Dit gaat een lang verhaal worden. Ik waarschuw alvast. En of je het leuk gaat vinden om te lezen, dat durf ik nu ook nog niet te zeggen. Maar om dit hele verhaal te begrijpen moet ik bij het begin beginnen.
Vorige week woensdag stond mijn langste duurloop uit mijn schema op het programma, precies 25 dagen voor de marathon. Voor Berlijn deed ik hetzelfde en we weten allemaal dat Berlijn perfect ging, dus moest het deze keer weer zo. Gelukkig paste het ook in mijn reisschema, dat afgelopen maand gewoon bizar was (en is). Donderdagochtend heel vroeg vertrok ik naar Italië, woensdagmiddag zou ik de duurloop doen. Dan zou ik daarna lekker vroeg naar bed gaan en voor de verandering eens goed (en super vroeg) kunnen slapen, want na een duurloop slaap ik altijd als een roosje.
Maandag
Het was allemaal perfect gepland, totdat ik zondag ineens keelpijn kreeg. Ik dacht dat het wel mee zou vallen, maar in de nacht van zondag op maandag heb ik vrij slecht geslapen door de pijn, de hele maandag voelde ik me grieperig. Ik had ook lichte verhoging. Maar ik dacht, niet aan toegeven, hebben we nu geen tijd voor, paracetamol erin en doorgaan. Ik bedoel, achter een MacBook zitten is niet iets waar je zieker van wordt. Het is niet dat ik mezelf hondsberoerd naar kantoor heb gesleept, dus onverantwoord was het zeker niet.
Dinsdag
De keelpijn was dinsdag gelukkig zo goed als over. Heel veel thee drinken en gezond eten was blijkbaar genoeg. Maar nu had ik ergens anders last van. Ik kon niet pijnloos ademhalen. Als ik ademhaalde voelde ik dat onder mijn linkerborst, diep ademhalen was niet eens mogelijk. Ik dacht dat het mijn longen waren. Omdat ik astmatische bronchitis heb, heb ik altijd speciale sprays in huis, die ben ik dan ook meteen gaan gebruiken. Maar het hielp niets, het werd alleen maar erger. Zo kan ik toch geen 35 kilometer lopen?
Woensdagochtend
Ik heb een afspraak bij mijn fysio voor mijn onderrug voordat ik ga lopen, die zit namelijk een beetje vast. Ik vraag hem ook meteen of het wel verstandig is om te gaan lopen, nu ik het zo benauwd heb. Voordat hij naar mijn onderrug kijkt, kijkt hij eerst waar die benauwdheid vandaan komt. Blijkt… mijn luchtwegen zijn niet helemaal schoon, dat hoort bij die griepverschijnselen die ik de afgelopen dagen gehad heb, maar een van mijn ribben staat scheef en dat is hetgeen dat voor die pijn onder mijn borst zorgt en dat zorgt ook voor die pijn in mijn onderrug. De rib wordt recht gezet en ik mag vanmiddag gewoon mijn duurloop gaan doen.
Na mijn bezoekje aan de fysio doe ik boodschappen, ik haal sushi en ander krachtvoer voor na mijn duurloop en haal nog wat laatste spulletjes voor mijn trip die ik de volgende dag ga maken. Ik eet een paar pannenkoeken om half twaalf, neem een bietensapje en een banaan en sta iets voor twaalf uur buiten in mijn hardloopkleding.
De duurloop
De eerste kilometers gaan best lekker, maar ik merk dat ik wind mee heb en dat is dus niet de bedoeling. Ik dacht dat de wind uit het zuiden zou komen, hij komt uit het noordoosten, dit betekent dat ik hem op de terugweg continu tegen zal hebben. Not good. Ik kom er niet in, ik ben continu aan het rekenen en ik heb er totaal geen plezier in. Ik denk aan de vorige keer dat ik een 35 kilometer duurloop deed en jullie om hulp vroeg via Instagram. Nu kan dat niet, ik heb net vijf kilometer gelopen en mijn iPhone is al 20% van zijn batterij verloren. What the hell? En mijn WiFi staat uit en ik luister offline muziek. Ik zet mijn iPhone op vliegtuigstand, in de hoop dat mijn batterij het dan wel gaat halen.
Na tien kilometer begin ik mijn onderrug te voelen, na veertien kilometer heb ik heel snel een toilet nodig omdat ik buikpijn heb, na achttien kilometer draai ik om en heb ik de ergste wind tegen ooit. Ik begin er spontaan van te hoesten en dat hoesten houdt niet meer op. Na iedere kilometer die ik aftik sta ik even stil om uit te hijgen/hoesten. Het is geen doen. Ondertussen is het ook goed koud geworden, die noordoostenwind maakt het koud.
Opgever
Na 23 kilometer heb ik het helemaal gehad. Dit ga ik niet nog 12 kilometer volhouden. Ik ben in het dorp waar ik ben opgegroeid, loop naar de dichtstbijzijnde pinautomaat, pin tien euro en loop naar de bushalte, kan ik tenminste een kaartje kopen. Maar als ik even met de bus onderweg ben vind ik mezelf een hele grote opgever. Dit is de enige mogelijkheid dat ik 35 kilometer kan lopen (voor deze marathon), waarom verman ik mezelf niet gewoon een beetje, dit soort problemen kan ik ook op marathondag hebben, dan neem ik toch ook niet gewoon de bus? Ik besluit na een paar kilometer in de bus alweer uit te stappen en toch nog te proberen om 30 kilometer te kunnen lopen. Iets minder dan de 35 die ik wilde, maar alles beter dan 23.
Ook dit is niet gelukt. Ik blijf pijn hebben, vooral op mijn borst en in mijn onderrug. Als na 27 kilometer mijn iPhone uitvalt (ik had nog 30%!!!) en ik dus geen muziek meer heb en Nike mijn kilometers ook niet meer kan registreren heb ik er genoeg van. Ik loop naar een tramhalte en doe het laatste stukje met de tram. Over. Uit.
The aftermath…
Natuurlijk voel ik me nu best wel slecht. Mijn langste duurloop heb ik nu dus 5 weken voor de marathon gedaan, dat is veel te lang, vind ik. Ik loop altijd 35 kilometer en nu me dat niet gelukt is, voel ik me een stuk minder zeker over mijn zaak. Maar nu ik dit zo geschreven heb en alles teruglees, een paar uur na mijn duurloop, moet ik ook wel toegeven dat dit niet het einde van de wereld is.
Ik moet er eigenlijk wel een beetje om lachen. Wat maakt het ook allemaal eigenlijk uit. Ik loop voor mijn lol, omdat ik tijdens de lange duurlopen (normaal) mijn hoofd zo lekker leeg kan maken. Omdat ik een doel nodig heb om mezelf naar buiten te krijgen, om mijn hardloopschoenen aan te trekken. Ja, dan gaat die laatste lange duurloop een keertje niet zo lekker. Joh, dan loop ik op 10 april geen PR. Toen ik op 1 januari aan dit ‘avontuur’ begon was dat ook helemaal niet de bedoeling. Het was de bedoeling dat ik weer een paar keer per week naar buiten zou gaan om te lopen, omdat ik geen happy hippie loper ben, maar een marathon als doel nodig heb om daadwerkelijk naar buiten te gaan. Ik hoef niet naar Rio, niet als atleet in ieder geval.
We zien wel wat er op 10 april gebeurt, ik heb in ieder geval een paar maanden heerlijk getraind. Natuurlijk was het niet altijd even heerlijk, zoals deze duurloop, maar gemiddeld genomen heb ik een heerlijke trainingsperiode achter de rug. Nu nog tien dagen rode bloedlichaampjes aanmaken in de bergen en dan zullen we wel zien wat de stand van de dag is op 10 april.
Liefs,
Annemerel
We hebben allemaal wel eens slechte dagen (of weken), maar zoals je zelfs zegt: je loopt voor je plezier. Zolang je er lol in hebt is het goed. Enne, jou kennende gaat dat vast helemaal goed komen met die marathon! You can do it, powerwomen!
Je hebt deze bad runs soms nodig. SOMS. Ik hoop dat je je tijdens de marathon fit voelt en het gevoel hebt dat je gaat knallen.
Ik vind het ook super tof dat je dit soort shitty runs deelt op je blog. Het was voor mijn gevoel trouwens helemaal geen lang verhaal en heb het met “plezier” gelezen (de manier hoe je het geschreven hebt niet omdat ik met een big smile geniet van jouw ellendige duurloop).
Begin die rode bloedlichaampjes aan te maken daar ;-)
Goed van je dat je dit uiteindelijk relativeert. Ik wil niet dat dit negatief overkomt, maar soms denk ik dat jij erg veel van je lichaam/jezelf vraagt. Tuurlijk ben jij jezelf en ken jij jouw grens beter dan ik als lezer, maar petje af.. drukke baan, druk reisschema, “even” die duurlopen tussendoor, “even” een dagje skiën, etc. En dan met de wisselende weersomstandigheden (warm koud warm koud etc) is het niet gek dat je lichaam dan soms minder aan kan dan jij hoopt/wilt.
Nogmaals, vat het niet negatief op. Maar ik als buitenstaander verbaas me er niet over en ik gun je dat het allemaal goed loopt (en ga daar ook van uit wat betreft de marathon).
Jij bent zeker van suiker gemaakt.
Ik denk dat Annemerel vooral heel veel geestelijk van zichzelf vraagt. Suiker of niet.. En dat is nooit goed!
Wat een reactie. Deze lezeres geeft gewoon heel vriendelijk en goed bedoeld haar mening (waar ze bij vermeldt dat het is “hoe het op haar overkomt”!).
Ik ben het met haar eens. Je vraagt echt veel van jezelf. Veel korte reizen, nooit echt vrij want altijd bloggen, afhaalmaaltijden, hele dagen binnen, dan hele dagen van hot naar her rennen, soms teveel pushen in sport (zoals die run langs landsgrenzen). En weinig structuur en regelmaat, veel stress…
Nogmaals, dat is hoe het overkomt. Misschien is het wel helemaal anders (maar dat denk ik niet want je zet heel veel van je dagen online!)
En dit is niet kwaad bedoeld, maar als tip: soms is even een slow down nodig!
Ik wens je heel veel succes met je lopen en nu eerst even beterschap!
(En een rib die recht wordt gezet?! Dat kan niet, dan breekt ie… Je ribben lopen nu juist enigszins krom om de juiste vorm van je borstkas te maken. Dat is een verhaaltje van de fysio, jammer. Ik denk eerder dat de griep ook op luchtwegen invloed heeft gehad)
respect hoor! No pain no game!
Jeetje! Doorzetter! Ik heb toevallig (lig nu met griep en hielspoor op de bank) het boek over sportrusten gelezen. Maximaal 14k trainen. Oftewel, die marathon die ga je ontzettend fiksen. Komt helemaal goed!
Geeft niks hoor Annemerel, het gaat erom dat je plezier in het lopen hebt, en voor ons gaat het erom dat je dat uitstraalt, en niet de pr’s die je zou kunnen lopen. Je hoeft jezelf niks te bewijzen. Je steekt anderen aan met je enthousiasme en je hoeft dat niet te doen door telkens tot het gaatje te gaan. Dat is ook niet goed voor jezelf. Heb gewoon straks lekker plezier op de marathon. Oh en overigens, jezelf altijd maar verbeteren is ook super lastig, een mens is niet tot alles toe in staat, en houdt op een gegeven moment op, dat is menselijk.
Zelf rende ik gisteren 13,5 km met een runbuddy, conditioneel gezien ging het prima, maar mijn gewrichten deden enorm pijn. Mijn runbuddy zei dat het een puur psychologisch ding was en dat ik gewoon door moest lopen. De volgende dag deed echter alles pijn. Nu weet ik dat ik ook naar mijn lichaam moet luisteren. Het moet leuk zijn en goed voelen, ook als ik het conditioneel wel aankan! Over een tijdje is de boel vast sterker en loop ik die lange afstand met meer plezier.
Annemerel je bent niet perfect en dat hoef je ook niet te zijn! Ik vind het geweldig dat je toegeeft dat niet al je duurlopen vlekkeloos gaan en dat je misschien al iets te lang en te veel frituur eet op wintersport, want “that’s life”.
Die innerlijke strijd als je in de bus zit en tóch nog besluit uit te stappen en door te gaan lijkt me nog wel het allerergst, stiekem. Super vervelend dat het niet zo lekker ging maar aan de andere kant, je begon ook al met pijntjes, dus het ging niet for no reason niet meer. Als je wel gewoon gezond aan je marathon begint gaat die vast een stuk beter! En inderdaad, al is het geen PR, ach joh.
Soms is het gewoon even nodig om op te geven maar juist hierdoor realiseer je je dingen. Zoals dat hardlopen voor het genieten is en niet voor PR’s en steeds betere tijden. Geniet van de marathon!
Komt goed meisje!!! En top dat je dit soort runs deelt hier….je bent wel met een lichaam bezig en soms reageert het lichaam niet zoals wij willen…..xxx
Ik vind het hartstikke knap allemaal, en tuurlijk kan je af en toe een off-day hebben! Laat je niet kisten en je gaat de marathon vast heel goed rennen!
iedereen heeft wel eens een run die voor geen meter gaat! jammer dat je geen tijd meer hebt maar als je een week later gewoon thuis was geweest, had je die 35 alsnog kunnen lopen. daarnaast denk ik ook dat het meespeelde dat je vlak ervoor naar de fysio bent geweest, ik ken alleen maar fysio’s die afraden om na een behandeling iets te gaan doen want het lichaam heeft door de behandeling even een optater gehad en moet weer aanpassen aan de gecorrigeerde stand van de rug / bekken / rib. ook een half uur eten voor het lopen + bietensap is vragen om problemen met de spijsvertering. bietensap staat sowieso bekend dat veel mensen hun darmen ervan van slag raken en in een half uurtje zijn die pannenkoeken nog niet verteerd, als je dan gaat hardlopen dan zit je je lichaam aardig in de weg. lessen voor de volgende keer denk ik dan maar!
Je bent en blijft een motivator voor mij! Ik trek nu mijn hardloopschoenen aan en ga!
Veel succes met de marathon dat komt helemaal goed!
Weet je wat ik nog de beste prestatie vind van je Run: dat je besloot te stoppen!
Lees nog 1 keer het hele verhaal terug en focus je met name op het begin. Stel je nu voor dat niet jijzelf, maar een vreemde bloglezeres advies aan je vroeg dat zo begint: ” Lieve Annemerel, i Momenteel kamp ik met griep en doet ademhalen echt veel pijn. Kortgeleden heb ik verhoging gehad. Ik wil echter 35 km lopen voor een marathon Vind jij het verstandig om toch te gaan lopen? “
Ooh wat een goede reactie dit :-)