RUN BABY RUN: 32 days until Chicago

De tijd vliegt, nog maar een maand tot Chicago. Ik vloog niet afgelopen week, of in ieder geval… dat vliegen hield halverwege de week een beetje op.

Maandag
Na de dertig kilometer van vorige week maandag, staat er vandaag weer een dertiger op het programma. Dit keer wordt er maar liefst 32,5 kilometer gelopen, althans, dat is de bedoeling. Ook al ging het een week geleden super lekker, ook al staat er tijdens zo’n duurloop niets op het spel, ik ben van te voren toch een beetje zenuwachtig en de eerste 25 kilometer voel ik me niet echt fantastisch. De eerste 25 ja, dat is een hele tijd waarin ik niet echt lekker liep. Maar de laatste 7,5 kilometer rook ik mijn stal en voelde ik me met de minuut sterker en fitter, ik eindigde de run uiteindelijk met dezelfde pace als een week eerder; 5’06.

Dinsdag
De volgende ochtend was ik als gewoonlijk weer een beetje stijf, maar hé, tijdens die vijf kilometer herstelloop gaat het er niet om hoe snel ik loop, het gaat er om dat ik überhaupt loop. En om de Espresso Frappuccino niet te vergeten. En de zon op mijn gezicht. En dat lekkere begin van de dag. Het enige nare van de run, als ik na vijf kilometer Starbucks binnen wandel begin ik me daar toch een partij te zweten. Dat heb ik eigenlijk altijd als ik van buiten naar binnen ga na het sporten, maar in zo’n volle winkel is dat niet echt gewenst. Ik sta mijn gezicht dan ook altijd heftig te deppen als ik op mijn drankje sta te wachten. Maar dit blijft toch een van mijn favoriete runs van de week. Als ik dit schrijf, op maandagavond, twee dagen voordat deze blog online komt, verheug ik me alweer op de herstelloop van de volgende ochtend.

Woensdag
Niet zo slim misschien, maar het past even niet anders in mijn schema, vandaag ga ik weer naar buiten voor een run, een tempoloop van 6-4-5 in tempo 3-2-1. Dat betekent dat ik eerst zes kilometer in een heel comfortabel tempo loop, daarna vier kilometer in een meer tempo-tempo en dan uiteindelijk 5 kilometer op een pace die tien seconde sneller is dan mijn marathonpace van vorig jaar. De eerste dertien kilometer gaan goed, zwaar, maar goed. Maar bij de een na laatste kilometer stort ik in een keer in. Mijn benen staan van het ene op het andere moment stil, mijn pace zakt en zakt, het is alsof er lood in mijn schoenen zit en mijn bovenbenen branden. Ik heb die laatste twee kilometer uitgelopen, maar niet in het tempo dat ik eigenlijk zou moeten.

Donderdag
Mijn lichaam zou het vandaag best lekker vinden om niet hard te lopen, maar ik heb een hardlopend interview gepland staan en de vrouw die ik ga interviewen komt helemaal uit Muiderberg naar hier gereden voor dat hardlopende interview en JA hallo, dan ga ik haar toch niet vertellen… mijn benen willen vandaag niet. Ik rij met de auto naar de duinen toe waar ik met haar heb afgesproken, om niet nog eens onnodig extra kilometers te maken. Ik kies niet het makkelijkste pad door de duinen (het pad dat het dichtst bij het strand ligt en dat de meeste heuveltjes heeft), maar het maakt niet uit want we zijn geen moment stil en we lopen dan ook op een lekker comfortabel tempo. Na zeven kilometer hebben we allebei wel genoeg gelopen en de laatste vragen stel ik onder het genot van een latte en een croissant bij een strandtent. Heel fijn.

Vrijdag
Vandaag zou ik eigenlijk een yoga lesje van Tara Stiles krijgen op een boot in Amsterdam, maar ik zal alvast maar verklappen, dat ging niet door voor mij. Ik heb al een aantal dagen een bultje onder mijn kaak en dat bultje is inmiddels zo gegroeid dat de rechterhelft van mijn gezicht redelijk misvormd is. Ik dacht dat het een puist was, maar dit lijkt afkomstig uit mijn kaak?! Nou ja, ik weet niet wat dit is… maar ik moet denk ik even langs de tandarts, of de huisarts, of allebei? Ik ga uiteindelijk voor dat laatste en wat blijkt.. het is toch gewoon een puist, maar dan een hele grote en hij is flink ontstoken. Van de dokter krijg ik antibiotica voorgeschreven, maar ik weet nog niet of ik dat ga gebruiken, want hoe goed is dit vijf weken voor de marathon?

Zaterdag
Naast die ene hele grote puist op mijn kaak, heb ik nu op tien andere plekken op mijn gezicht ook ontstekingen zitten. Waar komt dit vandaan?! Ja, ergens weet ik wel waar dit vandaan komt. Door het vele lopen van de afgelopen week (ik heb in de zeven dagen hiervoor 90 kilometer hardgelopen) heeft mijn lichaam aardig wat stress te verduren gekregen. Geen stress als in: OH MY GOD IK HEB HET ZO DRUK EN WAAR MOET IK BEGINNEN?! Maar fysieke stress. En daar reageren je hormonen dan weer op en dan zit je ineens met een hoofd vol puisten. Ik heb dit al eens eerder gehad, twee jaar geleden toen ik trainde van New York. We weten allemaal hoe New York eindigde, dat gaat niet meer gebeuren. Dus dit weekend hou ik rust en ik haal toch ook maar die antibiotica bij de apotheek. Na uitvoerig op Google gezocht te hebben naar hardlopen en antibiotica, lijkt het er op dat het – mits ik goed probiotica neem – geen kwaad kan.

Zondag
Eigenlijk zou ik vandaag dertig kilometer lopen tijdens een wedstrijd in Amsterdam Noord, maar dit past niet helemaal in mijn ‘rust weekend’, dus ik besluit dit over te slaan. Jammer, maar mijn wedstrijd loop ik niet in de polders van Amsterdam Noord, maar tussen de wolkenkrabbers van Chicago. Ik voel me vandaag gelukkig wel weer goed genoeg om redelijk productief te zijn en ik merk dat de antibiotica al iets begint aan te slaan. Ik krijg in ieder geval geen nieuwe ontstekingen erbij en het lijkt erop dat de grote ontsteking onder mijn kaak iets aan het slinken is. Langzaam krijg ik ook mijn energie weer terug en ik denk dat ik er morgen wel weer klaar voor ben om mijn lange duurloop op maandag te doen.

Chicago komt steeds dichterbij en ik besef steeds beter dat er eigenlijk niets belangrijker is dan luisteren naar je lichaam op het moment dat je traint voor een marathon. En dan niet alleen zeggen dat je naar je lichaam luistert, maar het ook gewoon doen. Een run skippen omdat je je niet goed genoeg voelt is niet slap, dat is slim. 

Liefs,
Annemerel