RUN BABY RUN: 18 days until Chicago

Met nog maar 18 dagen op de teller tot de marathon van Chicago begint het nu toch wel echt heel erg te kriebelen. De laatste drie weken zijn ingegaan en dat betekent dat vooral rust op dit moment belangrijk is. Misschien wel de moeilijkste fase van het hele marathontraining traject.

Maandag
Met lange duurloop, 34 kilometer. Op dat moment denk ik dat dit mijn een na laatste lange duurloop voor Chicago zal worden, maar het werd mijn laatste. Door zaken die zich later deze week af gaan spelen lijkt het me niet verstandig om nog een keer zo’n lange duurloop te lopen. Maar goed, hoe ging die duurloop? Best wel OK eigenlijk. De eerste twintig kilometer voelde ik me niet heel sterk, maar in de laatste kilometers voelde het ontzettend goed. Of dit nu met mijn lichaam te maken heeft, of dat dit een mentaal dingetje is, daar ben ik nog niet helemaal uit. Ik denk dat laatste eigenlijk. Ik kan gewoon niet ontspannen op het moment dat ik niet zeker weet dat ik de afstand ga halen en dat zeker weten doe ik eigenlijk pas in de laatste zeven kilometer. Goede les om te onthouden in Chicago.

Het ging niet helemaal vlekkeloos trouwens, ondanks mijn verantwoorde ontbijt van drie pannenkoeken met jam moest ik toch al na acht kilometer op zoek naar een toilet. Het werd een smerig verhaaltje, maar goed, je kunt het maar kwijt zijn. Om dit soort problemen te voorkomen zal ik tijdens de marathon zelf toch maar weer kiezen voor Imodium. Ik heb nog geen marathon zonder Imodium gelopen en tot nu toe ging dit altijd goed. Laten we hopen dat dat ook dit keer weer het geval zal zijn.

Dinsdag
Ik heb veel minder spierpijn dan normaal. Heel fijn! De vijf kilometer herstelloop die er voor vanmorgen op het programma staat kost me dan ook vrijwel geen moeite. Ja natuurlijk voelen mijn benen zwaarder dan normaal, maar ik heb dit keer niet de eerste twee kilometer het idee dat er een kilo lood in mijn schoenen zit. Even later wordt bij de fysio mijn kuiten weer losgemaakt en mijn voet ’terug’ gezet. Doordat ik slappe enkels heb (en niet heel handig ben) zwik ik regelmatig door mijn enkel. Daardoor zit het soms niet helemaal goed in mijn voet en als je daar te lang mee doorloopt kun je zowel je voet als andere delen in je lichaam overbelasten. Moeten we niet hebben natuurlijk.

Woensdag
Een rustdag waarop ik vooral geniet van het mooie weer en zoveel mogelijk werk probeer te doen, want morgen ga ik naar Ibiza. Mijn beweging heb ik op het strand, waar ik over golven heen probeer te springen als een klein kind. Ach ik heb mijn pet en zonnebril op, niemand die me herkent. Hoop ik.

Donderdag
Hey we’re going to Ibiza! ’s Ochtends vroeg loop ik nog even zes kilometer om de benen los te gooien. Ik loop niet erg hard of op een bepaald tempo, dit is puur voor de ontspanning. Lekker! Op Ibiza ga ik waarschijnlijk niet hardlopen. Hoewel ik graag op alle plekken waar ik kom hardloop, lijkt het me hier niet zo’n groot succes. We zitten met de villa in een heuvelachtig gebied waar de auto’s als malloten door de bochten vliegen, lijkt me niet heel veilig. Daarnaast is er ook niet heel veel tijd voor en twee dagen zonder lopen kan ik wel.

Vrijdag
Zeker als je een andere training doet. Omdat ik het in mijn hoofd heb gehaald om van een rots af te springen (wat veel cooler klinkt dan het daadwerkelijk was, want ik sprong echt van de aller kleinste) moet ik eerst een heel stuk zwemmen. Niet mijn favoriete work-out, maar hé ik kan me slechtere plekken bedenken om te zwemmen. Dit is helaas ook de dag dat ik een beetje ziek begin te worden. Mijn keel doet pijn, mijn oren doen pijn, ik begin me steeds slapper te voelen en oh shit mijn darmen.

Zaterdag
OK. Dat was niet goed. Na twee nachten vrijwel niet geslapen te hebben (door mijn verstopte neus) ben ik nu toch wel echt een beetje gebroken. De yoga work-out op de SUP-plank sla ik over, ik maak wel foto’s. Echt écht ziek worden doe ik pas in het vliegtuig, waar ik niet alleen ontzettend veel last van mijn oren krijg, maar ook een migraine aanval er overheen krijg. Man wat voel ik me ellendig. Niet alleen om hoe ik me voel, maar ook omdat ik gewoon echt echt echt niet ziek wil zijn/worden. Een half jaar geleden werd ik ook drie weken voor een marathon ziek en ik heb zo mijn best gedaan om dat dit keer niet te laten gebeuren. Gelukkig lijkt het nu wel minder erg dan toen (in maart waren het vooral mijn luchtwegen, nu zijn het mijn holtes), maar toch.

Zondag
Ik spendeer de hele dag zielig in bed. Ziek zijn is nooit leuk, maar op dit moment kan ik het echt niet gebruiken. Morgen zou ik eigenlijk mijn laatste lange duurloop voor Chicago lopen, maar ik weet dat dat meer kapot maakt in mijn lichaam dan me lief is, dus ik besluit heel wijselijk (al zeg ik het zelf) om hier van af te zien. Ik moet maar gewoon accepteren dat vorige week mijn laatste lange duurloop was. Voor nu is het het aller belangrijkste dat ik zo goed mogelijk herstel. En herstellen dat doe je niet door 35 kilometer hard te lopen. Herstellen doe je door veel rust te nemen en goed voor je lichaam te zorgen. En dat staat er dus voor de komende achttien dagen op het programma.

Oh nee… zondag loop ik eerst nog een halve marathon in Disney. Alhoewel alle mensen met een medische achtergrond me dat op dit moment afraden. Kak. Kak. Kak. Misschien kan ik de halve marathon gaan wandelen? 

Liefs,
Annemerel