Het is inmiddels alweer tien dagen geleden dat ik de Chicago marathon liep. Ik beloof jullie dat ik jullie niet tot in den treuren zal blijven vervelen met mijn Chicago-marathon. Maar ik vond het deze week nog wel even gepast om het te hebben over het leven na de (Chicago) marathon. Want dat is er!
De dag na de marathon had ik geen last van mijn bovenbenen. Ik voelde niets. Alleen mijn kuiten en voeten waren wat stijf en iedere keer als ik opstond liep ik even een paar passen als een pinguïn, voordat ik weer normaal kon lopen. Maar hier had ik voor de marathon ook al last van. Ik denk dat die ontbrekende spierpijn in mijn bovenbenen wel een teken is dat ik goed getraind was en dat ik er meer dan 3.46 uit had kunnen halen op het moment dat ik niet zo stom was geweest om een dag voor de marathon een half uur te gaan staan springen voor een foto. Dat was gewoon heel erg dom en ik snap echt niet van mezelf dat ik dat gedaan heb. Hoe kon ik zo dom zijn. Wekenlang leef ik als een halve heilige omdat ik bang ben dat ik de marathon in gevaar breng en dan ga ik de dag voor de marathon proberen om de perfecte spring foto te maken. Gelukkig kan ik er nog wel een soort van om lachen, maar toch.
Mijn kuiten zijn inmiddels weer in goede orde en ook de rest van mijn lichaam voelt weer goed genoeg om het lopen rustig weer op te pakken. Mijn heupen zijn wat stijf, daar heb ik vooral last van als ik een trap op of af probeer te gaan, tijdens het lopen voel ik daar niets van. Ik heb zaterdag mijn eerste rondje (zes kilometer) al weer gelopen en maandag liep ik nog eens acht kilometer. Je merkt wel dat je een inspanning geleverd hebt, maar het ontneemt mijn loopplezier op dit moment nog niet.
Afgelopen week kreeg ik heel vaak de vraag of ik stiekem toch niet een beetje baalde van die 3.46. En ik vind het heel gek om te zeggen, maar nee… echt niet. Ik probeer de reden voor mezelf te achterhalen, want dit is zo niet Annemerel de streber. De enige reden die ik me kan bedenken is dat ik van te voren niet echt geloofde in een PR en dat daardoor de klap ook niet echt hard aankwam. Nu kun je je afvragen of ik niet beter gelopen had als ik van te voren wel in dat PR geloofd had. Marathons lopen is namelijk net zo goed een psychologisch spelletje. We zullen het nooit weten, want we kunnen de tijd niet terugdraaien. Daarom lijkt me het gewoon het beste om te accepteren dat op 9 oktober 2016 er in Chicago niet meer in zat. Dat het een hele bijzondere ervaring was en dat ik mijn best gedaan heb.
Ondertussen kijk ik alweer vooruit naar volgende uitdagingen. Op 17 april 2017 loop ik in Boston de marathon. Het geld voor mijn startbewijs (250 dollar) is inmiddels al van mijn creditcard afgeschreven. In Boston ga ik ook geen PR lopen, daar is het parcours gewoon niet naar. Mocht ik na Boston nog alive and kicking zijn ga ik mijn PR-pijlen richten op een snelle marathon in het najaar. Berlijn, of Amsterdam. Toen ik zondag bij de Running Junkies aan het aanmoedigen was kreeg ik toch ook wel heel erg veel zin in een marathon dichter bij huis. Eentje waar ik door een confetti regen kan lopen op het 38-kilometerpunt. Eentje waar mijn ‘eigen fans’ langs de kant staan. Ik moet daar nog een jaartje op wachten, maar goed, dat betekent ook dat ik nu nog een jaar de tijd heb om daadwerkelijk iets moois te kunnen laten zien tijdens de marathon.
Morgen krijgen jullie nog een laatste video over de Chicago Marathon en dan hou ik er écht over op. Beloofd!
Liefs,
Annemerel
Het parcours in Boston kan heel snel zijn hoor! Het is een A-B waardoor je met wind in de goede richting hele snelle jaren ziet.. Maar het kan inderdaad ook flink tegenzitten. Ik ga hem in ieder geval ook lopen deze april, dus ik ga extra met je meeleven :D
Auteur
Oooh ja dat heb ik inderdaad ook gelezen.. maar daardoor telt je tijd ook niet officieel toch? Of geldt dat alleen voor wereldrecords? Super leuk dat je in april ook in Boston bent!
Klopt, wereldrecords kunnen daar niet gelopen worden. Maar voor mezelf telt mijn tijd gewoon hoor :P Je loopt toch nooit de ideale lijn dus dat heft elkaar wel weer op ;)
Auteur
Hahaha maar stel je nou voor dat wij het wereldrecord lopen ;-)
Wat is een A-B? :)
Auteur
Je gaat van punt A naar punt B, je finisht dus ergens anders dan waar je begonnen bent.
Ik ben dol op je Chicago-marathon verhalen. Mij verveel je er absoluut niet mee! Op al je hardloopverhalen trouwens.
Ik heb na afgelopen zondag nog meer respect voor je gekregen! Ik vond een halve marathon al een heel eind! Laat staan een hele! Nee die zit er voorlopig niet in.
Auteur
Zei ik ook na mijn eerste halve… anderhalf jaar later liep ik Amsterdam ;-)
Inmiddels ook iets bijgetrokken van nooit meer naar oke 1 lange afstand per jaar
Goed dat je er nog steeds zo positief over bent! En de vooruitzichten klinken goed!
Ondanks dat ik zelf echt helemaal niks met hardlopen heb, en waarschijnlijk ook nooit zal krijgen, heb ik stiekem toch best genoten van jouw Chicago avonturen. De hele aanloop ernaartoe en hoe serieus jij die wedstrijd genomen hebt bewonder ik, en daar mag ik zeker nog wat van leren in mijn eigen (sport)carrière. Stiekem heb ik hier meer van kunnen genietendan alle snapshot diaries uit Italië, Oostenrijk en wherever…
Auteur
Dankjewel! Super leuk om te lezen!
Heeeeeele gave foto!
Nog 1x het woord Chicago en ik ga echt gillen! dan is het gewoon niet leuk meer Annemerel. Het spijt me. Het is een dynamische stad maar zeker niet te vergelijken met vele andere wereldsteden.
en Shake Shack lekker eten? Vind het zelf niet veel beter smaken dan de Burger King maar smaken kunnen verschillen natuurlijk.
Auteur
Zoals je al zegt, smaken verschillen. Morgen om 12.00u maar even niet op mijn blog kijken ;-). Sorry!