen. Ik ben namelijk vrijdagmiddag met mijn studentenvereniging naar Risoul, Frankrijk, vertrokken voor een weekje wintersport. Ik kom zondag pas weer terug en dat zou betekenen dat ik drie weken niet zou kunnen hardlopen (ik ben namelijk niet zo gek als mijn zus, die voor of na het skiën nog hard gaat lopen!), niet echt praktisch als je je conditie probeert op te bouwen…

Helaas was ik vrijdagochtend natuurlijk ontiegelijk brak en had ik nog een hele waslijst aan dingen die ik moest doen voor 3 uur ’s middags, maar een korte run moest lukken. 4K om precies te zijn en genoeg om mij helemaal kapot te maken. Mijn benen wilden niet en m’n hoofd wilde janken, maar ondanks dat had ik totaal geen pijn aan mijn schenen, terwijl ik de avond ervoor de hele avond gedanst had op hakken (hier krijg ik normaliter altijd last van mijn schenen van!). Zouden die kuitspieroefeningen en de bijna twee weken rust dan toch hebben geholpen?

Ik hoop over twee weken met een dagboek met iets meer hardlooprondjes te komen! 

Liefs,
Roos