Ik schrok zojuist een beetje, nog maar 55 dagen tot de start van de Boston Marathon. In mijn hoofd waren het er nog een stuk of 68. Ergens ben ik de tel kwijtgeraakt. Het is niet dat ik achterloop in mijn trainingen. Als het goed is tik ik vandaag de dertig aan (houd mijn Instagram in de gaten of dit me daadwerkelijk gaat lukken), maar ik kan nog steeds niet alle trainingen doen die ik graag zou willen doen.
Niet omdat ik er geen tijd voor maak, maar omdat ik bang ben om te veel te doen. Ik ben nog steeds niet helemaal hersteld van mijn verkoudheid en als ik zo door blijf gaan gebeurt dat ook niet meer voor Boston (of voordat ik echt instort en gedwongen in bed moet blijven). Maar rust nemen is zo lastig als er zoveel leuke dingen op je pad komen en je ook ‘gewoon’ je werk moet blijven doen.
Zoals ik maandag in mijn vlog al zei… als ik in training ben voor een marathon (wat dus vrijwel altijd is) heb ik het gevoel dat ik op een tight rope balanceer. Ik hoef maar iets te veel te doen of ik donder er vanaf. Ik hoef maar iets te weinig te slapen, of iets te ongezond te eten, iets te veel te feesten, iets te veel te lopen en ik word ziek. En dat kan ik me niet permitteren als ik graag een mooie tijd in Boston wil lopen. Maar dan vraag ik me ook weer af, hoe belangrijk is die goede tijd eigenlijk? Ik loop toch om te leven en niet andersom?
Goed, dat zijn mijn overpeinzingen van afgelopen week. Verder naar de runs.
Donderdag stond er eigenlijk 27,5 kilometer op het programma, maar de verkoudheid hield me tegen. Een zwaar gevoel op mijn longen, een ‘schrale’ keel en een verstopte neus. Dus ik besloot na veel wikken en wegen mijn lange duurloop wat in te korten en voor twintig kilometer te gaan. Dat ging eigenlijk super lekker en ik was verbaasd over mijn eigen snelheid. Ik hoefde geen enkele keer een tandje terug te schakelen, mijn laatste kilometer was de snelste en pauzeren was ook niet nodig. Dit viel me alles mee, zeker omdat ik me niet 100% fit voelde voordat ik aan deze run begon. Dat geeft de burger moed.
Een dag later liep ik een herstelrun van zes kilometer, zoals altijd de dag na mijn lange duurloop. Normaal gesproken voelen de eerste kilometers wat zwaar, maar dit keer had ik daar absoluut geen last van. Ik heb daarvoor drie verklaringen… (1) doordat ik de afgelopen weken zulke lange duurlopen gelopen heb (2x 25, 1x 27,5) zijn mijn benen wel wat gewend (2) na het lopen heb ik meteen compressie tights aangetrokken die voor een betere bloedsomloop en dus sneller herstel zorgen en (3) ik heb voor het eerst een shake met eiwitten gedronken/gegeten, waardoor mijn spieren beter kunnen herstellen. Ik denk dat het een combinatie van deze drie factoren is.
Zaterdag liep ik weer een rondje, maar dit keer niet alleen. Samen met een gedeelte van de Subway Running Crew liep ik 7,5 kilometer door Scheveningen. De route ging over een gedeelte van het parcours van de CPC, die we op 12 maart zullen lopen. We liepen de zwaardere stukjes twee keer en liepen ook een stuk over het strand, toch trots dat we uiteindelijk onze pace onder de 6’00 hebben weten te houden. Go team!
En ik sloot mijn loopweek af met een vijf kilometer op de baan. Ik wilde graag weten hoe hard ik zou lopen als ik alles zou geven dat ik had. Nu denk ik niet dat ik echt alles gegeven heb, daar heb ik namelijk een officiele wedstrijd en een tegenstander anders dan ik zelf voor nodig, maar ik had toch gehoopt dat ik iets sneller geweest was. Ooit moet ik die vijf kilometer tegen onder de twintig minuten lopen? Anyway, voor nu tevreden. Hoop wel dat ik snel hiervan herstel, want vandaag staat dus die dertig kilometer op het programma. Daarnaast heb ik nog steeds dat vervelende zware gevoel op mijn longen. Wellicht moet ik toch weer een keer terug naar mijn huisarts om te kijken of er misschien iets anders dan mijn twee astma sprays nodig is om die weer in orde te krijgen.
Volgende week zit ik samen met met Roos in Oostenrijk. Hopelijk kom ik daar weer een beetje tot rust. Ik weet ook nog niet of ik mijn hardloopschoenen veel zal gebruiken, wellicht neem ik wel gewoon een rustweek. Of ik loop gewoon een paar korte rondjes. De schone berglucht zal mijn longen hopelijk wel goed doen.
Liefs,
Annemerel
Vervelend zeg dat gekwakkel met je gezondheid en dat je elke keer zo verkouden bent. Goed om jezelf denken en je rust pakken.
Heerlijk, wat ga je lekker!! Het gaat je vast helemaal lukken daar aan de andere kant van de oceaan ?
super vervelend van je longen ! ik hoop dat het snel weg gaat !
en ik denk dat een weekje rust misschien wel heel goed is ;-)