RUN BABY RUN: 2 PR’s in Leiden, maar niet op de halve marathon

Gisteren verbrak ik twee PR’s, maar dat PR dat ik drie weken geleden liep op de halve marathon in Salzburg, dat staat nog als een huis. Nadat ik gisteren in Leiden die twee PR’s verslonden had, stortte ik finaal in en dacht ik alleen maar ‘overleven tot de finishlijn’.

De halve marathon tijdens de Leiden Marathon dus, die liep ik gisteren. Ik schreef me een week voor de halve marathon van Salzburg voor deze halve marathon in. Het was mijn back-up plan. Als het in Salzburg niet lukte om mijn PR dat ik vorig jaar tijdens de CPC liep te verslinden, dan had ik nog een kans in Leiden. Maar geheel tegen mijn verwachting in liep ik dat PR wel in Salzburg, ik schraapte meer dan 2,5 minuut van mijn tijd op de halve marathon af. Dat legde de lat lekker hoog voor Leiden.

Ik heb langer getwijfeld of ik die halve marathon wel zou gaan lopen. De kans op een PR was klein (hoe ging ik ooit 1.37.51 verbeteren), kon ik mijn tijd niet beter besteden aan trainen voor de Hochkönigman trail (die is al over twaalf dagen!) en de weersvoorspellingen waren rampzalig (alleen maar regen, bleh). Maar toen mijn vader zei dat hij ook wel de halve marathon wilde gaan lopen in Leiden dacht ik, ja, waarom ook niet. Ik heb niet voor niets 29 euro betaald, laat ik maar gewoon gaan lopen.

Stomme wekkers en bussen!
Dus zo kwam het dat gisteren mijn wekker om zes uur ’s ochtends ging. Als je mijn boek gelezen hebt dan weet je dat ik altijd ruim voordat ik de deur uit moet opsta omdat ik mijn lichaam graag goed wakker laat worden (en mijn darmen ook, als je begrijpt wat ik bedoel). Toen de wekker ging en ik zag dat het pas zes uur was dacht ik, ahhh ik kan nog zo lekker doorslapen. Totdat ik me herinnerde dat die wekker niet zonder reden om zes uur stond. Ik moest een halve marathon lopen. Oh ja. Het heeft me een half uur gekost om mijn bed uit te komen, maar toen kon ik gelukkig wel meteen door naar het toilet. Yes.

Samen met mijn vader reisde ik met de bus naar Leiden. De bus waar we mee gingen zou stoppen vlak naast de start. Ideaal dus. Maar halverwege zei de buschauffeur ineens dat vanwege de Leiden Marathon, de bus dit keer niet door het centrum zou rijden. Oh shit. Dat werd wandelen. Zo’n drie kilometer. Door de regen, want het regende inmiddels flink door. Ach ja, even lekker warm worden. Het was gelukkig allemaal goed geregeld bij de startnummers, dus dat ging lekker snel. Natuurlijk was het weer niet goed geregeld bij de dixi’s, daar stonden weer dertig vrouwen voor een dixi te wachten. Gelukkig heb ik in Berlijn geleerd dat ik ook heel goed kan doen wat de mannen ook kunnen, gewoon achter een boompje gaan.

Startvak stress & het Wilhelmus
Maar shit wat zie ik nou… ik start in startvak E?! Dat is helemaal achteraan. Hoe kan dit? Had ik niet opgegeven dat ik voor een tijd onder de 1.40 ging? Een lichte paniekaanval, of noem het eigenlijk maar gewoon een hele grote. Als ik bij startvak A aankom (vooraan) spreek ik de meneer die startnummers staat te controleren aan ‘Meneer, wij moeten even praten!’ ‘Wat is er meisje?’ ‘Nou, drie weken geleden liep ik 1.37 op de halve en ik weet niet waarom ik in startvak E ben ingedeeld, maar ik ben dus echt veel sneller’ ‘Oei, 1.37 dan ben je wel echt snel. Je mag gewoon hier starten hoor’. DANKJEWEL MENEER VAN DE LEIDEN MARATHON, YOU MADE MY DAY.

Goed laten we even doorspoelen naar de start. Het Wilhelmus werd gezongen. In Oostenrijk stond ik nog met tranen in mijn ogen toen het volkslied werd gespeeld, maar dit was iemand die a cappella het volkslied zong en het zorgde niet voor hetzelfde kippenvel effect. Geen tranen dit keer dus. Na het volkslied werd vrijwel meteen het startschot gegeven en ik kon ook meteen gaan rennen, nog voordat ik over de start was kon ik al rennen in plaats van langzaam naar de start toe schuifelen. Dit was fijn.

PR 1
De eerste vijf kilometer liep ik hard, misschien wel iets te hard. Maar met mijn hartslag zat het wel goed. Tijdens de eerste kilometer was die gemiddeld 129, dat is voor mijn doen extreem laag. En die eerste kilometer liep ik dus in 4.21. De tweede in 4.12, de derde in 4.19, de vierde in 4.20 en de vijfde in 4.21. Ik liep de 5K dus in 21.33. Dat is een PR. Moet ik wel toegeven dat ik nog nooit een 5 kilometer wedstrijd gelopen heb, maar toch. PR is PR. Ik voelde me goed, ik voelde me sterk.

PR 2
De tweede vijf kilometer liet ik het tempo iets zakken, omdat ik wist dat ik meer dan een tien kilometer moest lopen en ik wilde graag de wedstrijd goed uit kunnen lopen. Als ik zo door bleef lopen kon ik mijn PR dat ik in Salzburg liep makkelijk verbreken, maar dan moest ik nu geen stomme dingen doen. Ik liet het tempo dus zakken, maar kwam op de 10K nog steeds wel op een PR-tijd door, 44.46 (vorig jaar liep ik in Amsterdam 44.56).

De tweede helft
Maar toen was het zo goed als op.. mijn kilometertijden liepen langzaam op (iedere kilometer gaf mijn Garminhorloge precies aan wat ik de kilometer ervoor gelopen had) en ik kon gewoon echt niet harder, vertelde ik mezelf. Mijn benen hadden nergens last van, die zijn de lange afstanden wel gewend, dit was de vier de 20+ afstand in drie weken tijd, dus mijn benen die ondervonden geen enkel probleem, het was mijn conditie. Ik had het warm, benauwd en ik kon gewoon niet harder. Hoe vaak ik om regen heb gewenst.

De eerste 15 kilometer ben ik geen enkele vrouw tegen gekomen, daarna werd ik door de eerste ingehaald. Vervolgens heb ik er nog zes voor moeten laten. Het maakte me niet meer uit, ik wilde gewoon niet meer, ik dacht alleen maar… blijf gewoon lopen, laat dat tempo maar zakken, maar blijf gewoon lopen, dan komt die finishlijn vanzelf wel. De tweede helft van het parcours waren vrijwel alleen maar klinkertjes, mijn minst favoriete ondergrond (maar ik was niet de enige hardloper die hier overheen moest lopen, dus ik zal hier niet te veel over proberen te klagen) en het was echt een beetje benauwd. Ik zag de donkere lucht boven Leiden hangen en ik dacht alleen maar, wanneer komt die regen nou?

Finish!
Op 500 meter voor de finish werd ik wederom door een vrouw ingehaald, maar toen dacht ik ineens.. OK, dit laat ik me nu niet meer gebeuren. Ik zette de eindsprint in, ging de vrouw met gemak voorbij en finishte in 1.39.41. Geen PR (bijna 2 minuten langzamer dan in Salzburg), maar de teleurstelling viel gelukkig mee. Uiteindelijk ben ik twaalfde vrouw van de 1249 deelnemende vrouwen geworden, zoals mijn broertje tegen me zei ‘je hebt een betere tijd gelopen dan 99%’.

Maar nu denk ik stiekem wel, wat nu als ik die zes vrouwen nou gewoon niet voorbij had laten gaan, wat nou als ik gewoon een beetje had doorgezet.. ach ja, achteraf gepraat. Lekker boeiend, het is maar een hardloopwedstrijd, het is niet dat mijn leven ervan afhangt of zo. Ik weet in ieder geval wel dat ik binnenkort een keer een 5 of een 10 kilometer wedstrijd moet doen, omdat daar nog wel wat PR’s te breken vallen denk ik.

Zo en dan nu nog twaalf dagen om me voor te bereiden op de Hochkonigman Trail. Wens me veel geluk. Ik zal het nodig hebben. 24 kilometer met 1500 hoogtemeters en alles onverhard, geen grapje helaas.

Liefs,
Annemerel