LET’S TALK ABOUT: Saying goodbye to my first appartment

Een van mijn minste kwaliteiten is afscheid nemen. Afscheid nemen van mensen, daar wil ik het vandaag niet eens over hebben, want dat vind ik – vanzelfsprekend – het aller vervelendst. Maar afscheid nemen van materiële dingen kan ik ook niet goed. Dat kan ik slechts een dag per maand, de dag voordat ik ongesteld moet worden (hebben meer mensen hier last van?). Afscheid nemen van plekken waar ik gewoond heb, vind ik vanzelfsprekend ook een dingetje.

Ik heb in mijn leven slechts in drie huizen gewoond. Tot mijn 21ste woonde ik in hetzelfde huis in Monster, waar ik ben opgegroeid en waar ik zelfs tijdens mijn studie ben blijven wonen. Ik had leuk werk in Monster, wat ik niet meer zou kunnen doen als ik zou verhuizen naar Amsterdam, waar ik studeerde. Stiekem vond ik het ook best wel een fijn gevoel, om lekker thuis te blijven. En het bespaarde een heleboel geld. Daarna heb ik een paar jaar samengewoond met mijn toenmalige vriend. Toen dat stuk liep heb ik nog twee maanden bij mijn ouders gebivakkeerd, om uiteindelijk de sleutel te krijgen van mijn eerste eigen huis.

Huis is wellicht wat overdreven, de afgelopen drie jaar woonde ik op 35 vierkante meter. Maar iedere vierkante meter was wel van mij. Of nou ja, technisch gesproken waren die 35 vierkante meters van mijn huurbaas, maar ik betaalde er netjes iedere maand geld voor, dus was het toch een beetje van mij. De eerste maanden had ik voor mijn gevoel zeeën van ruimte, maar er kwamen steeds meer spullen en vooral in de winter – waarin ik niet veel buiten kwam – begon ik me een beetje opgesloten te voelen. Ik leefde, werkte en sliep in dezelfde ruimte. Kon nooit een deur achter me dicht trekken. Het was duidelijk dat ik na drie jaar tijd op zoek moest naar iets groters.

Maar dat maakt het er niet makkelijker op, om gedag te zeggen tegen mijn aller eerste ‘eigen’ huisje. Om de pijn iets te verzachten ga ik nu alle redenen op noemen waarom ik blij ben dat ik weg ben. Ik hoop dat de nieuwe huurders van mijn studio dit niet lezen, want ik wil het voor hen niet verpesten…

• In de zomer is het mega heet, in de winter is het ijskoud. Op de thermostaat heb ik temperaturen van 13 tot 29 graden gezien. Natuurlijk is er verwarming in de winter, maar die kan de ruimte toch niet goed genoeg verwarmen.

• Dit huis komt uit 1895. Dan kun je nog zo leuk dubbelglas hebben, je hoort alles wat er op straat gebeurt.

• De Groot Hertoginnelaan, waar mijn studio staat, is een aanrijroute voor hulpdiensten, die vinden het niet erg om om drie uur ’s nachts sirenes te gebruiken.

• Je kunt eigenlijk alleen het raam open zetten als je je noise cancelling headphones op hebt, anders heb je het gevoel dat je langs de snelweg zit. Niemand houdt zich trouwens aan de maximum snelheid van 50 kilometer per uur. Vooral ’s nachts niet.

• Onder het raam waar ik slaap staat een parkeermeter, dat is de plek voor mensen om ’s avonds nog even een praatje te maken als ze uit het Indonesische restaurant twee deuren verder komen.

• De kraan wordt tussen 10.00u en 13.00u meestal niet meer warm, omdat iedereen dan gedoucht heeft. Als je dan terugkomt van het hardlopen heb je gewoon dikke pech.

• Het aanrecht is zo klein dat je ongeveer twintig bij veertig centimeter hebt om dingen op te snijden en je kookspullen neer te leggen.

• De vriezer is al sinds dag 1 kapot en wordt niet gerepareerd door de huisbaas, wat betekent dat je nooit ijsjes in de vriezer kunt leggen, of maaltijden kunt invriezen.

• De oven doet het niet, dus taarten en koekjes bakken zit er ook niet in.

• De voordeur sluit vrij lastig, maar als je het met beleid doet, gaat het prima. Helaas hebben een aantal buren het niet helemaal begrepen. Een van de buurmannen moet iedere ochtend om kwart voor zeven de deur uit en gooit de deur dan zo hard dicht dat het hele gebouw staat te trillen. Drie maal raden wiens bed er precies boven de voordeur staat.

• Het is zo gehorig dat je wanneer ze aan de overkant van de straat een feestje geven, je de gesprekken van die mensen letterlijk kunt verstaan als jij lekker in bed ligt en zij de balkondeuren open hebben.

• Een parkeerplek voor de deur vinden gebeurt slechts een keer per maand.

Wauw, je gaat je bijna afvragen hoe ik drie jaar hier heb kunnen wonen zonder gillend gek te worden… en dan heb ik het nog niet eens over de kleine ruimte en het gebrek aan vaatwasser gehad.

De waarheid is, het is gewoon een heel fijne studio, op een hele fijne plek in Den Haag, in een prachtig pand en ik had er nog jarenlang met plezier kunnen wonen. Maar na drie jaar was het tijd voor iets nieuws. En ik heb zoveel zin om dit nieuwe plekje net zo’n fijn thuis te maken als mijn eerste eigen plekje op de Groot Hertoginnelaan in Den Haag.

Liefs,
Annemerel

P.S. als je benieuwd bent hoe mijn oude studio er drie jaar geleden – toen ik er net was komen wonen – uit zag. Klik dan even hier. Ik kreeg weer helemaal heimwee naar die tijd… toen ik nog niet zoveel spullen had.