DIARY: 212

Maandag
Mijn wekker gaat om 5.45u, wonder boven wonder presteer ik het om meteen op dit signaal te reageren en mijn bed te verlaten. Een wonder ja, mijn wekker is namelijk ‘Always in my head’ van Coldplay en dat is zo’n lief en zacht nummer dat ik het ook regelmatig als nummer gebruik om mee in slaap te vallen. De reden dat ik het als wekker gebruik is omdat ik dan niet meteen gestrest wakker wordt.. maar ja, soms word ik er ook gewoon niet wakker van. Goed, fijn, top.. om zeven uur zit ik in de auto richting Amersfoort, waar ik een bezoekje breng aan de drukkerij die mijn boek gaat drukken. Om negen uur wordt daar het startsein voor gegeven. Zo cool. En zo bijzonder om mijn boek voor het eerst op papier te zien, het is nog lang geen boek, maar om de letters gedrukt te zien staan, dat is al best cool. ’s Middags lunch ik met Esther die volgende week naar de andere kant van de wereld vertrekt en een paar dagen later jarig is. Ook een bezoekje aan de tandarts staat nog op het programma. En mijn huis is een teringzooi, moet ook wat aan gedaan worden. De rest van de dag spendeer ik met mijn MacBook, want dat moet ook gebeuren.

Dinsdag
Ik heb veel moeite met opstaan. Zo gek, de ene keer sta ik zonder moeite om 5.45u op, de andere keer lig ik om half negen nog te draaien in mijn bed. Komt ook wel een beetje doordat ik NU al hoofdpijn heb, dat voorspelt veel goeds. Ik werk ’s ochtends aan een paar blogs, edit een video, heb een telefonisch interview over mijn boek en als de hoofdpijn me te erg wordt ga ik even wandelen, misschien doet de buitenlucht goed. Ik lunch weer buiten de deur, dit keer in mijn eentje, samen met mijn MacBook. Een migrainepil lijkt iets van verlichting te brengen en de rest van de dag werk ik zo hard mogelijk, maar om acht uur vind mijn lichaam het genoeg geweest. Jammer lichaam, zeer jammer.

Woensdag
Mijn korte termijn geheugen begint het af te laten weten. Woensdag maakte ik geen snapshot diary en het enige dat er in mijn agenda staat is het interview dat ik ’s avonds had met het AD. Ik ben ervan overtuigd dat ik die dag meer gedaan heb. OH JA! Ik schreef blogs (natuurlijk) wachtte geduldig tot de postbode was langs geweest om mijn ‘ongebonden boek’ te bezorgen en deed boodschappen. Ik ruimde mijn huis op en Roos kwam langs om te koken, we werden namelijk geïnterviewd voor het AD (Haagsche/Westlandse gedeelte). Over mijn boek, thuisbezorgd en onze zussenliefde.

Donderdag
Er staat 25 kilometer op het programma, stiekem wil ik 27,5, maar het gaat niet lekker. Ik heb overal spierpijn, terwijl ik helemaal geen work-outs gedaan heb in de dagen ervoor. Stom. Ik ben ook moe en voel me gewoon BLEH. Na tien kilometer besluit ik om te draaien en ik maak er een duurloop van 20 kilometer van. Het schijnt dat je iedere zoveel weken het beste je training iets terug kan schroeven, nou dat is voor mij deze week dan maar. ’s Middags ga ik naar mijn moeder en zusje om daar verder te werken en aan het eind van de middag rijden Roos en ik naar Amsterdam voor een evenement van Adidas. Midden door de spits, maar we komen er super goed vanaf en zijn een half uur te vroeg. Het evenement is super goed georganiseerd en de nieuwe Adidas Pure Boost X schoen is bijzonder! Ik heb nog nooit op een schoen gelopen die ook maar een klein beetje weg heeft van deze schoen. Moet hem nog iets vaker dragen om er een goed oordeel over te vellen.

Vrijdag
Ik ben donderdagavond pas laat thuis, maar vrijdagochtend mag ik al weer terug naar Amsterdam, voor een ontbijt met Nike. Omdat ik altijd bang ben om te laat te komen sta ik al om tien over zeven bij de tramhalte. Ja je leest het goed, ik ga met het OV. Ik heb geen zin om met mijn auto de binnenstad in te rijden en heb nog wel wat werk te doen, dat kan ik mooi in de trein doen. Het ontbijt is lekker en de nieuwe Nike YouTube serie ‘Better For It’ is super cool! We hebben de eerste twee afleveringen bekeken, ben heel benieuwd naar de overige acht die vanaf maandag iedere week op YouTube gepubliceerd worden. Na het ontbijt heb ik een interview voor Glamour, op camera. Door het weer moeten we helaas van de straat uitwijken naar Juice & Salad, maar ja dat is Nederland. Als ik thuis kom rond half zes ben ik er eigenlijk wel klaar mee, ik ben kapot moe. Niet alleen van alles dat ik doe, maar ook van alle gedachten die de hele dag door mijn hoofd gaan. Toch slaap ik niet voor twaalf uur… die gedachten he….

Zaterdag
Om kwart over zes gaat de wekker, ik mag weer terug naar Amsterdam. Misschien moet ik er gaan wonen? Nee. Ik heb een interview met Kevin Hart voor Metro en ga samen met Nike en 1500 anderen met Kevin door het Vondelpark lopen. Maar niet voordat ik mijn blog geschreven heb, dat is vrijdagavond door een fout met mijn foto-server helaas niet gelukt. Ik ben netjes op tijd op locatie maar wordt niet binnengelaten door de security van Kevin, ik heb geen perskaart en wordt blijkbaar als rare fan aangezien. Fijn. Gelukkig word ik nog net op tijd gered door iemand van Nike. Ik heb precies 4 minuten en 57 seconden om Kevin het hemd van het lijf te vragen over hardlopen en zijn Move with Hart beweging. Uitdaging. Maar het is gelukt denk ik, het interview vind je morgen in Metro. Daarna nog een rondje van vijf kilometer door het Vondelpark en afsluiten met nóg een interview voor Metro. Thuis ga ik na een paar kleine opstartproblemen meteen aan de gang met het uitwerken van de interviews en het schrijven van mijn column en recept. Daarna nog mijn column voor Fashionista en dan is het inmiddels alweer half zeven. Ik bestel Thais (laat me) en duik mijn bed in met Frozen. Slapen doe ik voor 22.00u. Ik heb het nodig.

Zondag
Omdat ik de afgelopen dagen redelijk vroeg ben opgestaan word ik om half acht wakker en ben ik ook echt wakker. Dit gebeurt me de laatste tijd niet heel vaak meer. Ik maak van de gelegenheid gebruik en sta ook daadwerkelijk vroeg op. Ik ruim mijn huis op, verschoon mijn bed, doe een paar wasjes en tegelijkertijd schrijf ik een paar blogs voor komende week. Rond twee uur vind ik het mooi geweest en pak ik mijn spullen in en rij ik naar mijn ouders, daar ben ik het hele weekend nog niet geweest en dat is redelijk bijzonder, want afgelopen maanden spendeerde ik hele weekenden bij mijn ouders. Maar afgelopen dagen was ik daar gewoon te moe voor. Ja, zelfs daar kun je te moe voor zijn. Natuurlijk kan ik het bij mijn ouders ook weer niet laten om even mijn MacBook open te klappen, oeps.

Maar het komt wel goed met mij. Positieve gedachten, zoveel mogelijk slaap proberen te pakken, genieten,  genoeg (water) drinken en vooral de groenten en fruit niet vergeten. Ik moet de komende maanden niet zien als ‘overleven’ maar als iets leuks. En daar ga ik vanaf NU mee beginnen.

Liefs,
Annemerel