RUN BABY RUN: Herfststreak

Op zondag 24 september liep ik de Berlijn Marathon. Het duurde vijf hele dagen voordat ik weer hardloopschoenen aantrok. De vijf kilometer die ik liep ging veel lekkerder dan gedacht, ondanks mijn snotneus. Twee dagen later liep ik de Singelloop in Utrecht, dat ging niet zoals gepland. Maar het had een reden; ik was verkouden en had hoofdpijn. Waarom het dan toch weer vijf dagen (!) duurde voordat ik mijn hardloopschoenen aantrok, dat mag Joost weten.

En ook op die vijfde dag ging het niet vanzelf. Het was pas het laatste agendapunt waar ik aan begon vrijdagmiddag. Het regende, het waaide, ik had geen zin. Ik zou toch nog geen deuk in een pakje boter lopen. Alle voordelen die hardlopen me brengt was ik spontaan vergeten. Uiteindelijk is het me toch gelukt om naar buiten te gaan, het stond op mijn to-do-list, dus dan kun je eindelijk niet anders. En bij de eerste stap merkte ik; WOW, dit is zo lekker.

Vanaf het eerste moment had ik mijn runner’s high te pakken en ik liet hem niet meer los totdat ik zeven kilometer later weer voor mijn deur stond. Ik voelde me honderd kilo lichter. Tijdens het interview dat ik anderhalf uur later met het AD had vroeg de journalist of ik altijd zo vrolijk en opgewekt was. Nou, als je mijn vlogs regelmatig kijkt, dan weet je dat dat helaas niet altijd het geval is. En vaak vallen die iets neerslachtigere periodes samen met periodes waarin ik niet regelmatig naar buiten ga om hard te lopen.

En daarom besloot ik vrijdagmiddag tijdens het hardlopen dat het hoogtijd was om de komende week iedere dag een stukje hard te lopen. Om weer terug in de flow te raken. Om een obstakel om niet te gaan lopen maar meteen uit de weg te ruimen ‘ga ik vandaag wel of niet lopen’. Die vraag hoef ik mezelf dus deze week niet te stellen, want ik loop gewoon iedere dag. Weer of geen weer. Druk of niet druk. Zin of geen zin.

Nu kreeg ik vrijwel meteen al de – terechte – vraag van een van jullie ‘maar Annemerel, je loopt zondag de halve marathon in Amsterdam en je zegt altijd dat je een week van te voren altijd rustig aan moet doen, wat doe jij nu dan?’. Klopt natuurlijk als een bus, maar laten we vooropstellen dat ik komende zondag niet voor een toptijd ga tijdens de halve marathon. Misschien loop ik samen met mijn vader en/of mijn zusje (die hopen rond de 2.10 te lopen), misschien loop ik op New York Marathontempo (5’30). Feit is; mijn PR (pace van 4’38) daar ga ik niet eens over nadenken. Daarnaast is rust voor iedereen natuurlijk anders. Als ik iedere dag een stukje van 4 tot 8 kilometer loop, is dat voor mij niet verbazingwekkend veel. Het is maar net waar je aan gewend bent.

Inmiddels is het dinsdagavond, we zijn vijf dagen verder nadat ik gestart ben met mijn streak. Op STRAVA staan slechts vier rondjes. Mijn streak heb ik dus niet gehaald. Ik had maandag een smoes die ik niet besproken heb in mijn boek, waardoor ik dus geen weerwoord had voor mezelf. Ik zal het uitleggen…

De kraan van mijn douche is al een tijdje kapot en de loodgieter zei dat hij het misschien diezelfde middag al kon verhelpen. Dus ik heb de hele middag bij mijn telefoon zitten wachten. Maar uiteindelijk kon het toch niet meer dezelfde dag, althans, die conclusie trok ik toen ik om 19.00u nog steeds aan het ‘wachten’ was. Toen had ik natuurlijk nog naar buiten kunnen gaan, maar ik wilde de volgende ochtend ook hardlopen en ’s ochtends en ’s avonds hardlopen leek me geen goed idee. WAT VINDEN JULLIE VAN DIE SMOES?

Het goede nieuws is dat ik me door die gemiste run niet uit het veld heb laten slaan en dat ik gisteren wel ben gaan lopen. Zij het met wat moeite. Maar ik wist: niet gaan levert meer frustratie op dan wel gaan. Nu hopen dat ik het vast kan houden.

Wat doen jullie om jezelf weer in een hardloopflow te brengen?

Liefs,
Annemerel