DIARY: 185

Dit was niet de meest normale week uit mijn leven en daarom ook niet eentje die ik snel zal vergeten…

Maandag
Een rare dag. Rond een uurtje of half twee moet ik richting Schiphol, maar voor die tijd heb ik nog wel een aantal dingen op mijn To-Do-List staan. Zoals het schrijven van een paar blogs en het inpakken van mijn koffer. Aan de ene kant vind ik het altijd heel fijn om later op de dag te vliegen zodat je ’s ochtends niet zo hoeft te haasten, maar aan de andere kant ben ik in mijn hoofd toch continu bezig met het feit dat ik weg ga. Ook als het maar voor 72 uur is. Natuurlijk ben ik mijn OV chipkaart kwijt en kan ik geen contant geld vinden in huis zodat het vrij lastig wordt om een kaartje te kopen in de bus, maar net op het laatste moment vind ik een briefje van vijf euro in mijn kast. Saved.

Ik reis naar Schiphol en eenmaal daar check ik alleen in en ga ik alleen door security. Ik vind het heel gezellig om met anderen te vliegen, maar eens in de zoveel tijd vind ik het ook heerlijk om dat in mijn eentje te doen. Soms hou ik van grote vliegvelden zoals Schiphol, op dit moment hou ik van Schiphol. Er zijn ook momenten dat ik grote vliegvelden haat, ’s ochtends vroeg bijvoorbeeld, als ik drie kilometer moet lopen om bij mijn gate te komen. Of na een lange vlucht en als ik DAN drie kilometer moet lopen om bij de gate te komen. Of wanneer je buiten Europa vliegt en 100 uur in de rij staat voor de douane. Goed, dat is vandaag allemaal niet het geval en ik hou van Schiphol. Ik zoek een plekje op waar ik rustig kan werken, totdat het tijd is om naar de gate te gaan.

We vliegen om 17.00u, landen tweeënhalf uur later op Stockholm (we moesten wat langer in de lucht blijven omdat er een ongeïdentificeerd voertuig op onze landingsbaan stond) en anderhalf uur later zit ik in het vliegtuig lichting Kiruna, het meest noordelijk gelegen vliegveld van Zweeds Lapland. Helaas blijft mijn koffer steken in Stockholm. Niet onze schuld, we hebben aan verschillende mensen gevraagd of we onze koffer van de band moesten halen op Stockholm, maar dat hoefde niet. Nou, uiteindelijk dus wel. Maar ja, geen stress… Met de bus reizen we verder naar Abisko, het beginpunt van ‘mijn’ Sunset Relay en het eindpunt van de tweede etappe van de Sunset Relay (die is namelijk twee dagen eerder al begonnen). Grappig detail, Abisko zal ook het eindpunt van de Fjällräven Classic zijn in augustus.

Dinsdag
Drie uur later, om 4.45u om precies te zijn, gaat mijn wekker. Snel douchen, mijn kleding van gisteren weer aan (die missende koffer….) en naar buiten, waar het keihard regent. We gaan een van onze nieuwe teamgenoten binnenhalen die de hele nacht door de regen gerend heeft. Daarna is het tijd voor het ontbijt en niet veel later voor de bus. Het voelt allemaal heel raar. Ik heb het gevoel dat het inmiddels tien uur is, maar in werkelijkheid is het nog steeds zeven uur ’s ochtends. Het feit dat het gewoon niet donker wordt is heel raar.

Goed, ik zal een beetje snel door de rest proberen te gaan want ik besef nu dat ik al bijna 600 woorden heb, terwijl ik eigenlijk al een uitgebreid verslag over de Sunset Relay geschreven heb. Maar kort en bondig is nooit mijn sterkste punt geweest.

Mijn koffer komt de hele dinsdag niet… shit. En dat terwijl dat wel de bedoeling was, maar uiteindelijk blijkt de koffer naar het verkeerde vliegveld gestuurd te zijn. Het gaat niet lukken om nog in mijn eigen kleding deel te nemen aan de Sunset Relay en daar word ik toch wel heel verdrietig van. Gelukkig is er een oplossing, we rijden met de bus naar Kiruna waar Annette en ik mogen shoppen, in een kwartier moeten we ALLES kopen, want de rest van de bus zit op ons te wachten. Wat een opdracht! Vroeger had je toch wel eens zo’n prijs dat je twee minuten gratis in een winkel mocht shoppen. Ik dacht altijd dat ik daar absoluut geen probleem mee zou hebben, dat ik dat prima zou kunnen. Nou niets blijkt minder waar.

Maar we hadden een outfit en ’s avonds liepen Annette en ik samen met een Britse blogger 25,5 kilometer door Lapland. Heel bijzonder. Het was heerlijk, totdat ik bijna klaar was en mijn voet begon te protesteren, maar hé dat zijn details. Ik sliep ’s nachts in de bus, in mijn eigen zweet. Heel vies, maar op een gegeven moment geef je je er aan over en dan voel je het niet meer.

Woensdag
Alweer de laatste dag van de Sunset Relay, de laatste etappes werden afgelegd en ik kon ondertussen helemaal niets met mijn voet. Shit, had ik eindelijk kleding, kon ik niet meedoen omdat ik iets goed fout gedaan had. Beetje jammer, maar helaas. We sliepen woensdag in een prachtig hotel in Lulea, het eindpunt van de Sunset Relay. Het is niet in woorden te omschrijven hoe fijn het voelde om onder de douche te staan en in een schoon en heerlijk opgemaakt bed te stappen. Het glas witte wijn dat we in de rooftop bar dronken was ook zeer welkom trouwens, maar eentje was ook wel meer dan genoeg ;-)

Donderdag
Tijd om terug naar Nederland te vliegen. Het eerste dat ik voelde toen ik ’s ochtends wakker werd? Mijn voet. Damn. Ik liep als kreupele. We ontbeten weer in de Rooftop Bar, waarna ik me anderhalf uur afzonderde met mijn MacBook om wat werk te doen. Vervolgens was het tijd om richting het vliegveld te gaan. Via Stockholm vlogen we naar Amsterdam, waar dit keer wel mijn koffer van de band kwam, thank the lord. Met een taxi werd ik thuisgebracht aangezien lopen bijna niet meer mogelijk was, heel, HEEL veel dank voor L’Oréal. Ik weet niet hoe ik anders thuis had moeten komen. Eenmaal thuis duwde ik mijn koffer mijn studio binnen om hem vervolgens op zijn kant te laten liggen, ik strompelde naar de bank, bestelde patat en kroketten van de snackbar, liet de man van thuisbezorgd naar boven lopen om mijn snacks aan te rijken (de trap nog een keer op en af was even te veel gevraagd voor mij) en met de nieuwste aflevering Pretty Little Liars viel ik in slaap.

Vrijdag
Toch gek, hoe moe je van zo’n reisje kunt worden. Ok, ik sliep niet heel veel, maar toch wel een beetje en ik slaap wel vaker niet zo veel. Maar zo’n ervaring is blijkbaar ook vermoeiend, want ik had het vrijdag redelijk zwaar. Zo zwaar dat ik het hele verkeer uitschold toen ik in de file stond terug van de fysio, zo moe dat ik tranen in mijn ogen had van vermoeidheid en uiteindelijk maar gewoon om 19.00u stopte met werken in plaats van mijn to-do-list afmaken, zodat ik de dag erna weer fris kon beginnen.

Zaterdag
Dat was een goede beslissing, want ik kon zaterdag dus inderdaad fris weer beginnen. De vermoeidheid was weg en zelfs mijn voet voelde iets beter, dankzij de behandeling van de fysio en de stretches die ik moest doen. Uiteindelijk komen dingen altijd goed. Ik werkte de hele ochtend en middag en reed aan het eind van de middag naar mijn ouders om van de laatste zonnestralen te genieten en ook een beetje van de Aperol en de barbecue. Daarna had ik geen zin meer om naar huis te rijden en sliep ik bij mijn ouders. Heel fijn.

Zondag
Dus zondagochtend werd ik wakker naast mijn zusje. Ik had een heerlijk relaxte ochtend en reed vervolgens naar mijn oma, waar mijn moeder en zusje ook waren. Ik was van plan om slechts een halfuurtje te blijven, maar dat werden twee uurtjes. Daarna wat boodschappen gedaan (ik had al ruim twee weken geen supermarkt meer van binnen gezien, dus dat was hard nodig). Daarna las ik mijn boek uit, maakte ik een verslag voor de Summer Reading en ging ik verder aan de slag met mijn blog en metro-stukken. ’s Avonds maakte ik paddenstoelenrisotto en ik lag al om 22.00u in bed.

Reden? De komende vijf dagen ga ik de Helweek weer even herhalen. 5.00u op, sporten (even niet hardlopen maar iets anders), 22.00u naar bed en tussendoor zoveel mogelijk dingen doen. Zaterdag ga ik voor een kleine drie weken naar Italië en dan wil ik niet de hele tijd denken ‘OH SHIT DIT HAD IK NOG MOETEN DOEN’ en ‘OMG HOE KAN IK DIT VERGETEN ZIJN?’. Ik heb net mijn to-do-list gemaakt en hij is duizelingwekkend, maar ik heb van mijn vorige Helweek geleerd dat ik echt veel meer kan doen als ik echt gefocust ben. En met de prijs, die vakantie in Italië, in het vooruitzicht, moet het volgens mij wel goed komen.

Liefs,
Annemerel