Eén van de aller leukste dingen van marathontraining? Het feit dat je daadwerkelijk vooruit gaat (als je niet geblesseerd raakt, natuurlijk). Door iedere week een stapje verder te gaan, wordt het lopen van lange afstanden steeds makkelijker. Zelfs mijn darmen lijken de laatste weken gewend te zijn geraakt aan de lange afstanden, al durf ik dat natuurlijk niet te hard te zeggen.
Een voorbeeld? Zes weken geleden liep ik 20 kilometer. Ok… het was toen wat warmer, Ok… het was op een baan van 330 meter en dat was rete saai, maar dat was ZO zwaar. Het deed pijn, ik stond ieder rondje op het punt om er gewoon mee te kappen. Mijn benen voelde ik al na tien kilometer. Een week later liep ik 25 kilometer in Nederland, ook dat was redelijk zwaar. Ik begon mijn benen echt wel te voelen op een gegeven moment, zo erg zelfs, dat ik besloot om de week erna nog maar een keer diezelfde afstand te lopen, voordat ik naar 27,5 over zou stappen. Die tweede keer ging het al makkelijker, maar het voelde nog steeds als een opgave.
In de tussentijd liep ik een afschuwelijke 27,5K (mijn darmen), een fantastische 30 (ideale omstandigheden) en een zware, maar toch ook wel goede 32,5K (niet zulke goede omstandigheden, warm!) en afgelopen vrijdag liep ik weer eens een 25 kilometer. Waarom 25? Waarom niet nog een keer 32,5? Waarom geen 35? Ik besloot dat het verstandiger was om voor een kortere afstand te kiezen omdat ik bang was dat ik uitgeput zou raken. Vorig jaar deed ik vijf weken van te voren 32,5 en zowel vier als drie weken van te voren deed ik een 35K. Nou zie waar me dat gebracht heeft… hangend aan een brug met zwarte vlekken voor mijn ogen op 23 kilometer. Die 35 kilometer loop ik wel, morgen om precies te zijn, maar in de tussentijd nam ik een klein stapje terug en liep ik 25 kilometer.
Mijn doel was om gewoon lekker rustig te lopen, zoals ik eigenlijk al mijn duurlopen doe (ook al kun je dat aan mijn pace niet afzien). Maar het ging lekker vrijdag. Het waren de ideale omstandigheden. 16 graden, windkracht vier (ok, misschien had het beter windkracht 2 of 3 kunnen zijn) en een klein zonnetje dat zich geregeld achter een wolkje koest hield. De eerste kilometers liep ik in mijn normale duurlooptempo, rond de 5’18, maar daarna ging ik steeds sneller en het kostte me geen moeite. Ik ging gewoon mijn benen achterna, hield mijn Apple Watch in de gaten om te controleren of ik niet over de 162 ging met mijn hartslag, maar dat gebeurde niet.
Uiteindelijk liep ik die 25 kilometer met een pace van 5’01. Snel. Eigenlijk gewoon veel te snel. Een pace die ik niet verwacht te lopen tijdens de marathon, want een marathon is toch wel heel wat anders dan een 25 kilometer en toen ik stil stond was ik toch ook best wel moe. Maar mijn benen.. mijn benen voelde alsof ze nog honderden kilometers konden lopen. Geen spoor van vermoeidheid, laat staan verzuring. Op zo’n moment hou ik van mijn benen, met heel mijn hart. Ze hebben het zwaar gehad afgelopen maanden, maar ze wisten zich iedere keer weer te herpakken en kunnen nu gewoon een snelle 25 kilometer lopen zonder te zeuren. Love them.
Vandaag is het nog 25 tot de Berlijn Marathon… time flies. Nu gaat het me nog iets te snel, maar ik weet dat ik de dagen voor de marathon de minuten weg ga kijken. Zo gaan die dingen…
Liefs,
Annemerel
Hard work pays off! That’s for sure!!
Inspirerend om te lezen en extra motiverend!
Erg leuk en inspireren!
Wow!! Goed zeg!
Super knap, gaat helemaal goedkomen die marathon!
Wauw! Ik doe het je niet na… Succes met de marathon, you can do it!
Heerlijk dat je je benen gewoon zo getraind hebt dat ze op sommige momenten perfect meewerken. Duurlopen lijken me heel zwaar en vooral door het ‘gevecht’ met jezelf als je het zwaar hebt (doorlopen/stoppen), maar ik denk dat het ook juist daardoor ook heel goed is voor je zelfdiscipline.
Big numbers! Wow! Petje af Annemerel.
Heerlijk dat je zulke fijne (en zware leerzame runs) hebt gehad dat het steeds beter gaat. Ik vind het heel leuk om over je marathontraining te lezen :D
Super knap hoor, ik hoop dat het tijdens de marathon ook zo lekker gaat!!
Echt zo ontzettend inspirerend! Ook erg mooi om te lezen dat je van elke marathon zelf ook ontzettend veel leert, reflecteert en zo weer een betere versie neer wilt zetten. Misschien dat dat er bij mij ook ooit nog een dag in zit, eerst maar eens die 10 ;-)
Fijn dat je na al dat harde werken dan resultaat merkt. En dat zal je vast motiveren om nog meer je best te doen en die marathon te rocken!
Mijn snelste halve marathon liep ik ook als duurloop van een marathontraining.
Aan 5’04 per kilometer om precies te zijn. Ik voelde me toen ook geweldig, ik kon het amper geloven … ik had zelfs nog overschot.
De marathon (Parijs 2015) liep ik uiteindelijk in 3u42min. 25 minuten sneller dan mijn vorige marathon (Amsterdam 2014)
Veel succes dat komt goed … ik ben super benieuwd naar Berlijn.
Bij mij is Wenen de volgende op het programma (in april 2016)
Lijkt me echt een heerlijk gevoel! Super goed & ga zo door strong woman!
Wat heerlijk dat je lichaam, je benen, zo sterk zijn! Wat een geweldig gevoel is dat hè? :-) Komt helemaal goed dit jaar, als het mogelijk is, ga ik je weer volgen met de app! Go for it!