Morning sunshines, weer een prachtige stralende dag met een hele blauwe lucht. Deze foto maakte ik om vijf voor zeven ’s ochtends. OM VIJF VOOR ZEVEN! Spring is making a comeback!
Ik loop vandaag weer vier kilometer hard, het is niet veel, maar het is genoeg, genoeg om mijn hart sneller te laten kloppen en hevig bezweet bij de bakker aan te komen. Daar kies ik weer mijn verse broodjes en koop ik een doos eieren, want eieren zijn bij ons bij het ontbijt niet aan te slepen. In Nederland eet ik iedere ochtend twee gekookte eitjes, hier eet ik ze scrambled, en met brood, want van skiën krijg je honger!
En van hardlopen ook trouwens. Ziet er lekker uit he, zo om tien voor half acht ’s ochtends, zonder een likje verf. Ik heb het idee dat mijn hoofd volledig scheef staat op deze foto. Kijk mijn wenkbrauwen!
Fast forward anderhalf uur verder, sta ik bovenaan de pezid vertikal, de ‘zwartste’ piste van het skigebied. ’s Ochtends is hij vaak goed te doen, omdat hij dan in het zonnetje ligt (dus genoeg licht) en omdat de pistes dan net geprepareerd zijn. Wij doen hem dan ook altijd ’s ochtends (als we hem doen).
Ik heb het weer overleefd en zit weer in de lift naar boven, hier rechts kun je goed zien hoe steil deze piste is. Het is niet mijn favoriete piste, want echt vanzelf gaat het op deze piste niet. Mijn favoriete piste is rood/zwart en perfect geprepareerd. Maar als je van dit soort pistes af kunt komen en regelmatig buiten de piste skiet, wordt skiën op mijn favoriete pistes nóg leuker, omdat je dan dus ook in moeilijkere omstandigheden jezelf leert te redden.
We zijn weer op de Masner en daar schijnt de zon weer eens lekker. Dit keer waait het niet zo hard, gelukkig. Dus ondanks dat het -7 is, zit ik heerlijk in mijn longsleeve buiten tegen het raam aan.
Rosie heeft hier een dienblad vol met geluk, apfelstrudel met slagroom en warme chocolademelk met slagroom. Ik hoop dat ik deze keer – net als alle andere keren dat ik deze maand ben weg geweest – niet zwaarder terug kom. Morgen maar weer hardlopen ;-).
En we skiën weer! Liftselfie!
We hebben om half een afgesproken met Carlijn. Toen ik gisterochtend onderaan de lift stond werd ik aan gesproken door een skilerares “He jij bent toch Annemerel?”. Super leuk! Na een gesprekje in de lift kreeg ik gisteravond ineens een berichtje of we zin hadden om samen met haar te skiën ’s middags, want ze was vrij. Tuurlijk! Vinden wij leuk! We hebben bospaadjes genomen die ik anders zelf nooit genomen zou hebben. Ze lunchte ook gezellig mee (kipnuggets) en we waren een van de laatste die ’s middags naar beneden kwamen. Fijne ski-middag! Was gezellig Carlijn, nog heel veel plezier de komende maand in Serfaus!
Ritueeltje. Aperol Spritz & Beertjeschips. Ga ik nog missen als we straks weer naar huis gaan… want dit ritueeltje neem ik dus niet mee naar Nederland en ik neem het ook niet mee naar Dutchweek.
We hebben gisteren en vandaag heel veel beelden gemaakt met de GoPro, maar mijn MacBooks doen vreemd. Op mijn nieuwe MacBook herkent hij de bestanden niet, op mijn ‘oude’ MacBook kan ik ze wel bekijken, maar openen in iMovie, ho maar! Moet denk ik wachten tot thuis, dan heb ik een adapter voor mijn micro-SD kaart.
Ondertussen heeft mijn vader zich weer uitgesloofd in de keuken, pasta carbonara. Lekker! Zo kan alleen mijn vader het maken. Roos en ik hebben het ooit geprobeerd, maar we misten het stukje liefde dat er bij mijn vader altijd in verwerkt zit.
De avond spendeer ik met mijn MacBook, Metro, Blog, Mail… en ondertussen espresso, thee en dichtvallende ogen. Tijd om te gaan slapen denk ik.
Liefs,
Annemerel
Is de Direttisima niet ‘zwarter’ dan de Pezid Vertikal?
Pasta Carbonara is zo goddelijk lekker! Echt iets wat ik iedere dag zou kunnen eten..