RUN BABY RUN: New York Marathon

Volgende week zondag wordt hij weer gelopen, de New York City Marathon. Zelf liep ik hem in 2013 en 2014 en als je me al wat langer volgt, of mijn boek gelezen hebt, weet je dat ik gemengde gevoelens bij de New York Marathon heb. Zo liep ik nog nooit onder de vier uur in New York (alle andere vier de marathons die ik liep, liep ik wel onder de vier) en liep ik in 2014 ruim elf minuten langzamer dan in 2013. Wat een deceptie. Maar ik ga nog weleens wraak nemen. Voor iedereen die komende zondag de marathon loopt (of dit ooit wil gaan doen) heb ik een lijst met tips gemaakt, zodat je niet net zoals ik in 2014, ontzettend teleurgesteld bent als je na ruim 42 kilometer hardlopen de finish op Columbus Circle in New York over komt…

Het vliegtuig: laten we gewoon bij het begin beginnen, het vliegtuig. Acht uur in een vliegtuig zitten een paar dagen voordat je een marathon moet lopen is niet ideaal. De luchtvochtigheid in een vliegtuig is ontzettend laag waardoor je snel uitdroogt. Zorg er dan ook voor dat je van te voren en ook tijdens de vlucht genoeg water drinkt. Vergeet thee, koffie, cola en andere cafeïne houdende drankjes. Vergeet de wijn en andere alcoholische versnaperingen ook heel even en zorg dat je genoeg water drinkt. Ik zorg dat ik tijdens de heenvlucht aan het gangpad zit zodat ik makkelijk naar het toilet kan. Want als je het goed doet moet je tijdens de vlucht dus een aantal keer naar het toilet. Daarnaast kan een beetje beweging tijdens de vlucht ook geen kwaad, van acht uur lang in een vliegtuigstoel zitten is nog nooit iemand fitter geworden. Ik probeer een paar keer een klein stukje te wandelen door het vliegtuig. Heb je snel last van vocht in je kuiten, overweeg dan compressiekousen voor tijdens het vliegen.

New York: Als je dan eindelijk in New York bent is het super verleidelijk om alles in de stad te willen zien. Maak die fout niet, dat heb ik namelijk al voor je gedaan, in zowel New York als Chicago liep ik veel te veel. Probeer de dagen voor de marathon echt zo min mogelijk te lopen en als je wel gaat lopen zorg er dan in ieder geval voor dat je goede comfortabele schoenen draagt. Dus geen hakken, of schoenen die voor blaren kunnen zorgen.

Jetlag: Als ik een marathon in de Verenigde Staten loop probeer ik mijn jetlag altijd een beetje in stand te houden. Op marathondag wil je waarschijnlijk vroeg opstaan om jezelf zo goed mogelijk voor te bereiden op de marathon. Ook al start je bij de New York marathon pas tussen kwart voor tien en elf uur, de kans is groot dat je al om zes uur richting de start gaat. Zelf heb ik altijd minstens twee uur nodig om me voor te bereiden in mijn hotelkamer, dus ik zorg er voor dat ik om vier uur mijn wekker heb staan. Dat is afschuwelijk vroeg, maar als je nog een jetlag hebt betekent dit gewoon tien uur Nederlandse tijd. Het mooie van de New York Marathon is trouwens wel dat in het eerste weekend van november (waarin de marathon altijd gehouden wordt) de klok een uur achteruit gaat, wat dus een extra uurtje slaap betekent. (In Nederland gaat de klok een week eerder al een uur terug, wat betekent dat je de eerste dagen in New York in plaats van zes, vijf uur tijdsverschil met Nederland hebt).

Expo: De marathonexpo is in het Javits Convention Center. Deze is druk en chaotisch, althans, zo ervaar ik het iedere keer weer. Ik heb hier een keer ruim een uur in de rij gestaan om mijn startbewijs op te halen. Niet ideaal. Heb helaas geen tip voor wanneer het beste tijdstip is om hier naartoe te gaan, maar het is wel iets waar je rekening mee moet houden. Zou dit zelf niet zo snel de dag voor de marathon doen.

Naar de start: De start van de marathon is in Staten Island, bij Fort Wadsworth. Als je niet met een reisorganisatie naar New York bent gekomen is de makkelijkste en goedkoopste manier om hier te komen met de boot. Hoewel het heel veel wachten is en je op dat moment eigenlijk alleen maar wil beginnen aan je marathon is dit best wel een gave ervaring, je vaart langs Lady Liberty en komt vervolgens in de haven van Fort Wadsworth aan, daarna mag je wachten op een bus, die je naar het startterrein brengt. Ook daar mag je weer wachten, dit keer voor de security. Het traject om bij de start te komen kan ik het beste omschrijven als ‘veel wachten’.

Voor de start: Nou daar zit je dan, op een grasveld op Fort Wadsworth, te wachten tot je eindelijk mag gaan starten. Omdat je echt niet te laat wil komen en je de tijd die je nodig hebt om er te komen niet heel nauwkeurig kunt inschatten, kan het zomaar zijn dat je nog twee uur op dat grasveld mag wachten totdat je uiteindelijk van start mag. Zorg voor warme kleding die je vlak voor de start weg kunt gooien. Ook al is het niet ontzettend koud, je zit vlak bij het water en dat zorgt er voor dat de gevoelstemperatuur nog een paar graden lager is. Ga lekker zitten, zorg dat je nog iets te eten bij je hebt (een muffin en banaan bijvoorbeeld) en probeer in plaats van stressen, vooral te genieten nu en alles bewust mee te maken. Kans is groot dat dit een once-in-a-lifetime experience voor je zal zijn, genieten dus.

De start: De start van de marathon gebeurt in vier waves. De eerste wave gaat van start om kwart voor tien, de laatste om elf uur. Daarnaast word je ook nog ingedeeld in verschillende kleuren, oranje, groen en blauw. Pas na een kilometer of acht kom je allemaal op hetzelfde parcours. De marathon begint met de Verrazano Bridge die Staten Island met Brooklyn verbindt. De eerste mijl loop je omhoog, de tweede mijl direct naar beneden. Oranje en blauw lopen op het bovenste gedeelte van de brug, groen loopt daaronder. Het is heel verleidelijk om meteen flink hard van start te gaan, die eerste mijl heb je zoveel adrenaline in je lichaam dat je helemaal niet voelt dat je een brug oploopt, maar het is nu zaak dat je rustig blijft en langzaam van start gaat, energie spaart. Ik zou zeggen, loop minstens dertig seconden langzamer dan de marathonpace die je voor ogen hebt. Het is sowieso altijd al een slim idee om langzaam te starten, met deze brug (en wind) is dat het helemaal.

Brooklyn: Mijl twee tot en met dertien gaan door Brooklyn, er staat hier veel publiek en het is relatief vlak. Let wel: relatief, eigenlijk loopt alles wel een klein beetje omhoog of naar beneden. Ik zou hier niet voluit gaan, want er staat je nog een hoop te wachten en dat wil je niet met vermoeide benen doen.

Halfwaypoint: Het halfwaypoint bevindt zich op een brug tussen Brooklyn en Queens. Ik weet nog dat ik tijdens mijn eerste marathon in New York dacht; YES! Halverwege! En dat ik tijdens mijn tweede New York Marathon dacht: MY GOD NOG EEN HALVE MARATHON. Verschil: in 2013 kwam ik na 1:59:38 op dat punt en in 2014 was dat al na 1:55:13. In 2013 liep ik uiteindelijk 4:05:35 en in 2014 4:16:38. Terwijl ik in 2014 veel beter getraind was. Wat ik daarmee wil zeggen, zorg er voor dat je echt langzaam van start gaat, dat levert uiteindelijk veel meer op.

Queens: Het stuk dat je door Queens loopt is niet heel erg boeiend en al helemaal niet lang, twee mijl hooguit. Ik heb echt nul herinneringen uit Queens, niet uit 2013 en niet uit 2014.

Queensborough bridge: Veel belangrijker is de Queensborough bridge. Ik weet nog dat ik in 2013 hier gilde ‘does this bridge ever go down’, ik had me heel goed ingelezen over de marathon maar had de verschrikking van deze brug blijkbaar gemist. Omdat Manhattan hoger ligt dan Queens loop je dus een stuk meer omhoog dan naar beneden. Tel daar de wind bij op en je begrijpt waarom ik dit ding zo ellendig vond. Er staat hier ook geen publiek dus ook daar kun je je niet aan optrekken. In 2014 was dit het punt aar ik voor het eerst ging wandelen omdat ik het zwart voor mijn ogen kreeg.

First Avenue: Maar na regen komt zonneschijn en zo ook tijdens de New York Marathon, na de verschrikking van de Queensborough Bridge kom je op First Avenue terecht. Je hoort het publiek eerder dan dat je ze ziet, je draait rechts een tunnel uit en zo First Avenue op. Eindelijk Manhattan. Het is heel verleidelijk om hier je homerun te beginnen, maar doe het niet, je zit pas op 25 kilometer en dat betekent dat je dus nog 17 kilometer moet. Beetje vroeg om aan te zetten dus. Maar het publiek en het feit dat je op First Avenue loopt doen je dat wellicht per ongeluk vergeten. Doe dit niet. Knoop het in je oren, ga niet voluit op First Avenue. Hoe langer je op First Avenue loopt hoe zwaarder je het waarschijnlijk gaat krijgen, je loopt de drukte een beetje uit, je loopt door Harlem en vervolgens richting misschien wel het lastigste gedeelte van de marathon.

The Bronx: De Bronx, wellicht het lastigste gedeelte van de marathon de bruggen die The Bronx met Manhattan zijn gelukkig niet zo ellendig als de Queensborough Bridge, maar je voelt ze wel en de hoeveelheid publiek die je in The Bronx is ook beduidend minder. Je loopt inmiddels ook al ruim 30 kilometer en de kans dat je je benen voelt is zeer groot.

Fifth Avenue: Even denk je… YES, terug in Manhattan, nu zijn we er bijna. Maar dan kom je op het 35 kilometerpunt en alles doet pijn en je vraagt je af waarom doe ik dit in vredesnaam uit vrije wil, waarom betaal ik hier zo veel geld voor, dit is afschuwelijk au au au… dat je je zo voelt is niet vreemd, je loopt niet alleen al 35 kilometer, je loopt ook nog eens omhoog. Je bovenbenen haten je. Je haat jezelf. Ik maak het nu lekker dramatisch maar dat is belangrijk. Als je je instelt op doodgaan, kan het alleen maar meevallen. Ook al doet het misschien pijn, probeer wel te beseffen hoeveel geluk je eigenlijk hebt dat je hier nu loopt. Misschien voelt het nu als een straf om hier te moeten hardlopen, weet dat pijn alleen maar tijdelijk is. Het helpt voor mij altijd om een positieve gedachtegang te houden want als ik mezelf eenmaal in mijn hoofd heb gehaald dat ik pijn heb en dat ik niet meer kan, is het einde zoek. Probeer ook zeker van de omgeving te genieten…

Central Park: De laatste kilometers van de marathon loop je door Central Park, nu mag je niet meer opgeven ook al zou je zo graag even wandelen, want mijn god je benen vermoorden je. Central Park is alles behalve vlak en je hebt al zo ver gelopen. Je ruikt de finishlijn maar tegelijkertijd is hij ook nog zover weg. Adem in, adem uit, als je het goed doet is het over zo’n twintig minuten voorbij. En wat zijn twintig minuten nu op een mensenleven?

FINISH: Daar is ‘ie dan… de finishlijn. Geef alles dat je hebt, gooi je armen in de lucht, lach naar de camera en YOU DID IT!!! Geniet van je prestatie, wandel rustig door naar je welverdiende medaille en je goodiebag met eten en drinken. Ik ga meestal als eerst voor het flesje energiedrank en het zakje met pretzels, zout is wat ik nu nodig heb. En dan begint het lange wandelproces om uit Central Park te komen. Hoogstwaarschijnlijk loopt iedereen extreem sloom voor je, kans is groot dat jij ook niet vooruit te branden bent (hoewel ik na een marathon altijd nog prima kan wandelen, ik weet niet of dat nu iets over mijn benen of over mijn prestatie zegt). Je mag er gerust een uurtje voor uit trekken om van de finish weer in de bewoonde wereld te komen. Maar hé, wat maakt het uit, je hebt het gedaan en dat pakt niemand je meer af. ENJOY!!! En verwen jezelf :)

Heb jij de New York Marathon weleens gelopen? Loop je hem dit jaar? Of staat ‘ie op je bucketlist? Ben heel benieuwd. En als je hem dit jaar loopt HEEL VEEL SUCCES! Je kunt het en laat je vooral niet afschrikken door de wellicht pijnlijke woorden in deze blog, ik denk altijd maar zo… bereid je op het ergste voor dan kan het uiteindelijk alleen maar meevallen.

Liefs,
Annemerel