RUN BABY RUN: Road To Boston VI

Afgelopen donderdag liep ik voor het eerst een hele fijne lange duurloop. Sinds augustus heb ik niet meer zo lekker gelopen als ik donderdag liep. Ik was al even bang dat het nooit meer goed zou komen. En nu wil ik niet zeggen dat het in een keer allemaal helemaal goed is, ik heb namelijk zo’n vermoeden dat er nog genoeg lastige duurlopen en pijnlijke intervals zullen komen, maar na een half jaar niet echt het gevoel gehad te hebben, is zo’n duurloop als de duurloop van afgelopen donderdag meer dan welkom.

Van te voren was ik lichtelijk zenuwachtig. Dat resulteerde in een verhoogde hartslag, misselijkheid en darmproblemen. Het sloeg helemaal nergens op, want waarom zou ik zenuwachtig zijn voor een training. Het is ook niet dat ik nog nooit de afstand – 27,5 kilometer – gelopen had. Maar hé, soms is het lichaam onbegrijpelijk. Of in dit geval misschien de kronkel in mijn hoofd.

Toen ik eenmaal zo goed als alles in het toilet geloosd had ben ik toch maar de deur uitgegaan. Op hoop van zegen. De eerste kilometers gingen eigenlijk meteen verrassend lekker, normaal moet ik er die eerste paar kilometers nog wel een beetje inkomen en denk ik alleen maar aan het feit dat ik nog zoveel kilometers te gaan heb. Maar dit keer ging het als vanzelf. Dat gaf vertrouwen. De wind blies op dat moment in mijn rug, alles had ik dat toen nog niet echt door, want normaal gesproken komt de wind vanaf de andere kant.

Het tweede gedeelte was dan ook aanvankelijk lastiger, maar toen ik me eenmaal over de koude wind mijn gezicht heen had gezegd ging het eigenlijk wel weer OK en ik kon zelfs versnellen. Ik kreeg niet te maken met de brandende billen die ik de afgelopen paar runs had en ook mijn onderrug voelde niet vermoeid aan. De laatste kilometer die ik liep was mijn snelste. Kijk, dat geeft volgens mij aan dat het goed ging.

Na het lopen at ik vegetarische sushi en deed ik een korte powernap van drie kwartier, daarna was het tijd om in de trein te springen richting Brussel.

In Brussel liep ik mijn tweede rondje van de week, vier kilometer slechts, maar wel op een redelijk tempo. Omdat ik weinig tijd had en geen route had uitgestippeld liep ik een straat op-en-neer, niet heel inspirerend, maar hé, nood breekt wetten en dit was vooral een functioneel-loopje. De benen los schudden van de lange duurloop en opwarmen voor de wedstrijd die ik de volgende dag in Parijs zou lopen. Ik denk dat dat aardig gelukt is.

Over mijn tien kilometer wedstrijd in Parijs hebben jullie gisteren uitgebreid (1000+ woorden) kunnen lezen, maar ik zal het nog even kort samenvatten. Het was koud, ik was zo onvoorbereid dat ik twintig minuten te laat was voor de start en uiteindelijk twee startgolven later pas van start ging en vergat om mijn Strava aan te zetten. De route was prachtig en de sfeer was geweldig. Ik heb heerlijk gelopen zonder ook maar een moment diep te gaan. Het voelde alsof ik de eerste tien kilometer van een marathon liep, alleen hoefde ik nu niet nog 32,195 kilometer verder te lopen. Ik heb iedere seconde van de race genoten.

Afgelopen week heeft me redelijk wat vertrouwen gegeven voor de komende twee maanden. Vertrouwen dat ik hard nodig had. Helaas schrijf ik deze blog op maandagavond met een enorme snotteneus en pijn in mijn keel. Ik hoop ontzettend dat dit grapje niet door gaat zetten, want ik ben net zo lekker bezig. De komende dagen maar weer vroeg naar bed, goed groenten en fruit eten en niet te veel stressen over dingen waar ik geen invloed op heb (ik geloof dat stress ook echte een grote ziekte-veroorzaker is). Hopelijk kom ik volgende week woensdag weer met een positief verslag.

Liefs,
Annemerel