Karina Vetrona was dertig jaar, had net haar Master op zak en liep iedere dag met haar vader hard na haar werk. Een paar weken geleden deed ze nog samen met haar vader mee aan een obstakel run en op Instagram postte ze regelmatig foto’s van zichzelf in work-out kleding. Vorige week vond een een of andere idioot het een goed idee om Karina tijdens een zeldzaam rondje lopen in haar eentje van het leven te beroven. Motief is nog steeds onbekend, dader is ook in geen velden of wegen te bekennen. Haar vader vond haar samen met de politie op nog geen mijl van haar huis verwijderd levenloos in het gras. Kippenvel.
Als ik aan het hardlopen ben in de duinen denk ik ook wel eens, ai, er hoeft maar een gek rond te lopen en ik ben er geweest. Ik praat mezelf dan aan dat als iemand me iets aan zou willen doen, ik zo sterk zou zijn dat die aanvaller geen schijn van kans zou hebben. De adrenaline van het lopen, de snelheid die ik – als het moet – heb, daar zou ik mezelf wel mee redden. Maar dat is natuurlijk onzin. Karina zag er super fit uit en liep onlangs nog een obstakel run, toch legde ze het af tegen degene die haar kwaad wilde doen. Ik ben veel te slap voor zo’n obstakel run, dus had het sowieso ook nooit gewonnen. Uit onderzoek van de politie blijkt dat Karina wel degelijk heeft teruggevochten. Haar tanden waren gebroken, de politie vermoedt dat ze haar aanvaller gebeten heeft. Maar het mocht niet baten.
Ik moet gewoon onder ogen komen dat je als hardlopende vrouw in een rustig natuurgebied ontzettend kwetsbaar bent. Hoe fijn het ook is om ’s ochtends of ’s avonds alleen door de duinen te lopen. Hoe vrij je je op zo’n moment ook voelt, hoe onoverwinnelijk misschien zelfs wel, erg veilig is het niet. En dat vind ik een verschrikkelijke conclusie.
Wat ik ook verschrikkelijk vind, is de reacties op social media over het overlijden van Karina. Mannen, maar ook vrouwen reageren dat ze zich ook ontzettend sexy kleedt. Dat dat vragen om moeilijkheden is.
‘We are reminded everyday we live with savages, however you go jogging alone, with ear phones on, looking like that. I ask you where is common sense these days.’
– Alsof dat een reden zou moeten zijn om iemand te vermoorden (en wellicht seksueel te misbruiken)
‘Sexual assault will always be here. It is your responsibility to be aware… stop jogging or going to the damn gym half naked.’
– Het is bloedheet in New York, ik heb respect voor iedereen die bedekt gekleed loopt, maar een kort broekje en topje geeft een man nog niet het recht om een vrouw iets aan te doen.
‘I always see attractive women running with their headphones on in secluded areas! How stupid can they be?’
– THANKS!
‘This is horrible. Why would a woman go running alone in the evening?’
– Het was vijf uur ’s middags, noem ik niet echt avond? Als ik voor iedere keer dat ik zou gaan hardlopen na vijf uur ’s middags een chaperonne zou moeten zoeken, zou ik vrij weinig meer buiten komen.
De oplossing? Die is er volgens mij niet. Ik heb vanmorgen mijn dertig kilometer gelopen langs een weg waar veel auto’s vandaan komen. De duinen liet ik maar eventjes voor wat ze waren. Ik vind het jammer, maar met de beelden van de begrafenis van Karina nog vers op mijn netvlies, was dit voor mij eventjes de beste route. Risicobestrijding. Altijd alert zijn van wat er om je heen gebeurt (ook qua verkeer wel zo handig), nooit zonder telefoon de deur uit gaan (ook al had Karina daar niet zo veel aan, ze zou aan het sms’en zijn geweest op het moment dat ze werd aangevallen), zo min mogelijk in het donker lopen en het liefst op plekken waar genoeg andere mensen in de buurt zijn. Want dit kan ook in Nederland gebeuren, niet alleen in New York (of Sint Maarten…).
Karina kon hier niets aan doen, ze is slachtoffer geworden van iets verschrikkelijks. En aan de ene kant denk ik, het is goed dat ik dit verhaal gelezen heb want nu ben ik weer wat voorzichtiger op mezelf, maar aan de andere kant denk ik.. verdomme, ik voelde me zo vrij en ik voel me nu ingeperkt. Maar goed, Karina had waarschijnlijk gehoopt dat ze zich slechts ‘ingeperkt’ gevoeld had. Dus mij hoor je niet klagen.
Wat doen jullie om je eigen veiligheid tijdens het hardlopen te waarborgen?
Liefs,
Annemerel
Wat super goed dat je hier een artikel over schrijft en wat naar dat het nodig is. En wat een misselijkmakende reacties.
Wat een mooi artikel en wat goed dat je hier bij stil staat! Ik zou je alleen, als ik jou was, niet ingeperkt laten voelen hierdoor. De kans dat er iets met je gebeurd is ontzettend klein en dat is het niet waard om je te laten beperken in je vrijheid. En daarnaast, op andere momenten kan je net zo goed is overkomen en die risico’s kun je ook niet indekken. Het is goed dat je er over nadenkt en dat je het gevaar niet opzoekt, maar laat je hierdoor vooral niet tegen houden!
Ik kan zo niet tegen die reacties van die mensen, wat een onzin! Hardlopen in hoogzomer met een kort broekje en dan vraag je erom?!
Damn… Ik loop ook altijd langs het water, dat rent gewoon fijner dan op de grote baan. Elke run weer popt er wel eens zo’n gedachte in mijn hoofd als ik een tijdje niemand passeer of juist iemand die alleen is langsloop).
Enorm jammer dat we ons zo kwetsbaar moeten voelen. Ik loop nooit in het donker, maar vraag me wel af hoe ik dit in de winter ga volhouden, aangezien ik doordeweeks enkel voor of na school kan gaan dan en het op beide tijdstippen donker is. En uhhh, ongelooflijk dat mensen zeggen dat iemand het zelf uitlokt. Al was zij (of eender welk ander persoon) naakt gaan lopen, dan is dat nog steeds geen reden om iemand aan te vallen / te verkrachten / te vermoorden of überhaupt lastig te vallen. Dat veel mannen zo denken is al erg, maar dat andere vrouwen zo reageren, kan ik niet begrijpen.
Wat een prachtig artikel over iets verschrikkelijks! Dit kan iedereen overkomen, niet alleen hardlopende vrouwen.
Heftig verhaal is het inderdaad!
Ik loop niet maar fiets veel, laatste fietste ik alleen langs het kanaal en daar waren twee vissers die het normaal vonden om bepaalde dingen te roepen waar je de kriebels van krijgt. Dan besef je weer hoe kwetsbaar je bent. In angst leven is niet goed. Er kan namelijk overal wat gebeuren, je kunt alleen proberen zo bewust mogelijk bezig te zijn.
Ook al ren je in je blote kont, dat geeft iemand niet het recht om aan je te zitten. Vreselijk hoe snel mensen klaar staan om vrouwelijke slachtoffers van (seksueel) geweld de schuld te geven als ze worden aangevallen. Totale omgekeerde wereld. We moeten vrouwen niet leren om zich op bepaalde manieren te kleden of gedragen, we moeten mannen leren dat ze met hun poten van vrouwen afblijven.
Ik ben zelf ook wel eens lastig gevallen (niet tijdens het hardlopen, maar na het stappen), en word bijna misselijk van die reacties. Wat een victim blaming. Het was gewoon iemand die kwaad in de zin had, het probleem was niet dat zij te weinig aan had.
Laat aan je omgeving weten wat je plan is qua lopen. Waar ga je heen, hoe laat verwacht je uiterlijk terug te zijn.
^dit lost de oorzaak niet op, maar kan wel degelijk je risico inperken!
Wat goed dat je aandacht en tijd hier aan besteed. Ik krijg er gewoon kippenvel van en wat een belachelijke reacties zeg! Ik probeer altijd een route te lopen waar wel wat mensen zijn maar soms is die vrijheid ook wel fijn.
Echt goed dat je hierover schrijft.
Zelfs al liep ze naakt om drie uur ’s nachts – ZIJ heeft het niet gedaan. Degoutant vind ik het. En dat ‘het iets van alle tijden is’, zoals een reactie zei, dat maakt me woest. Ik ben een meisje en dat is niet mijn schuld. Ik wil gewoon doen wat de jongens van mijn generatie kunnen doen!
Ik woon ik Brussel, en elke keer ik na 23 uur op straat loop, word ik aangestaard en nagesist. Ik kleed me al lang niet meer sexy, ik kijk al jaren naar de grond en ik antwoord nooit, nooit als ik nageroepen word.
Ik word er zo langzamerhand gek van.
Heel erg mooi dat je hierover schrijft. Dit is iets waar ik lang mee hebt “geworsteld” toen ik hardliep. Ik durfde niet alleen te lopen ’s avonds. Ik liep eigenlijk alleen maar ’s middags, als er nog veel mensen op straat waren… Dat was ook niet fijn, maar dat was het enige moment waarop ik me echt veilig voelde..
Het is heel erg maar het zijn uitwassen.. de kans dat je onder een auto komt is nog altijd veel groter dan dat je wordt aangevallen.. dus ik zou lekker de duinen ingaan! En jij hebt het geluk dat je volgers bijna altijd weten waar je wanneer uithangt dus als er een tijdje niks van je vernomen wordt gaan er vast veel alarmbellen af ;)
Auteur
Hahaha ja, maar dan is het zeer waarschijnlijk al te laat ;-).
Ik heb wel eens zo’n apparaatje gekregen van iemand met 1 knop erop, welke heel hard gaat loeien. maar neem het nooit mee; wat heb je eraan in een stil bos, waar toch geen mens is?
zeg thuis wel altijd hoe ver & welke route ik ga lopen, maar het blijft een risico :-(
Auteur
Dat is ook slim inderdaad, om dat te vertellen.. maar ik woon alleen dus is toch wel weer iets anders.
Afgelopen week kreeg ik een nieuwsbrief van Strava die hier ook aandacht aan gaf ,zij hebben een optie zodat thuisblijvers kunnen checken waar je bent, zie ook: http://www.smarthealth.nl/review/2016/08/05/veilig-gevoel-sporten-dankzij-beacon-strava/
Ik hoop dat er meerdere apps/ oplossingen komen want het is inderdaad heel naar dat dit soort dingen gebeuren.
Auteur
Goed initiatief! Met je Garmin kun je je thuisblijvers je ook laten volgen, wel zo veilig.
Ik denk altijd dat mij dit niet kan overkomen…Heel naïef natuurlijk. Meestal laat ik mijn vriend weten welk rondje ik ga rennen en wanneer hij mij weer thuis kan verwachten. Ik loop graag door het bos, het liefst rond 8.00 uur op zaterdag. Meestal kom ik een enkele hardloper of fietser tegen, maar het grootste gedeelte van de route is het rustig. Gelukkig heb ik nog nooit iets engs meegemaakt, maar het verhaal van dit meisje zet me wel weer aan het denken.
Super goed en mooi geschreven artikel. Ik moet zeggen dat het bij mij ook vaak opkomt wanneer ik aan het hardlopen ben, zelfs bij een fietspad dat even niet naast een drukke weg of veel huizen loopt. Maar het is ook zo dat het je inderdaad werkelijk altijd kan overkomen, niet alleen wanneer je hardloopt. Het gebeurt zo vaak dat ik ’s avonds ergens loop en denk: dit is niet het meest veilige wat ik kan doen. Maar het niet doen is tegelijkertijd ook geen optie. Situaties als op een afgelegen plek in het donker alleen lopen zoveel mogelijk vermijden en altijd alert zijn is denk ik het beste wat je kunt doen, en er verder toch niet al te veel bij stilstaan.
Ik kan echt boos worden van dat soort reacties op Twitter. Moeten we anders iedere dag stilletjes thuis zitten? En zou het opeens anders zijn als ze haar hele lijf bedekt had? Wat een onzin. Ik vind het vreselijk dat wij vrouwen ons maar moeten aanpassen, omdat er een kans is dat er een gek voorbij loopt die iets met je gaat doen. Maar jammer genoeg blijf je die gekken hebben, dus zelf iets voorzichtiger zijn, is dan de enige oplossing, I guess…
In de winter loop ik absoluut niet alleen in de avond en vermijd ik plekken waar gekke dingen kunnen gebeuren. Vaak wilt mijn vader fietsend met me mee als ik ga lopen.
Meestal loop ik in de ochtend en jouw schema ligt altijd open als ik ga lopen zodat mijn ouders weten hoelang ik ongeveer weg ben
Auteur
Ah wat goed! En wat leuk om te lezen dat je mijn schema gebruikt.
Fantastisch dat je hier een stuk over geschreven hebt. Het heeft mij ook erg geraakt toen ik het las vorige week. Ook nu weer kippenvel.
Je bent altijd en overal kwetsbaar; statistisch gezien loop je meer risico bij bekenden dan van wildvreemden. Je kunt gewoonweg niet uitsluiten dat iemand kwaad wil; ook niet als je op klaarlichte dag make up-loos in een slobberbroek langs een drukke weg loopt.
Ik heb me zelden onveilig gevoeld in de duinen of bossen waar ik ren. Bij veiligheid denk ik veel meer aan verkeer (en dus is mijn veiligheidsmaatregel om vooral niet langs de weg te rennen :p) en blessures.
In het donker loop ik liever niet omdat je dan echt geen hand voor ogen ziet (en volgens mij mag je de duinen/parken ook niet in na zonsondergang?). Minder veilige buurten of drukke straten vermijd ik wel, maar catcalls, ongepaste opmerkingen en sukkels zijn meer irritant dan gevaarlijk. Ben ik 100% veilig? Nee, maar dat kan ook niet. Dan kun je je opsluiten in huis (geen mannen meer binnenlaten natuurlijk, ook geen familie…) of je kunt accepteren dat je niet alles in de hand hebt, je gezonde verstand gebruiken, en genieten van het leven en de vrijheid.
Dus hoe tragisch dit verhaal ook is, ik voel me er niet onveiliger door.
Misschien ook omdat ik altijd wel vriendelijk groetende medelopers tegenkom die me vast zouden komen helpen. :)
Een ‘gek’ kan je altijd en op elk moment tegen komen. Wanneer je ergens in je eentje loopt is er juist niemand die jou iets aan kan doen, hehe. Maar zonder gekheid, ik laat me hierdoor niet inperken. Altijd en overal kan je iets overkomen, een ongeluk zit in een klein hoekje. En juist de kans op dat je iets in het verkeer overkomt is veel groter dan de kans dat je wordt aangevallen. (Daarnaast worden de meeste vrouwen juist aangevallen door bekenden/mensen in de omgeving, niet door een wildvreemde. Dus als je het zo bekijkt ben je juist thuis niet veilig.)
Je moet altijd uitkijken, maar laat alsjeblieft de angst niet regeren.
Wat een afschuwelijk verhaal! Was ze een willekeurig slachtoffer, of is ze aangevallen door iemand die wist dat ze daar zou lopen? Maak jij je als blogger wel eens zorgen over stalkers/mensen met slechte bedoelingen? Het lijkt me zo’n eng idee dat je hele leven openbaar is. Niet alleen andere meisjes en vrouwen kunnen zien waar je ongeveer woont, dat je vaak alleen loopt en wanneer je dat doet, maar ook mensen die helemaal niet in je doelgroep vallen, zeg maar. Kans is natuurlijk heel klein, maar toch!
Jeetje wat heftig zeg.. Ik merk wel dat ik in afgelegen gebieden altijd mijn muziek zachter zet, zodat ik alles om mij heen beter kan horen.. Verder heb ik ook zeker geen oplossing. Het hoort gewoon niet zo te zijn..
Wat een verschrikkelijke gebeurtenis, wat iedereen kan overkomen die op de verkeerde plek op de verkeerde tijd is. Ik denk dat dit Karina is overkomen, dat het niets te maken heeft met haar outfit of tijdstip van rennen. Alleen de locatie is wel een dingetje, ik ren twee keer per week met een groep maar in het weekend ren ik graag een duurloop alleen en dan het liefst in de bossen (zachte ondergrond). Vaak is het dan zo rustig dat ik alleen enkele hardlopers tegenkom.
Hoe erg ik me niet wil laten leiden door angst, maakt dit verhaal mij toch afvragen of ik zaterdag door de bossen ga rennen..
Je kan een alarm kopen die je bij je kan dragen, als je op het knopje drukt komt er een enorme herrie uit.
Ik heb een Garmin en kan daarmee live locatiedelen met iemand (in mijn geval partner) die kan dan live volgen waar jw op dat moment rent. :)
Auteur
Ja die heb ik ook! Misschien wel goed idee om die functie te gebruiken!
Ik heb altijd een klein zakmesje in mijn spibelt. Mag niet dat weet ik. Maar als ik mag kiezen tussen verkracht worden of in de cel zitten omdat ik in bezit mogen van een ” verdedigingswapen” kies ik echt voor het laatste. Een verkrachting zal ik niet snel vergeten, een procesverbaal is dan beter om te verwerken.
Als ik iets niet vertrouw dan pak ik alvast het zakmesje in mijn hand..
P.s ik zal de ander niet vermoorden, maar wel verwonden.
Goed artikel! Op de plek waar ik altijd hardloop is een aantal jaren geleden een meisje flink toegetakeld door een vreemde tijdnes het hardlopen.. Ook ken ik iemand die bijna een busje is ingetrokken tijdens het hardlopen op diezelfde plek. Helaas is er inderdaad niet veel aan te doen. Plekken vermijden omdat er in het verleden iets is gebeurd maakt alleen maar meer angstig, en het kan overal gebeuren. :/ Ik blijf er dus gewoon hardlopen.
Zelf heb ik me gelukkig nooit onveilig gevoeld (of nouja, behalve dan dat ik bang ben voor honden, maar dat is iets anders hahaha :P).