RUN BABY RUN: Vier world major marathons in een jaar tijd

Ik geef het toe. Soms heb ik twijfels, waarom ik ook alweer twee marathons in zes weken tijd wilde lopen. Ik liep op 9 oktober de marathon in Chicago, op 6 november de marathon in New York en op 17 april de Boston Marathon. Als ik straks op 24 september over de finish kom van de Berlijn Marathon, heb ik in minder dan een jaar tijd 4 marathons gelopen. En dan mag ik zes weken later weer, in New York. Waarom doe ik mezelf dit aan?

En het volgende moment bedenk ik; mijn HEMEL wat ben ik voor een bevoorrecht persoon. Dat ik dus in een jaar tijd marathons in Chicago, New York, Boston en Berlijn MAG lopen. Vier world major marathons in vier wereldsteden. Damn. Hier kon ik een paar jaar geleden alleen maar van dromen.

Maar trainingen, of het nu intervaltrainingen zijn of lange duurlopen. En marathons zelf… voelen niet altijd als een droom. Vaak genoeg voelt het ten tijde van de training of marathon als een regelrechte nachtmerrie. Vraag ik mezelf af, waarom zoek ik geen minder vermoeiende hobby. Maar feit is, het lopen van marathons zou een stuk minder fantastisch zijn als er nooit zou hoeven afgezien. Het voelt toch altijd beter als je ergens voor gewerkt hebt.

En dat werken, dat merk ik in die laatste twee maanden voor een marathon maar al te goed. Zo’n acht tot drie weken van te voren doe ik mijn meest intensieve trainingen. De duurlopen zijn lang, de tempotrainingen hard en de intervaltrainingen intensief. Dan volgt de laatste lange duurloop, de generale repetitie. Als die laatste lange duurloop goed gaat geeft dat enorm veel zelfvertrouwen, als het niet zo makkelijk ging, of gewoon ronduit slecht, dan zorgt dat juist voor heel veel twijfel. Het is hoe dan ook nagelbijten die laatste weken en voor de marathon. Er lijkt geen eind aan te komen, totdat het ineens drie dagen van te voren is en je denkt WAAR IS DE TIJD GEBLEVEN IK BEN ER NOG LANG NIET KLAAR VOOR.

De afgelopen twee weken schrapte ik al mijn tempo en intervaltrainingen. Ik deed alleen maar duurlopen, sommigen met meer succes dan anderen. De reden? Ik balanceer weer eens op het randje van fit en ziek. Moe ben ik niet (zouden het de multivitaminen zijn die ik nu al ruim een maand dagelijks twee keer slik), maar een schrale kil, een onrustige buik en meer van dit soort ‘algehele malaise kwaaltjes’ houden me aan de kant. Gelukkig heb ik nog achttien dagen om aan te sterken. Middagdutjes zijn ineens geoorloofd en verse gember staat weer permanent op mijn boodschappenlijstje. Ik ga zo keihard opladen de komende tweeënhalve week, dat ik op 24 september wakker word met wiebelende benen.

I can do this :)

Liefs,
Annemerel