Afgelopen maandag schreef ik dat er geen uur voorbij ging zonder aan de marathon te denken… Ik denk dat we dit inmiddels op kunnen schalen tot ieder kwartier. Je zou toch denken dat ik met marathon nummer tien en New York marathon nummer vier, inmiddels iets minder excited zou zijn. Niets is minder waar. OVER ACHT DAGEN GA IK NAAR NEW YORK OVER ELF DAGEN LOOP IK DE MARATHON OMG.
Mijn laatste lange duurloop afgelopen week ging niet vanzelf. Op donderdagmiddag deed ik een eerste poging. Het was lekker weer en ik had er ook echt zin in. Het ging mis toen ik vlak voordat ik naar buiten ging nog even twee pancakes naar binnen had gepropt. Ik wist dat het niet verstandig was, maar het was eigenlijk alweer tijd voor mijn lunch en op een lege maag kun je ook geen 25 kilometer lopen. Nog twee uur wachten met naar buiten gaan leek me ook geen goede optie, want van uitstel komt afstel.
Nou, ik denk dat ik beter mijn duurloop even uit had kunnen stellen, want al na een paar honderd meter werd ik misselijk. Na vier kilometer besloot ik even wat water te drinken, in de hoop dat het me van het nare gevoel op mijn maag af zou helpen. Niets bleek minder waar. Het water zakte niet en na 6,5 kilometer besloot ik even een bezoek te brengen aan het toilet van mijn ouders, daar gooide ik al het water en mijn pancakes er in een keer uit. Omdat ik een nare smaak in mijn mond had besloot ik een glaasje cola te drinken. Ook dat glaasje cola belandde uiteindelijk weer in het toilet. Ik besloot rechtsomkeert te maken en naar huis te lopen in plaats van nog verder te gaan. Na 12,5 kilometer drukte ik mijn horloge uit. Missie gefaald. Maar leuk geprobeerd wel.
Ik had er op kunnen vertrouwen dat die trainingen voor de marathon in Berlijn, de Berlijn Marathon zelf en die halve marathon in Amsterdam voldoende bodem voor de New York Marathon hebben gelegd. Maar ik was er toch niet helemaal gerust op en besloot zondag nog een poging tot een lange duurloop te wagen. Het weer kreeg van Weeronline een 4, maar dat kan ook in New York het geval zijn. Dan kun je ook niet zeggen ‘joh, laten we die marathon een dagje uitstellen’. Dus ik besloot weeronline en Buienradar te negeren en gewoon op goed geluk naar buiten te gaan.
Ik kleedde me iets warmer dan ik normaal gesproken met twaalf graden zou doen. De wind was stevig en de regen die ze voorspelde was ook niet mis. Ik dacht dat ik spijt zou gaan krijgen van mijn lange legging en shirt met lange mouwen en hoog gesloten hals, maar ik had het voor de verandering eens niet te warm tijdens het lopen. Het was echt fris. Ik was van plan om 25 kilometer te lopen, maar toen ik na 12 kilometer – met de wind in de rug – bijna mocht omdraaien dacht ik, waarom maak ik er geen 27,5 van. Dus zo geschiedde. Ik liep 14 kilometer en keerde me daarna om, om vervolgens de laatste 13,5 kilometer met de wind in mijn gezicht te lopen.
Langzaam zag ik de dreigende lucht boven de landerijen dichterbij komen. Ik liep er recht op af. Met twintig kilometer op de teller kwam het met bakken uit de hemel. Stiekem was het best lekker, ook al prikte de regen in mijn ogen en kon ik op sommige momenten amper een hand voor ogen zien. Het was wel verfrissend en de regen leidde de aandacht af van mijn benen, die toch wel ietwat vermoeid begonnen te raken. De enige die het echt niet eens was met de regen was mijn horloge, de hartslagmeter maakte door het water niet goed contact meer met mijn pols (dit neem ik aan) en mijn hartslag ging ineens naar een gemiddelde tussen de 185-198. Ik liep de Berlijn Marathon met een gemiddelde hartslag van 160, dus je begrijpt dat dit geen normale hartslag was voor een rustige duurloop.
Na 27,5 kilometer zette ik redelijk voldaan mijn horloge uit. Dit was eigenlijk hartstikke goed gegaan. Ik heb niet hoeven stoppen omdat mijn benen vermoeid raakte, ik hoefde niet naar het toilet, mijn maag hoefde ik ook niet te legen en ik had het tijdens het lopen naar mijn zin. Ik werd weer even herinnerd waarom ik lange duurlopen zo ontzettend fijn vind.
Een goede generale hoeft natuurlijk geen fantastische repetitie te betekenen. Ik bedoel; mijn laatste duurloop voor Berlijn (35 kilometer) ging ook super goed en in Berlijn verliep het toch niet helemaal zoals gepland. Maar het geeft me in ieder geval genoeg zelfvertrouwen om de komende elf dagen zonder al te veel paniek door te brengen. Alhoewel, je weet natuurlijk nooit wat er nu weer op mijn pad komt. Het is en blijft New York.
Ik kan in ieder geval niet anders zeggen dat ik er ontzettend veel zin in heb en dat ik alles op alles ga zetten om dit keer wel mijn doel van onder de 4.00u te halen. Ik geloof er in dat ik dit onder normale omstandigheden kan. Nu zorgen dat ik op zondag 5 november onder ‘normale omstandigheden’ kan lopen.
ZO VEEL ZIN !!!!!
Liefs,
Annemerel
Zo spannend maar ook zo onwijs leuk!
Hopelijk willen je darmen minder darmen en je wat meer met rust laten of heb je nu een ander plan van aanpak kwa eten?
Ikzelf gebruik Dus patal (zonder spatie dan) en dat helpt de darmen wat meer tot rust te brengen bij spastische darmen.
Misschien zo kort voor de marathon niet meer handig maar misschien iets om erna uit te proberen?
Spannend…. leuk om dit te mogen volgen! Hopelijk krijg ik ook ooit de kans om in NY te lopen….
En wat je darmen betreft: géén bietensap voor de marathon & 2 immodiums -;).
Een gemiddelde hartslag van 160, zó jaloers daarop! Ik mag blij zijn als ik onder de 175 gemiddeld uit kom, en dan loop ik voor mijn gevoel ‘gewoon lekker lopen’ tot ‘een beetje tempo erop’. Mijn vriend heeft ook altijd een hele lage hartslag. Valt je hartslag eigenlijk nog te trainen? (of moet ik deze vraag even stellen bij Ask Your Running Questions?)
Super spannend allemaal weer!
Ik heb wel even een vraag voor je :-)
Momenteel probeer ik het hardlopen weer op te pakken (liep in 2015 ook hard, maar ben toen gestopt toen in een blessure kreeg).
Nu ben ik momenteel bezig met week 8 van jouw 5 km schema. Afgelopen maandag was de eerste training van de week en heb ik met 10 min lopen – 5 min wandelen – 10 min lopen – 5 min wandelen – 10 min lopen (40 min totaal dus) 5,17 km gehaald. Vandaag was mijn tweede training van de week en moest ik 1 minuut korter wandelen, dus 4 minuten. Dat had een totaal van 38 min en ik wilde echt heel graag in die tijd dezelfde afstand halen. Vandaag stond de teller op minuut 38 op 5,19 km. Ik had het gehaald, onwijs trots en blij was ik!
Alleen toen begon het. De pijn in mijn rechtervoet. Na een beetje Googlen ben ik erachter, ik heb een blessure; hielspoor. Wat baal ik hier ontzettend van!
Ik was weer helemaal enthousiast aan het hardlopen en genoot er met volle teugen van! In alle enthousiasme heb ik mij ook al aangemeld voor een 5km wedstrijd begin december.
Wat moet ik nou? Ik heb gelezen dat dit echt een eeuwigheid kan duren. Heb jij nog tips voor me?
Heel spannend! Ik volg je vrijwel tijdens iedere wedstrijd dat je te volgen bent en ik ben dan zelfs een beetje zenuwachtig.. Ik hoop voor jou dat je in ieder geval geen last heb van misselijkheid of je darmen.
Ik duim mee voor die tijd van 3u59’59” (of minder natuurlijk!) voor jou! Zelf plan ik er wat langer over te doen, hihi. En dat gevoel van elk kwartier aan de marathon te denken, zoooo herkenbaar! Kan echt niet wachten tot we donderdag in het vliegtuig zitten.
Ontzettend spannend! En hopen dat het je jaar wel gaat lukken, daar gaan we voor!
oooh, ik ben zooo verliefd op jouw Garmin horloge maar hij is zo niet te betalen helaas…