DIARY: #15

Mijn eerste hardloopwedstrijd na Boston, eindelijk zon & heel blij worden van lekker eten.

Ik had de week volgens mij niet beter kunnen beginnen. Om kwart voor zeven stond mijn wekker, nog geen kwartier later stond ik buiten om vijf kilometer hard te lopen. Het ging niet vanzelf, maar hé, ik ging wel en dat gevoel is onbeschrijflijk.

Je ontbijt smaakt op zo’n moment ook een stuk beter dan wanneer je pas om negen uur je bed uit komt rollen. Althans, dat is mijn – niet zo – bescheiden mening.

Dinsdag draaide ik het om. Ging ik niet eerst hardlopen en daarna ontbijten, maar ontbeet ik eerst (toast met avocado en ei) en ging ik daarna hardlopen. Acht kilometer om precies te zijn. Met een pace van 4’48. Best snel voor mijn staat van doen. Ik loop een stuk makkelijker als ik al even wakker ben en ontbeten heb. Het kost me alleen wel meer moeite om dan nog naar buiten te gaan. Als ik direct nadat ik wakker word naar buiten ga doe ik alles op de automatische piloot. Als ik wakker ben, ontbeten heb en een vlog geëdit heb, ga ik ineens allemaal vragen stellen aan mezelf (heb ik wel zin, heb ik wel tijd, ben ik niet moe?). Maar dinsdag lukte het me toch om naar buiten te gaan.

Woensdag liep ik twee keer hard. Van die eerste keer heb ik nu geen fotografisch bewijs, maar het was echt heus zo. Vijf rustige kilometers om half tien ’s ochtends, nadat ik mijn video van de dag ervoor geëdit had. Daarna deze heerlijke açai bowl. Ik krijg echt trek als ik deze foto zie. Gelukkig is het bijna lunchtijd (11.27 as we speak) en heb ik vanmorgen met avocado toast ontbeten, dus heb ik deze açai bowl nog tegoed.

Om de een of andere reden vind ik deze tramhalte (Beatrixkwartier in Den Haag) zo cool. Tot voor kort was ik hier nog nooit uitgestapt, maar ik zag het altijd liggen vanuit de trein als ik vanuit Amsterdam kwam. Nu mag ik hier uitstappen als ik naar het WTC ga voor mijn The Cryo & Spa Experience behandeling ga.

Dit geconcentreerde vitaminesapje is mijn hoogtepunt van de behandeling iedere keer. De drie minuten in de vrieskist (afgelopen keer was het -188 graden) zijn even afzien, maar ik heb nog geen enkele keer gedacht ‘ik wil er uit’. Het is allemaal prima te doen.

’s Middags had ik een evenement van Runner’s World waar deze foto’s gemaakt werden door Andy Astfalck. Ik heb er in ieder geval heel veel lol, in dat hardlopen. Over de techniek gaan we het maar even niet hebben.

Op zowel donderdag als vrijdag maakte ik geen enkele foto. Ik kan me eerlijk gezegd ook nog maar weinig van die dagen herinneren. Ik werkte, had wederom een behandeling bij The Cryo & Spa Experience, liep niet hard (spierpijn) en verder… ja ik weet het gewoon echt niet meer. Riverdale keek ik… interview met Anne voor Metro. Nou ja, niet echt spectaculaire dingen dus.

Wat wel spectaculair was, was de poging van de drie atleten die op Monza probeerden onder de twee uur te lopen op de marathon. Daar heb ik mijn wekker (5.30u) voor gezet hoor. Zo vet om te zien. Maar dat hebben jullie gisteren al kunnen lezen.

Zaterdagmiddag scheen zowaar de zon en daar heb ik van genoten.

Ik was bij mijn ouders, helaas had ik geen bikini bij me, maar mijn zwarte beha deed ook prima dienst als bikinitopje. Heerlijk genieten van dat zonnetje, zo vaak hebben we hem de afgelopen weken niet gezien. Ik kan het me in ieder geval niet meer herinneren.

Ugh, nu loopt het water me alweer in de mond, bij het zien van deze pasta carbonara. Dit staat vandaag dus NIET op het menu.

Zondag – gisteren dus – liep ik samen met Roos de Wings For Life World Run. Als je daar meer over wil weten, moet je vanmiddag even mijn video bekijken. Of geduld hebben tot woensdag, want dan schrijf ik mijn verslag. Voor nu laat ik jullie achter met deze twee foto’s. Zie je die twee meisjes vooraan op rechts? Dat zijn Roos en ik. En terwijl Roos heel verstandig met de druk van vooraan starten is omgegaan, verpeste ik het natuurlijk weer hopeloos. Sommige mensen leren nooit.

Liefs,
Annemerel