ROSIE’S RUNNING DIARY: #8

Waar moet ik beginnen? Ik kijk al een tijdje naar een leeg scherm en weet nog steeds niet wat ik moet schrijven. Waar eerst de euforie na de wedstrijd heerste, heeft dat inmiddels, een dag later, plaatsgemaakt voor teleurstelling. Maar waarom eigenlijk, want ik heb toch gewoon mijn PR verbeterd? En ik wist toch van tevoren al dat ik mijn doel niet zou halen?

Goed, laat ik dan maar bij het begin beginnen. Miscommunicatie met Annemerel en daardoor wat stress en wat geschreeuw naar elkaar. We waren duidelijk allebei best wel zenuwachtig voor vanavond, want in al die dagen in Italië hebben we geen één keer zo’n uitbarsting naar elkaar toe gehad. Uiteindelijk vertrokken we richting het Olympisch Stadion in Amsterdam. Parkeren kon nog makkelijk en de race zou pas over tweeënhalf uur beginnen, ruim op tijd dus.

De sfeer zat er al goed in binnen in het Olympisch Stadion. Er werd ons verteld dat we naar de Oyster Club konden gaan en daar ons konden omkleden en voorbereiden op de race. Ik, als nitwitje en zusje van (ja, zo noem ik mezelf altijd), mocht ook naar de Oyster Club zonder ooit iets gepresteerd te hebben.

Na wat drankjes gedronken te hebben, heel veel geplast te hebben en nog wat zenuwachtiger te zijn geworden, was het tijd voor de warming up en snel daarna meteen naar het startvak. Dat was dus helemaal vooraan. No pressure, no pressure at all… Ik wist dat ik me niet moest laten afleiden door alle mensen die me gingen inhalen en dat ik m’n eigen pace moest gaan zien te vinden. Helaas wist ik zelf ook totaal niet wat dan mijn “eigen” pace is.

Na wat selfies en wachten was het tijd om te starten. Iedereen spurtte langs me heen in wat leek op een volle sprint. Jongens, waarom zo snel?! Willen jullie een wereldrecord lopen? Ik raakte een beetje in paniek omdat ik aan mezelf begon te twijfelen of ik niet te langzaam liep, maar mijn pace lag onder de 5 minuten per kilometer, iets wat ik normaal niet langer dan 3 km volhoud. Ik startte dus alsnog te snel en uiteindelijk was dit ook mijn snelste kilometer. Ik liet mijn snelheid wat zakken en begon te genieten van de (verassend vele) toeschouwers. Alle borden die bedoeld waren om aan te raken, alle mensen die een high five langs de kant wilden geven, ik heb ze allemaal gegeven wat ze wilden. Met een big smile liep ik langs iedereen, omdat ik vond dat ik iets terug moest geven aan het enthousiaste publiek, niet omdat lachen mij zo makkelijk afgaat (al helemaal niet als ik aan het hardlopen ben).

Ik besloot het eerste waterpunt te skippen in het Vondelpark, omdat ik bang was dat ik moest plassen, ook al had ik best wel dorst. Daarna heb ik overigens geen waterpunt meer gezien, dus hállo droge mond voor de rest van de race. Toen kwam het Rijksmuseum, een stukje in het parcours dat ik niet echt kon waarderen. Het ging voor mijn gevoel omhoog, m’n mobiel gaf als pace 5”46 per kilometer aan en daardoor had ik voor mijn gevoel wat goed te maken. Dat resulteerde in keihard de Prinsengracht opknallen en erachter komen dat je nog meer dan 5 km moet. Even wat rustiger aan dus.

Nog steeds word ik van alle kanten ingehaald en sorry voor die mensen, want ik liep niet altijd netjes rechts van de weg. Er was ruimte genoeg om in te halen en als je net als ik een tik hebt om links van de weg te lopen en er ook nog eens best wel doorheen zit, dan is het moeilijk om aan de andere kant van de weg te gaan lopen. Moeilijker dan mij gewoon rechts inhalen terwijl er amper iemand om me heen loopt. De volgende kilometers gaan in een roes voorbij, ik heb het zwaar, m’n eten ligt al de hele wedstrijd als een blok op mijn maag, ik moet kokhalzen, ik voel een blaar op m’n voet, maar voor de rest gaat het prima.

Tot daar het 9 kilometer punt (denk ik) is. Er staan daar allemaal cameralampen als spotlights op een catwalk gericht. Overal staan slogans van Nike en je had het gevoel alsof je even over de rode loper liep. Net de boost die ik nog even nodig had om door te zetten tot de finish. Want man oh man, wat wilde ik graag even wandelen. Maar ik had een tijdsdoel waarin ik wilde finishen en dat zou net wel of net niet lukken, dus ik ging door.

Toen ik het Olympisch Stadion zag, kon ik wel in de lucht springen van blijdschap, eindelijk! Nog een paar irritante bochten en we liepen het Stadion binnen. Shit, ik moet nog een half rondje. Ik zet mijn “eindsprint” in, wat niet meer is dan een iets verhoogd tempo is. Ik word ingehaald door een meisje die in een sneltreinvaart mij voorbij komt lopen. Later kom ik erachter dat dit wel Francien van GirsLove2Run moet zijn geweest, nadat ik haar verslag heb gelezen. Ik probeer een soort van te juichen, maar m’n armen gaan niet meer omhoog en ik waggel als een dronken imbeciel (en kokhals/half kots nog even door). Ik heb al voor de finish 10 km op m’n app, terwijl mijn app de hele race achter lag op de kilometerbordjes.

Precies op de finish zet ik mijn run op pauze. 52”08, mijn PR is verbeterd! Hopelijk ligt mijn officiële tijd onder de 52 minuten, aangezien dat gedurende de race mijn streeftijd was. Ik zak bijna in elkaar, ik moet kotsen (lukt nog steeds niet), tranen van vermoeidheid staan in m’n ogen en ik probeer Annemerel te vinden. Ik neem aan dat ze al is doorgelopen dus haal eerst m’n armbandje en bel d’r (later hoorde ik dat Arie Boomsma daar ook stond, maar ik was veel te druk met m’n telefoon bezig om dat te merken). Ze blijkt nog bij het water te zijn, waar ik ook kort geleden stond om bij te komen.

Het is koud, maar de sfeer is nog steeds echt fantastisch, toch besluiten we om terug te gaan naar de Oyster Club, omdat het zo koud is. En dan voel ik al meteen dat m’n heup pijn doet. Later zak ik finaal door m’n heup als ik op wil staan, maar ik lach en doe alsof ik gewoon een kluns ben. We krijgen een goodiebag, er worden massages gegeven en beneden wacht de sushi (dat lust ik dus niet) en champagne (ook al geen fan van). Ik had nog wat gênante momentjes zoals altijd, maar die vergeten we allemaal maar snel weer. Om 11 uur besloten we toch maar als één van de laatsten te gaan, bleek dat er nog tijd was om één iemand een massage te geven. Annemerel dwong me om me te laten helpen aan m’n heup en na wat tegensputteren gaf ik toe. Conclusie? Alle pijn is waarschijnlijk veroorzaakt vanuit mijn rug, mijn bekken staat scheef en ik moet meer oefeningen doen. Oh ja, en ik moet een fysiotherapeut opzoeken want dit kan zo niet langer volgens de fysiotherapeut. Na mijn massage/consult is het echt tijd om naar huis te gaan, vol adrenaline. Slapen doe ik niet voor 4 uur, maar dat maakt allemaal niet uit, want ik heb een super leuke avond gehad.

Waarom ik me ondanks een te gekke avond toch teleurgesteld voel? Ik denk dat het een mix is van mijn tegenvallende officiële eindtijd (52”06 – ik wilde zó graag onder die 52 minuten) en het feit dat ik nu niet in staat ben om normaal te lopen. Mijn heup doet echt pijn en ik weet helaas niet wanneer ik weer kan hardlopen, iets waar ik nu al verdrietig van word. Maar om toch positief af te sluiten, volgend jaar doe ik sowieso weer mee, want dit wil je écht niet missen!

Liefs,
Roos