Het hebben van een angst is in de meeste gevallen een stuk erger dan datgene waar je daadwerkelijk bang voor bent. Dat geldt natuurlijk niet voor alle angsten, het verliezen van een dierbare is ook gewoon verschrikkelijk. Als je vliegtuig daadwerkelijk neerstort is de kans inderdaad groot dat je het niet overleeft.* Maar waar ik het over heb zijn angsten als naalden, gaatjes en overgeven. Die angst voor gaatjes, trypofobie, daar heb ik zelf gelukkig geen last van. Hoewel ik sommige plaatjes wel echt ranzig vind, maar dat heeft meer te maken met de associaties die het oproept. Een fobie voor overgeven heb ik gelukkig ook niet (dat is niet heel goed te combineren met mijn migraineaanvallen zeg maar), maar vertel me dat ik moet gaan bloedprikken en ik ga als een klein kind zitten huilen in een hoekje.**
Ik moest als kind regelmatig bloedprikken, ik was (en ben) voor de halve wereld allergisch en ik weet eigenlijk ook niet zo goed meer waarom ik verder vroeger zo vaak moest prikken. Mam, vertel eens? Wat ik me alleen kan herinneren is het trekkende gevoel als … OK WACHT. EVEN ADEMHALEN. Zelfs dit opschrijven zorgt voor duizelingen en misselijkheid. WHY. Nou OK, jullie begrijpen vast wat ik bedoel, laat ik verder niet op de details ingaan.
Mijn eerste herinnering van mijn angst is ergens in de laatste klassen van de basisschool, als ik me het klaslokaal goed herinner was het groep 8. We lazen klassikaal een boek waarin iemand moest bloedprikken. Ik moest mezelf even excuseren en een moment voor mezelf vinden op het toilet. Tijdens TV-series als Grey’s Anatomy kijk ik altijd weg als er iets met naalden gedaan wordt en als iemand het er over heeft krijg ik al kriebels in mijn buik en wil ik de kamer zo snel mogelijk verlaten.
Sinds mijn zestiende laat ik daarom ieder briefje dat ik van de dokter gekregen heb om bloed te laten prikken verdwijnen. Het is zelfs een van de belangrijkste redenen waarom ik nooit roaccutane heb geprobeerd tegen mijn acné. Ik zeg altijd dat ik dat niet slik omdat ik zulke rotzooi niet in mijn lichaam wil hebben (wat ook eigenlijk wel zo is) en dat ik geen anticonceptiemiddel wil slikken (wat ook wel waar is), maar mijn belangrijkste beweegreden is het feit dat je maandelijks bloed moet laten prikken om te kijken of alles nog wel in orde is. Nou sorry, dan pas ik hoor.
Sinds mijn zestiende ben ik dus dat bloedprikken ook ontzettend aan het opblazen in mijn hoofd. Het werd steeds verschrikkelijker en dramatischer, tot het punt dat ik me gewoon echt niet kon voorstellen dat ik ooit nog bloed zou laten prikken. Afgelopen dinsdag ben ik toch geweest.
Ik wist toen ik maandag naar de dokter ging eigenlijk al dat hij me zou vragen bloed te laten prikken. Ik wist eigenlijk al dat ik er echt niet meer onderuit zou gaan komen toen ik in Berlijn – ondanks twee imodium – op een dixie belandde. Even twijfelde ik nog om maar gewoon te stoppen met hardlopen zodat ik verder kon gaan met mijn kop in het zand steken. Gelukkig ben ik slimmer dan dat.
Het plan was om dinsdagmiddag samen met mijn moeder naar het ziekenhuis te gaan om bloed te laten prikken. Maar dat plan liet ik uiteindelijk halverwege de ochtend varen toen ik mezelf compleet aan het opvreten was en tot niets in staat was. Ik besefte dat ik niet rustig adem zou kunnen halen voordat dit achter de rug was, dus besloot ik niet meer te wachten op mijn moeder en zelf naar het ziekenhuis te gaan.
Ik was nog steeds zenuwachtig en vond het lastig om bij de verpleegkundigen in het ziekenhuis hele zinnen te vormen. Maar gelukkig was iedereen begripvol en werd ik super lief geholpen. Ik mocht gaan liggen en zette een van mijn favoriete Coldplay nummers op (Miracles, van de nieuwe Kaleidoscope EP). Mijn rechterarm strekte ik uit en van mijn hand maakte ik een vuist, mijn ogen richtte ik op mijn Garmin horloge aan mijn linkerpols waarop ik mijn hartslag voor had staan. Ik besloot me volledig te richten op die hartslag, zodat ik iets anders had om aan te denken. Terwijl er geprikt werd (waar ik overigens niets van voelde) (maar waar ik nu met opschrijven wel weer misselijk van wordt, WHY?!) (deze angst is echt de definitie van ‘dat zit tussen je oren’) liep mijn hartslag steeds verder af, hij ging van 95, naar 88 en bleef uiteindelijk hangen op 82. Toen het klaar was schoot hij meteen naar 140.. Ik denk de ontlading.
Na afloop was ik tegelijkertijd trots en boos op mezelf. Trots dat ik dit overwonnen had. Boos dat ik hier zo lang zo kinderachtig over gedaan had. Maar hé, het belangrijkste is dat ik het daadwerkelijk gedaan heb.
Deze is voor iedereen met een irreële angst zoals bloedprikken, ga ervoor. Je weet zelf waarschijnlijk ook ergens wel dat het idee erger is dan de daadwerkelijke gebeurtenis. En wat is nu het ergste dat er kan gebeuren, flauwvallen? Ja, dat is een super super super naar gevoel, maar ook weer niet het einde van de wereld. Blijf tijdens het prikken op je hartslag letten, goed ademhalen, dat geeft je niet alleen iets te doen, als jij goed adem blijft halen verkleint dat ook de kans dat je tegen de vlakte gaat. GOOD LUCK.
Heb jij net als ik een ietwat irreële angst? Zo ja, waar ben jij bang voor?
Liefs,
Annemerel
* De laatste tijd droom ik regelmatig dat er vliegtuigen neerstorten. Ik zit zelf niet in het vliegtuig, maar ik sta erbij en kijk ernaar. Laatst vlogen er in de buurt van Schiphol twee blauwe KLM vliegtuigen op elkaar in, neus tegen neus zeg maar. En deze week lag ik lekker op het strand ergens bij Scheveningen toen een KLM-vliegtuig head-first in een achterliggende strandtent dook. Wat dit over mij zegt weet ik niet, ik heb sinds deze dromen nog niet in een vliegtuig gezeten, maar was hiervoor nooit echt angstig in een vliegtuig. Laten we hopen dat dat zo blijft.
** Ik heb deze keer niet echt gehuild, maar de tranen stonden me wel echt nader dan het lachen.
Oh, dit is zó herkenbaar! Piercings, tattoo, blaren doorprikken.. allemaal geen probleem. Maar zodra ik een injectie of andere naald in mijn lijf krijg raak ik volledig in de stress. Ik probeer dit dan ook zo veel mogelijk te ontlopen en zeg altijd dat ik NEVER ga bloedprikken (waarop mijn moeder zegt dat het sowieso wel een keer moet in je leven).. Maar goed, toen ik vorig jaar al maanden met een kuitblessure rondliep en mijn fysio uiteindelijk dry needling wilde gaan proberen moest ik er toch echt aan geloven. Liever blessurevrij dan naalden ontlopen.. Niet hoeven te kijken scheelt al een hele hoop, en ik was toch wel een beetje trots dat ik die 10 naalden (die er dus echt godsgruwelijk ver in gaan) zonder piepen heb doorstaan. 1-0 voor ons tegen de naalden ;)
Ik heb heel lang ook die bloedprik-angst gehad! Ik moest het als kind ook een aantal keer (geen idee meer waarom), en werd daar zo hysterisch van dat mijn moeder me een keer zonder het te vertellen heeft meegenomen voor bloedprikken. VERRAAD! Ik heb het haar eigenlijk nooit vergeven, hahaha. Maar als volwassene heb ik het nu een paar keer laten doen (de eerste keer alleen maar omdat de assistent van de huisarts het meteen tijdens de afspraak deed, dus ik had geen keuze en geen wachttijd), en het gaat steeds iets beter. Maar mijn hobby zal het nooit worden..
Ik heb een hele lichte vorm van emetofobie (angst voor overgeven), en ik ben altijd zo jaloers op mensen die daar geen last van hebben… Maar echt super goed dat je het gewoon gedaan hebt – ik hoop dat er iets uitkomt wat klein en behandelbaar is :)
Ja, ik ben bang voor spinnen. Ik heb een jaar of 10 geleden ooit wee vingers gebroken toen ik midden in de nacht slaapdronken uit mijn bed probeerde te vluchten voor een spin. Bleek later een hersenspinsel te zijn. Zo suf. En ik heb een keer huilend mijn zus opgebeld omdat ik een grote spin op de grond hoorde springen en ik hem daarna niet meer kon vinden. Inmiddels ben ik iets minder bang voor spinnen. Ik raak niet meer in een ongecontroleerde paniek, zoals jij volgens mij ook hebt. Ik moet ook wel, ik wil mijn angst voor spinnen niet overdragen aan mijn kindje. En we hebben nu een huis met een tuin en met dit weer zijn er heeeel veeeel spinnen. En grote ook! Ik word er regelmatig mee geconfronteerd en dat maakt juist dat mijn angst beheersbaarder wordt. Dat is ook hetgeen ik aan jou wil meegeven, je moet het gewoon vaker ondergaan. Je bent nu bang omdat je bang bent. En zoals je zelf al hebt meegemaakt, eigenlijk ongegrond. Dus lekker bloed laten prikken ;-)
Begin niet over neerstortende vliegtuigen hahaha! Ik sta op het punt om in te stappen voor mijn vliegtuig naar Barcelona, en volgende week moet ik verder naar Melbourne…
Mijn moeder heeft ook jaren gedroomd over neerstortende vliegtuigen. Dat was opeens over.
Ik heb nog maar 1 keer bloed hoeven prikken en vond het allemaal wel meevallen. Prikken die je nodig heb om niet ziek te worden in het buitenland, zoals hepatitis a of b, vind ik gewoon k*t. Ik voel altijd die vloeistof mijn lichaam ingaan en dat voelt zo naar. Ik ben een keer bijna out gegaan, dat was echt niet fijn. Verder heb ik een beetje telefoonangst, ik heb wel een half jaar stage gelopen bij een uitzendbureau, maar het is iets wat ik het liefst toch niet doe. Terwijl ik wel gewoon een onbekend gebouw in Amerika binnenloop om de weg te vragen, ik houd van face-to-face gesprekken.
Zo herkenbaar, dat je je zo druk maakt om iets wat achteraf eigenlijk best wel mee blijkt te vallen. Mijn vader zegt altijd: ‘Een mens lijdt dikwijls het meest door het lijden dat hij vreest.’ en dat is eigenlijk zo waar.. Maar soms is het gewoon best lastig om een angst te relativeren, al ben ik daar inmiddels wel wat beter in dan vroeger. Heel goed dat je toch bent gaan bloedprikken!
Ik heb ook periodes dat ik droom over neerstortende vliegtuigen. Altijd in de buurt van Schiphol… Geen idee waarom dit steeds terugkomt en wat het betekend..
Maar ben blij dat er meer mensen last van hebben ?….
Over bang gesproken……..Ik was bang dat de startbewijzen van de Bruggenloop uitverkocht zouden zijn voordat ze verloot zouden worden via de Subway Running Club. Ik dacht ik wacht even met inschrijven totdat de loting voorbij is. Maar dat is nu helaas uitgekomen!!!! Nu hoop ik helemaal dat ik ingeloot word om met jou mee te kunnen lopen!!!!
Ik ben ontzettend bang voor bloedprikken/ziekenhuizen/doktoren/alles wat daarmee te maken heeft. Ik zeg ook altijd dat mocht ik ooit echt iets krijgen de behandeling voor mij erger is dan de ziekte zelf. Heeft er ook mee te maken dat ik al regelmatig flauwgevallen ben als het over deze onderwerpen gaat. Wat bloedprikken betreft was ik een tijdje geleden zelf ook aan de beurt en in het ziekenhuis adviseerden ze me om gewoon aan te geven dat je heel bang bent. Mij legden ze in elk geval meteen plat en er gingen twee verpleegsters mee voor het geval ik toch onderuit ging. Gelukkig ging het goed. Maar ik snap je angst dus helemaal (en werd van de week ook een beetje misselijk van alle verhalen in je vlogs ;))
Bloedprikken is niet echt van mijn favo ding en helemaal niet grote naalden. Sowieso het pijn-moment in dingen kan ik niet tegen. Maar mooi stukje heb je ervan gemaakt.
Ha ja, herkenbaar, irreële angsten. We weten heel goed dat het nergens op slaat, maar toch zit die angst er. Je kan redeneren wat je wilt, de angst gaat er niet door weg. Ik heb dat met vissen. De film Life of Pi is horror voor mij, en je zal mij niet snel in de zee vinden.