RACE: Tilburg 10 Miles

16 kilometer is ‘niets’ als je al weken lang duurlopen van rond de dertig kilometer loopt. Toen ik zondag om kwart voor twee aan de start stond van de Tilburg 10 Miles maakte ik me dan ook geen enkel moment zorgen over het feit of ik de race wel uit zou kunnen lopen. Waar ik me wel druk over maakte? Over hoe ‘makkelijk’ het zou voelen. Spoiler alert; het voelde voor het grootste gedeelte van de 10 Engelse mijlen alles behalve makkelijk.

Even terugspoelen naar zondagochtend. Mijn wekker ging rond zeven uur en om half acht had ik eindelijk genoeg moed verzameld om mijn bed te verlaten. Ik had nog precies een uur en drie kwartier om een blog te schrijven, mijn vlog te editen, te ontbijten en mezelf en mijn tas klaar te maken om naar Tilburg te gaan. Het was een ambitieuze planning, maar het leek allemaal net te passen. Totdat ik vijf minuten op de fiets zat en besefte dat de lader van mijn iPhone nog in het stopcontact zat in plaats van in mijn tas. Zonder na te denken maakte ik rechtsomkeert en fietste ik als een malloot terug naar huis. Van dat ‘relaxte’ fietstochtje richting het station was toen niet heel veel meer over.

Maar ik was uiteindelijk ruim op tijd voor mijn trein (de Starbucks was nog gesloten, dus daar hoefde ik geen tijd aan te verspillen) en de reis richting Tilburg kon beginnen. Die ‘reis’ viel eigenlijk hartstikke mee. Nooit geweten dat het slechts 57 minuten van Den Haag Holland Spoor naar Tilburg is en dat je geen enkele keer hoeft over te stappen. Tot zover mijn lofzang over de NS. Ik had namelijk ook geen flauw benul dat een enkeltje Den Haag – Tilburg ruim 16 euro kost. Wat?

Eenmaal op het station zag ik het grootste gedeelte van de meiden al staan. De meiden met wie ik op 5 november de New York City Marathon loop. We zijn in totaal met vijftien, helaas konden er twee niet aanwezig zijn. Judith en Aurelie, jullie werden gemist. De enige echte inwoner van Tilburg Anke was onze tourguide voor een dag en leidde ons naar ons een gezellig cafeetje waar we wat aten. Ik ging voor twee scones met jam (de clotted cream liet ik, met pijn in mijn hart, staan, leek me niet zo’n succes voor een hardloopwedstrijd) en ik dronk limonade. Dit leek me de meest veilige optie voor het hardlopen. Het was pas half twaalf, zo’n tweeënhalf uur voor de start van de wedstrijd, dus we hadden nog een veilige marge totdat we daadwerkelijk van start zouden gaan.

Na de lunch tassen gedropt, laatste pitstop gemaakt en omgekleed (niet in die volgorde trouwens). Een groepsfoto (zonder zweet) gemaakt en daarna richting de start. We waren uiteindelijk toch nog wel een beetje laat en ik stond achterin het startvak voor 1.30u. Ik was van plan rond de 1.20 te lopen, dus dat was niet ideaal. Zeker gezien de eerste kilometers vooral over smalle fietspaden gaan, daar kwam ik vrij snel na het startschot al achter.

Voor mijn gevoel stond ik die eerste kilometers stil, maar als ik nu terugkijk naar mijn kilometertijden waren dat mijn snelste kilometers. Ik liep kilometers met een pace tussen de 4’45 en 5’00. Dat ik redelijk wat energie verspild had in die eerste kilometers, daar kwam ik in kilometer vier al achter. Ik voelde me gewoon ‘niet lekker’. Ik kon doorlopen, maar ik voelde me alles behalve fit. Ik was een beetje misselijk, had last van een pijnlijke keel en meer van dat soort algehele malaise kwaaltjes. Ik liep voor mijn doen niet bijzonder hard, tijdens mijn tempoloopjes liep ik vlotter. Toch was mijn hartslag relatief hoog. Ik had uiteindelijk een gemiddelde hartslag van 168 met een max van 181. Even ter vergelijking; afgelopen dinsdag deed ik een lange duurloop van 32,5 kilometer, ik liep dan misschien 8 seconden per kilometer langzamer dan tijdens deze wedstrijd, mijn gemiddelde hartslag was 151, met een max van 170. Dat is toch net even iets anders.

En dat voelde ik, want ik heb tijdens die 16 kilometer een stuk meer moeten vechten dan toen ik de helft van die afstand liep vijf dagen eerder. Een heel groot pluspunt: ik hoefde dit keer geen sanitaire noodstop te maken. Het toiletgebeuren kon dit keer gewoon wachten tot NA de finishlijn. Misschien moet ik scones een kans gaan geven?

De laatste tien kilometer voelden een beetje als de laatste tien kilometer van een marathon. Maar bij een marathon is dat niet zo gek, dan heb je net 32 kilometer gelopen. Nu had ik slechts 6 kilometer gelopen. Het was warm, ik had geen rietjes bij me en verslikte me tot vier keer toe in mijn water (omdat ik dus niet ging wandelen) en de klinkers en ik waren ook geen vrienden. Toen ik een paar kilometer voor de finish kort op elkaar twee mannen op de grond zag liggen die medische assistentie nodig hadden kreeg ik tranen in mijn ogen. Waarom doen we dit onszelf aan?!

Gelukkig kon ik de wedstrijd op een positieve noot afsluiten. In de laatste kilometer kon ik mijn reserve power vinden en nog even flink aanzetten. Dat hadden mijn benen nog wel in zich. Ik bleef mensen passeren en werd door niemand meer gepasseerd. Dat voelde zo… onoverwinnelijk. Ik had de afgelopen vijftien kilometer nog weinig van mijn reserves aan hoeven spreken, omdat ik me dus ‘niet lekker’ voelde, maar mijn benen hadden nog heel veel over (ik denk dat hier ook de hartslag van 181 gemeten werd). De duizelingen de finish nam ik op de koop toe, ik had met een pace van PRECIES 5’00 de 10 Miles gelopen. Precies wat ik mezelf had opgedragen.

Het ging iets minder makkelijk dan gepland, maar daar was dus een goede reden voor (de algehele malaise). Nu nog een lange duurloop en dan vanaf morgenmiddag nog 2,5 week aansterken zodat ik op 24 september fit en uitgerust aan de start van de marathon in Berlijn sta. Ik kan niet wachten.

Liefs,
Annemerel