Dafne werd donderdagnacht tweede op 200 meter in Rio. Oud nieuws natuurlijk, hoef ik je waarschijnlijk niet meer te vertellen. Dafne was niet blij met die zilveren plak. Ze smeet met haar Nike-schoenen en er kon geen lachje vanaf tijdens het interview dat ze vlak na de wedstrijd met de NOS had. En dat snap ik. Je werkt ergens keihard voor en als je 100% gaat voor goud en dit ook tot de mogelijkheden behoort (ze won niet voor niets een gouden medaille tijdens het WK vorig jaar), dan kun je daar ontzettend van balen en dan is het niet gek dat je vlak na de wedstrijd even niet kunt lachen.
Ik vind het juist knap van Dafne dat ze zich zo kwetsbaar opstelt. Dat ze haar ware emoties laat zien. Dat ze laat zien dat ze keihard baalt. Daar is niets arrogants aan, het betekent niet dat ze vindt dat zij het goud meer had verdiend dan iemand anders, het is gewoon emotie. Je gaat ergens voor en dat lukt niet en dat is gewoon zwaar balen. Als ik me bedenk hoe lang ik gebaald heb van die mislukte New York Marathon in 2014 (waarbij voor mij helemaal niets op het spel stond), dan kan ik me heel goed begrijpen dat Dafne in de tien minuten na haar race even niet kon lachen.
Ik vind het dan ook een beetje gemeen dat mensen haar ‘onsportieve’ gedrag vergelijken met dat van Churandy Martina die een dag later op de 200 meter op een honderdste geen brons won en dus met lege handen stond. Hij was positief, vrolijk, aan het eind van het interview moest ik – zoals gewoonlijk na een interview met Churandy – lachen. Ik vind het heerlijk om video’s met Churandy te kijken, zijn positiviteit werkt aanstekelijk. Maar dat is Churandy en dat is niet Dafne.
Moet je je voorstellen dat Dafne op dezelfde manier gereageerd zou hebben als Churandy. Zo van ‘Ja, is niet anders, ik heb mijn best gedaan, volgende keer beter, ik hoop dat jullie toch blij zijn’. Dat past toch niet bij haar? Ik denk niet dat iemand die woorden uit haar mond serieus zou nemen.
En dan wil ik het ook nog even hebben over het verschil tussen goud en zilver. Zilver winnen op de Olympische Spelen is ontzettend bijzonder. Laat een ding duidelijk zijn, mij zal het nooit lukken en het gros van de wereldpopulatie zal dit nooit lukken. Maar het verschil tussen eerste en tweede worden is wel ontzettend groot. Als nummer één ga je de geschiedenisboeken in, als nummer één krijg je het volkslied. En dat volkslied-moment, dat lijkt me oprecht een van de grootste beloningen voor je prestatie. Dus ja, ik kan me ontzettend goed voorstellen dat je baalt als je tweede geworden bent en geen eerste. Dat staat helemaal los van het feit of jij vindt dat je dat wel of niet verdiend hebt.
Ik vind Dafne een prachtig sportvrouw. Ik bewonder haar doorzettingsvermogen en haar gruwelijke winnersmentaliteit. En ik vind Churandy een prachtig sportman, eentje die verlies misschien makkelijker naast zich neer lijkt te leggen en de gave heeft om anderen blij te maken. Het zijn twee totaal verschillende persoonlijkheden, maar dat betekent niet dat het ene beter is dan de ander.
Go Dafne & Churandy, zie jullie in 2020 in Tokyo (of waarschijnlijk wel eerder, maar Tokyo 2020 klonk beter).
Hoe denken jullie hierover? Was de reactie van Dafne onsportief of geeft het juist aan dat ze een groot sportvrouw is? Worden jullie ook altijd instant vrolijk als jullie het hoofd van Churandy zien?
Liefs,
Annemerel
P.S. net toen ik klaar was met het schrijven van dit stukje, zag ik dat Dafne en Churandy gisteren samen bij de NOS zaten. Zeker kijken als je even vrolijk wil worden :)
Ik ben een Vlaming, maar ik vind jullie Dafne zo’n toffe vrouw. Ik heb net het filmpje eens bekeken met die schoenen, geweldig is dat toch. Dat ze dat durft, lekker kwaad zijn als iedereen zegt hoe positief ze moet zijn en nu we in een maatschappij leven waar je ofwel de beste moet zijn ofwel je schouders moet ophalen en moet zeggen dat JE DAT OOK NIET WILT JOH. Wat een kracht heeft die vrouw, wat een benen, wat een spieren, wat een techniek.
Na de wedstrijd was het natuurlijk pure emotie, denk ik dan. Als een persoon zo haar best doet dan is er vast nog wel kans op een silver lining!!
Ben ik het wel mee eens hoor! Ik zag van die oudere dames op Facebook die commentaar gaven “wat een schande en ondankbaarheid als je niet blij kan zijn met zilver!”. Doe het maar eens hoor, vier jaar keihard trainen voor goud en er dan net naast grijpen.
Heel goed omschreven van je, twee verschillende persoonlijkheden maar de een niet minder als de ander! :-)
Helemaal met je eens, ik had het niet beter kunnen zeggen! Bovendien is het ook nog eens zo dat het voor Churandy een grote prestatie is om uberhaupt de finale te lopen, waar hij ook – terecht – enorm trots op was, maar dat Dafne echt de mogelijkheid had om goud te winnen en dáárvoor ging. Dat zet je prestatie voor jezelf ook gewoon in een heel ander licht. Netals het verschil tussen de hockeydames voor wie goud zeker tot de mogelijkheden behoort altijd en de handbaldames die hun Olympisch debuut hadden en voor wie een vierde plek gewoon al een enorme prestatie is. Dan is een medaille eigenlijk alleen een ‘bonus’, een bekroning op een toch al geweldige prestatie. Ik snap Dafne heel erg goed!
Couldn’t agree more! Ik kan me persoonlijk meer identificeren met Dafne dan Churanday (m.b.t. sportmentaliteit). En ik baalde net zo hard met Dafne mee toen ze zilver haalde!! Leuk interview trouwens. :)
Ik vind het niet meer dan logisch dat Dafne baalde, ik zou de eerste 10 minuten ook niet aanspreekbaar zijn. En in latere interviews laat ze wel zien dat ze wel degelijk blij is. Het hoort erbij vind ik. En niet te vergelijken met Churandy, dat is gewoon een ander – heel bijzonder – persoon!
Ik ben het helemaal eens, ik snap wel dat je na zolang trainen baalt als je zilver haalt. En ik vind het zeker ook wel gedurfd als je zo reageert! En dat stukje van de NOS is leuk!
Ik ben het helemaal met je eens. Kan Dafne zo goed begrijpen! Ik vind haar een waanzinnige sportvrouw!
Ik vind het hartstikke logisch dat ze enorm baalde en haar schoenen wegsmeet, waarom zou je niet gewoon mogen laten zien dat je baalt?
En voor Rianne hierboven: Facebook-comments zijn verschrikkelijk! Ik zat van de week op de facebook van NOC*NSF foto’s te bekijken van team NL in Rio van dag tot dag en als je dan de comments leest die mensen onder de foto’s zetten, daar word je niet goed van! Wat een gezeik, wat een negativiteit.
Auteur
Ja vooral Facebook en Twitter zijn afschuwelijk. Ik denk soms echt… waarom zeggen die mensen dat, zijn ze zo ontevreden met hun eigen leven dat ze dit soort dingen zeggen, of menen ze dit nu bloedserieus? Commentaar op Nu.nl is ook altijd schrikbarend.