Het was vier uur toen mijn wekker ging. Een onaangenaam gevoel bekroop me. Ik wil niet. Waarom doe ik dit. Ik wil thuis zijn. In mijn eigen bed liggen. Gelukkig is het inmiddels een bekend gevoel en weet ik dat ik gewoon mijn bed uit moet komen en onder een warme douche moet gaan staan. Zo gezegd zo gedaan, strompelend naar de badkamer prop ik alvast een pannenkoek naar binnen, die kun je maar vast gehad hebben. Het is de eerste van zes pannenkoeken die ik in totaal weg zal werken.

Ik dacht dat ik goed was voorbereid. De afgelopen weken heb ik misschien wel honderd video’s over de Boston Marathon op YouTube bekeken. Wellicht had ik beter wat minder tijd kunnen besteden aan het kijken van YouTube video’s en wat meer aan het inpakken van mijn koffer. Ik ben een zweetbandje vergeten mee te nemen. Zelfs met tien graden zweet ik al als een otter, vandaag belooft het kwik te stijgen tot 25 graden. Fantastisch.

Dan is er nog de broeken-crisis. Twee maanden geleden was ik ervan overtuigd dat ik in een kort broekje ging lopen in Boston, maar toen ik er daadwerkelijk langere afstanden in ging trainen merkte ik toch dat ze niet zo lekker zaten als ik aanvankelijk dacht. Mijn telefoon begon een beetje te schommelen in het zakje en ik kon minder gelsnoepjes en rietjes meenemen. Niet ideaal. Mijn zwarte cropped Lululemon legging heeft al die problemen niet, maar een zwarte legging met 25 graden en volle zon, dat is ook niet ideaal. Uiteindelijk ben ik hier toch maar voor gegaan, het leek me de meest comfortabele optie.

Het zweetbandjes-probleem los ik op door een washandje te verknippen en vast te binden met een haarelastiekje, ik ben erg trots op mijn vindingrijkheid. Helaas mis ik hierdoor wel op vijf seconden de bus. Maar maakt het uit, ik ben toch nog heel erg op tijd.

Om kwart voor zeven zit ik uiteindelijk in het busje dat mijn hotel voor alle marathonlopers geregeld heeft. Echt perfecte service, onze flesjes Fiji water lagen al klaar op de stoelen in het busje. Binnen tien minuten waren we bij Boston Common, de plek waar we onze tassen konden afgeven en op de bus konden stappen richting Hopkington. Oh en waar we ook nog even een zenuwenplasje konden doen. Wat ik natuurlijk deed.

In de bus richting Hopkington leerde ik Emily uit North Carolina kennen. Emily kwalificeerde zich in haar eerste marathon al voor Boston met een marathon in 3.22. Die marathon had slechts 600 deelnemers, dus zij keek haar ogen redelijk uit met al die mensen en dat geregel met bussen. Ik heb inmiddels drie keer de New York City marathon gelopen dus was iets minder onder de indruk. Maar het blijft toch een bijzondere ervaring, in alle vroegte met zoveel andere lopers op een bus stappen om vervolgens een uur te rijden en dan ergens op een veld te wachten totdat je weer mag wandelen naar je startvak. Vijftig mensen voor je in de rij voor de dixi’s, dat soort praktijken.

Een van de mooiste dingen aan de Boston Marathon, of misschien wel hét mooiste aan de Boston Marathon, vond ik het publiek. En dat begon al tijdens de halve mijl die we van de starting village naar ons startvak moesten lopen. We liepen door een doodnormale straat waaraan huizen lagen. Vrijwel alle bewoners van deze huizen stonden ons aan te moedigen en we waren nog niet eens begonnen. Er waren vrouwen die twee enorme flessen zonnebrand hadden waarmee we ons nog even konden insmeren en we kwamen zelfs langs een tafel waar allerlei handige spullen voor hardlopers werden aangeboden. Van vaseline en tape tot markers waarmee we onze namen op onze startbewijzen of armen konden schrijven. Zo lief en behulpzaam. Hoe dichterbij de start we kwamen hoe meer mensen langs de kant stonden en aanmoedigingen schreeuwden. Echt wachten tot de start heb ik bijna niet gedaan, omdat ik alleen maar bezig was met alle indrukken te verwerken.

Het startschot miste ik dan ook volledig, ineens begonnen de mensen voor me te lopen en liep ik over de startlijn. Rollend naar beneden. In de honderd video’s die ik over de marathon bekeken heb had ik al gezien dat het eerste stuk vooral naar benden loopt, maar dat het zo hard zou gaan, dat had ik niet verwacht. Maar ik was braaf en hield me in, tussen de 5’00 en de 5’05 per kilometer, niet harder. Dat ging me een paar kilometer lang echt goed af, totdat we de eerste keer omhoog moesten. Wauw. OK. En dit is pas de eerste heuvel. Dit wordt wat. Om de een of andere reden had ik niet verwacht dat er zoveel hoogteverschil zou zijn in Boston. Ik vervloekte mezelf voor het feit dat ik niet vaker in de duinen getraind heb, mijn benen zijn niets gewend. Mijn hartslag schoot meteen de lucht in, 193. Ok ok ok, gas terug.

Mijn hoofd begint pijn te doen. Een drukkend gevoel aan de voorkant en bovenop mijn hoofd. Het voelt vervelend. Mijn schouders doen ook pijn, de banden van mijn sportbeha drukken op mijn schouderbladen. Ik fantaseer erover om hem uit te trekken. Maar besluit dat een zwiepende voorgevel nog vervelender is dan die banden die zo in mijn schouders drukken. Met deze beha heb ik twee eerdere marathons gelopen dus daar is niets mis mee. Ik geef de warmte de schuld.

Want echt het is warm. Ik weet niet precies hoe warm het rond elf uur ’s ochtends was, maar ik hoorde vijfentwintig. En de lucht was strakblauw. Op ieder ander moment mijn favoriete weersomstandigheden, maar vandaag dus even niet. Ik kom niet lekker in me ritme, wordt niet vrolijk van mijn muziek en ondertussen wordt de hoofdpijn alsmaar erger. Op een gegeven moment word ik zelfs een klein beetje duizelig. En heb ik nu honger? Dat kan niet. Ik heb vanmorgen zes pannenkoeken en drie bananen op, ik heb pas tien kilometer hardgelopen. Ik kan geen honger hebben.

Nadat ik het tien kilometerpunt gepasseerd ben maak ik voor mezelf een belangrijke beslissing. Ik ga stoppen met op tempo lopen. Ik ben op dit moment al zo aan het strijden en ik moet nog 32 kilometer. Mijn lichaam heeft lange duurlopen gelopen in acht graden met regen, nu moet het ineens een marathon lopen met 25 graden en zon. Die warmte kan het nu gewoon niet mee omgaan en ik kan wel op dit tempo door blijven lopen, maar dan loop ik het risico dat ik ergens halverwege een medische tent op kan zoeken. Spannend verhaal voor mijn vlog, maar laten we dat maar niet doen.

Ik laat mijn tempo zakken en neem mijn tijd bij waterstations, een Gatorade (lauwwarm, yuk), een bekertje water om op te drinken en twee om over mezelf heen te kieperen. Heerlijk dat water over mijn oververhitte schouders. Ook de mensen die met ijsblokjes langs de kant staan dank ik op mijn blote knieën. Wat een levensredders, echt. Ik neem alle ijsblokjes dankbaar aan. Ik wrijf de blokjes over mijn gezicht, houdt ze achter mijn oren en tegen mijn polsen, ik stop ze ook in mijn sportbeha om ook mijn borst wat te koelen. En iedere keer dat ik tuinsproeiers zag ben ik er doorheen gelopen, dat koude water voelde echt fantastisch.

De ijsjes langs de weg zijn ook fantastisch, ik heb drie van die limonade ijsjes in zo’n zakje op. Het was fantastisch. Maar ook de winegums en andere snoepjes die ik onderweg gegeten heb. En de partjes sinaasappel. Van dat laatste gaan je handen wel vervelend kleven, maar mijn shirt was inmiddels zo nat van het zweet en alle bekertjes water die ik over mezelf heen had gegooid, dat het echt de perfecte natte handdoek geworden was. Het geïmproviseerde zweetbandje hield ook prima stand.

Op twintig kilometer passeerden we de befaamde scream tunnel van Wellesley College. Wellesley is een all-girls college en de meiden staan traditiegetrouw langs de kant te schreeuwen, dat deden ze zestig jaar geleden ook al en nu dus nog steeds. Ze delen gratis ‘kisses’ uit en doen onderling een wedstrijdje wie de meeste zoenen mag uitdelen. Ik liep zoals gewoonlijk met muziek, maar pauzeerde Martin Garrix even op het moment dat ik de scream tunnel naderde, kippenvelmomentje.

Na vijfentwintig kilometer moet ik over in de overlevingsmodus, ik kom gewoon niet meer omhoog. Mijn benen staan stil als het ook maar een klein beetje omhoog gaat. Het is alsof er een motor is uitgevallen. Ik ben compleet leeg. Naar beneden gaat me gelukkig een stuk makkelijker af. Na dertig kilometer maak ik wederom een besluit. Als het parcours omhoog loopt mag ik wandelen, wanneer we naar beneden gaan, moet ik alles geven dat ik heb. Ik heb namelijk nog wel het doel om onder de vier uur te finishen. Dat ben ik ‘aan mijn stand verplicht’.

Dit werkt eigenlijk best goed, het is jammer dat ik weer niet een hele marathon hardlopend kan voltooien (van de acht marathons die ik nu gelopen heb, heb ik er vijf gewandeld en slechts drie volledig hardlopend voltooid) maar doordat ik het wandelen met echt ‘hard’ lopen afwissel richt het niet heel veel schade aan. Ik denk eerlijk gezegd dat mijn tijd niet veel gescheeld had als ik alles hardlopend gedaan had. Ik stond bijna stil als ik omhoog ging en naar beneden ging ook niet echt vlot omdat ik met heuvel op lopen al zo veel energie gebruikt had. Doordat ik bergop nu energie spaarde (maar nog steeds stevig doorwandelde) kon ik naar beneden vliegen. We maakten er gewoon een interval van.

Mijn hoofdpijn was inmiddels naar de achtergrond verdwenen. De verkoeling en het langzamer lopen hielp goed. En ik begon steeds meer te beseffen hoe bijzonder deze marathon is. Om me heen was het een slagveld, ik was niet de enige die wandelen afwisselde met hardlopen. Ik zag mensen compleet stuk gaan, de medische tenten lagen vol, mensen zaten verslagen aan de kant en ondertussen bleef het publiek ons in grote getalen aanmoedigen. Met deze temperatuur was de Boston Marathon meer een overlevingstocht dan een normale marathon.

Het Citgo teken. Uit alle video’s die ik gezien had wist ik dat het einde nu in zicht was, dat we in Boston waren en dat de finish nabij was. Dat wist ik natuurlijk ook wel als ik naar mijn horloge had gekeken, maar dit soort herkenningspunten zijn ook fijn. Het landschap veranderde van een slingerdeslang weg met vrijstaande huizen en een dikke gele streep in het midden van de weg naar een stadse omgeving met wolkenkrabbers. Het publiek was onveranderd enthousiast.

Boylston Street. De straat waar ik vrijdag en zaterdag al eventjes heb rondgelopen Bekend terrein. Ik zie de finish. Nog even doorzetten. Ik mag nu niet meer wandelen, ik moet aanzetten. Oh wacht, laat ik mijn iPhone toch nog even pakken om dit moment vast te leggen. Oh we zijn er nu echt bijna, ik heb dit echt gedaan? Ik heb nooit getwijfeld of ik de finish zou halen, maar als ik de finish nader besef ik dat het eigenlijk helemaal niet zo vanzelfsprekend was dat ik die finish heelhuids binnen vier uur haalde. Nog een paar stappen en dan ben ik er echt. FINISH.

3.53.34

Voor het eerst in mijn loopcarrière springen de tranen in mijn ogen na de finish. Dit was… speciaal. De weg hiernaartoe (anderhalf jaar sinds Berlijn), het historische parcours (dit is de oudste jaarlijkse marathon, dit was de 121ste editie), het enthousiaste publiek, de zon en warmte… De ijsjes die ik at, de ijsblokjes, de snoepjes, de tuinsproeiers waar ik doorheen liep, de sinaasappel partjes. Ik heb dan misschien niet zo’n PR gelopen als in Berlijn, maar deze ervaring staat op gelijke hoogte. Van Berlijn kan ik me weinig herinneren; van de 42195 meter die ik van Hopkington naar Boston liep iedere meter. En dat is misschien wel meer waard dan die mooie snelle tijd. Wat ook helpt, die mooie tijd wordt niet weggestreept door deze prestatie. Die 3.53 van vandaag maakt die 3.26 uit Berlijn niet minder waard.

Mijn Boston Marathon zal ik nooit vergeten. Of ik ooit nog eens van Hopkington naar Boston loop, wie zal het zeggen? Eerst maar weer eens een BQ zien te lopen.

Dankjewel voor al jullie aanmoedigingen dit weekend, maar ook de afgelopen maanden. Ik kan niet vaak genoeg benadrukken hoe veel dat me doet. Ook de reacties gisteren op YouTube op mijn video, dat jullie tranen in je ogen kregen toen ik de finish overkwam, dat jullie je geïnspireerd voelden om ook naar buiten te gaan. Ik wil niet zeggen dat dat het doel is van mijn marathons, want die loop ik natuurlijk in de eerste plaats voor mezelf. Maar het is wel heel mooi dat ik tegelijkertijd anderen hiermee kan inspireren.

Thanks voor het volgen van mijn Boston avontuur. Op naar de volgende.

Liefs,
Annemerel