Hoe zeer ik me iedere keer ook weer voorneem om niet aan de jetlag toe te geven, deze missie heeft tot nu toe altijd gefaald. Dat is dit keer niet anders. Ik kwam vrijdag om half vier ’s middags thuis van de luchthaven en lag in bed van 7.00u tot 15.00u. En hoewel ik zaterdag al om 19.00u begon te gapen, legde ik toch niet voor 2.00u mijn iPhone weg. Gevolg: ik werd vanmorgen weer niet voor 9.30u wakker. En op zich is dat natuurlijk helemaal geen wereldramp op zondagochtend; maar erg goed combineert het niet met de to-do-lijst die ik voor vandaag gemaakt had.
Niet heel gek trouwens dat ik zo moe ben, heb zo’n vermoeden dat dit niet alleen maar jetlag is. Toen ik in Boston en New York was stond ik namelijk ook iedere dag tussen 4.00u en 6.00u op, dus erg veel jetlag zou ik niet moeten hebben. Het ‘probleem’ zit hem ook een beetje in het feit dat ik na de Boston Marathon eigenlijk niet echt rust genomen heb. Ik stond om 4.00u op, ging om half zeven de deur uit, kwam om 18.00u terug nadat ik 42,2 kilometer had hardgelopen en ruim 7 kilometer gewandeld had. Ik werkte tot 22.00u en stond de dag er na alweer om 6.00u op. En zo ging dat de dagen erna ook. Maar ja, je bent in BOSTON. En daarna ben je in NEW YORK. Slapen kan altijd nog, toch?
Goed. En daarom kost het me nu dus net iets meer moeite om mijn bed uit te komen. En om nuttige dingen te doen. Mijn beide koffers zijn nog ingepakt. Er is nog geen was gedraaid. Alleen de blog die gisteren online ‘moest’ en de vlog die gisteren online ‘moest’ zijn gemaakt. De rest van de tijd spendeerde ik in bed met de nieuwe serie Girlboss (in een dag alle afleveringen gezien, gelukkig waren ze slechts 25 minuten in plaats van de 50 minuten die de afleveringen van 13 Reasons Why duren) en zag ik mijn ouders en zusje.
En nu is het zondagochtend 10.00u. Er zijn een miljoen dingen die ik zou willen doen vandaag, er zijn ongeveer vijfhonderdduizend dingen die ik ook daadwerkelijk moet doen (ik overdrijf dit alles met een factoor honderdduizend, dus reken maar uit hoeveel ik daadwerkelijk wil/moet doen). Onder de noemer moeten vallen deze blog, een vlog, twee gesponsorde posts en een column voor metro. In het rijtje ‘willen’ staan boodschappen (ik heb op dit moment niets in huis dus eigenlijk zou je deze ook onder de noemer ‘moeten’ moeten plaatsen, maar volgens mij kun je drie dagen zonder eten, dus zo noodzakelijk is het nu ook weer niet). Iets dat ik veel liever WIL is hardlopen. Want dat heb ik sinds vorige week maandag niet meer gedaan.
En dat is voor het eerst. Normaalgesproken loop ik de dagen na een marathon alweer prima, dit keer had ik toch net iets meer last van het ruim 42 kilometer tellende parcours. Die heuvels was ik zeker niet gewend en daar zijn vooral mijn quads de dupe van geworden. Ze hebben het zwaar, vooral wanneer ik wil gaan zitten, of een trap af wil lopen. De eerste dagen na de marathon was naar de WC gaan echt een issue. Ik kon mezelf drie centimeter laten zakken en daarna stortte ik gewoon neer. Squatten boven de WC was uitgesloten. Dit soort spierpijn heb ik normaal alleen als ik een gekke training als Crossfit of HITT doe, niet als ik een marathon gelopen heb.
Maar gelukkig is de spierpijn bijna verdwenen en voel ik me weer goed genoeg om in ieder geval mijn hardloopschoenen aan te trekken. Ik kan niet wachten om straks mijn eerste rondje weer te lopen. Over twee weken staat de Wings For Life run op het programma (je kunt nog meedoen en je kunt ook nog doneren) en stiekem kan ik ook niet wachten om weer verder te gaan met echt trainen. Ik ben gemotiveerder dan ooit om weer echt snelle tijden te gaan lopen.
Dat zeg ik altijd als ik op mijn luie stoel zit trouwens… op het moment dat ik weet dat ik toch even geen heftige intervaltrainingen kan doen. Op dat moment kun je dat namelijk makkelijk zeggen… je weet toch dat je niet naar buiten hoeft om de longen uit je lijf te lopen. Het is hetzelfde als ik geblesseerd ben, dan wil ik ook altijd van alles, maar als puntje bij paaltje komt heb ik toch vaak weer een excuus om die tempotraining te skippen. Hopelijk kan ik dit keer het tegendeel bewijzen.
Goed, ik heb jullie wel weer genoeg bijgepraat over mijn jetlag-en-spierpijn-status. Hoop dat jullie allemaal een fijne zondag hebben. Wat staat er bij jou vandaag op de planning? Hardlopen? Studie? Werken? Familie? Netflix? Wat je ook doet, maak er iets moois van en doe het met een lach op je gezicht. Het werkt. Echt.
Liefs,
Annemerel
Girlboss ook in 1 dag uitgekeken! Nu weer tijd voor andere dingen, gelukkig heb ik mei-vakantie! (krijg je als juf zijnde :D)
Auteur
Hahaha fijn om juf te zijn. Ach ik mag ook niet klagen ;-)
Niet zo heel gek dat je even wat rust nodig hebt zo te horen! Geniet er lekker van, want soms mag het best even en al helemaal nadat je een marathon hebt gelopen. Ik ben best wel benieuwd naar Girlboss, ook al hoor ik er erg wisselende verhalen over. Misschien kijk ik vanmiddag wel een paar afleveringen. Verder schreeuwt mijn studie ook om aandacht en wil ik, héél misschien, nog een rondje hardlopen (maar het waait zo hard!!!).
Auteur
Ohhhh waait het hard? Dat wist ik nog niet! Ik vond Girlboss ‘mwah’. Irriteerde me soms een klein beetje aan het gedrag van het hoofdpersonage (terwijl ik Britt Robertson normaal wel heel leuk vind). Maar toen ik eenmaal begon met kijken wilde ik het toch graag weer afkijken. Zoals dat wel vaker gaat. Succes met je studie :)
Het is ook niet niks zo’n run in Boston! Sowieso echt geweldig dat je hem hebt kunnen lopen, maar zo’n parcours vergt (denk ik) toch ook wat andere spierinspanningen dan je runs in Nederland dus niet zo gek dat je er spierpijn aan over hebt gehouden.
Ik heb je hardloopliefde in ieder geval overgenomen. Ik vond het vroeger echt verschrikkelijk, een jaar geleden moest ik van m’n vriend een rondje mee lopen, maar na (letterlijk) 200m hield ik er alweer mee op en vorige week maandag had ik spontaan zin om te gaan lopen en sindsdien wil ik het liefst iedere dag een stukje lopen. Vrijdag toen ik afzette om te gaan lopen had ik helaas het gevoel dat ik door m’n knieën zakte, maar ben (heel eigenwijs) toch doorgegaan en dat heb ik ’s avonds geweten.. dus ik ben bang dat ik het nu weer wat rustiger aan moet doen en tot die tijd lees ik lekker verder op je blog en in je boek!
Liefs,
Denise
Auteur
Oooooooh ik herken je gevoel dat je iedere dag wil lopen maar alsjeblieft kijk uit, doe het niet, zeker niet als je net begint. Conditioneel kun je het wellicht aan, maar je lichaam is het niet gewend. Rustig aan! Dan kun je er het langste van genieten :)
Ik snap het wel dat je lichaam toe is aan rust na die marathon (hallo 42 km) en het vliegen en het vroege opstaan. Hopelijk heb je er nog een beetje van kunnen genieten!