RACE: New York City Marathon

Foto: Erik van Leeuwen

Ik wist dat ik het kon. Maar dat dacht ik op 2 november 2014 ook. En ook op 6 november 2016 wist ik dat mijn benen er toe in staat waren. Toch durfde ik er pas echt in te geloven toen ik na ruim 38 kilometer Central Park binnenrolde. Als iets keer op keer niet lukt, ook al ben je ervan overtuigd dat je het wel kunt, is het lastig om jezelf ervan te overtuigen dat er dit keer echt geen beer op de weg zal komen. Als je gisteren mijn blog of Instagram bekeken hebt zal het je vast niet ontgaan zijn dat ik ein-de-lijk onder die beruchte vier uur gedoken ben tijdens de New York City Marathon.

De wekker stond zondag om kwart voor vijf. Een uur eerder was ik al klaarwakker. Het plan om me nog een keertje om te draaien liet ik een kwartier later al varen, ik was zo wakker, daar gingen we echt geen verandering meer in brengen. Ik kon beter beginnen met stapelen. Koolhydraten wel te verstaan. Ik wisselde pretzel broodjes (zout) af met de bananenpannenkoeken met havermout die mijn moeder in het keukentje aan het bakken was. Die afwisseling zorgde ervoor dat ik een stuk meer weg kreeg dan andere keren, zonder misselijk te worden.

Het toilet bezocht ik die ochtend veelvuldig. Daar kijk ik inmiddels niet meer van op. Maar ik had grof geschud om ervoor te zorgen dat het dit keer tijdens de marathon niet tot een probleem zou leiden. Net als in Boston besloot ik Amerikaanse Imodium te slikken. Ik heb het niet uitgezocht, maar ik heb zo’n vermoeden dat de sterkte van de Amerikaanse diarreeremmer toch net iets hoger is. Als dat niet zo is weet ik ook niet waarom dit nu zoveel beter werkt dan mijn gewone ‘Nederlandse’ Imodium. Wat ik wel weet is dat ik nog even een doosje scoor bij Duane Reade voordat ik woensdag naar huis vlieg, want dit kan me in de toekomst nog weleens van pas komen. Want, spoiler alert, van mijn buik heb ik tijdens de hele marathon geen last gehad. Driewerf hoera.

Om kwart voor zeven verzamelde ik met #teamannemerel in de lobby van ons hotel. Of nou ja, het grootste gedeelte van ons gezelschap. Twee van ons hadden namelijk al de bus van zes uur ’s ochtends, omdat zij in de tweede startwave van start mochten. Op zich ook wel weer een voordeel dus die wave 3, het betekende op papier een uurtje meer slaap. Niet dat ik dat uurtje extra slaap uiteindelijk ook benutte, maar dat terzijde.

Met de bus vertrokken we vanaf ons hotel richting de start op Staten Island. De enige manier om daar met de bus te komen op marathonochtend is via New Jersey, omdat de Verrazano Bridge al ’s ochtends vroeg sluit, daar de start van de marathon is. Ik vind dat altijd wel leuk, zo’n busritje door New Jersey. Zie je nog eens iets. Het laatste stukje is zo druk dat we de bus uit stappen en verder lopen naar Fort Watsworth, het startgebied. Net als andere jaren is er ontzettend veel beveiliging voordat je het startterrein eindelijk kunt betreden, maar het lijkt dit jaar nog een stuk strenger te zijn. Zou me niets verbazen als dat met de aanslag van afgelopen dinsdag te maken heeft.

The waiting game op Fort Wadsworth is eigenlijk niet eens zo lang meer. We hebben nog een kleine twee uur tot de start en die twee uur zit al zo goed als volgepland met: dixie bezoekjes, tas afleveren en wachten in het startvak. Tijd vliegt. Het is kouder dan ik verwacht had en het begint ook een beetje te regenen. Maar ik klaag niet, alles beter dan die strakblauwe lucht en 24 graden in Boston.

Na het volkslied (wat zong ze vals), een oorverdovende kanonknal (als ik niet beter zou weten had ik gedacht dat het een aanslag was)  en wat geschuifel ga ik dan eindelijk over start en mag ik de Verrazano Bridge die Staten Island met Brooklyn verbindt beklimmen. Omdat ik in de derde wave van start ga haal ik bij de start alleen maar mensen in. Dat wil zeggen, als ik er voorbij kan. Ik probeer mezelf er van te overtuigen dat het beter is om me niet te druk te maken over het tempo en de drukte op het parcours, dat ik daar de marathon niet mee ga winnen. Maar ik loop toch nog aardig te zigzaggen. Mijn eerste kilometer loop ik uiteindelijk in 6’37. Dat is niet heel snel. Mijn altijd goudeerlijke Garmin Fenix 5S vertelt me na die kilometer dat mijn performance ‘poor’ is en dat ik -12 fitheidspunten krijg. Wat een opsteker zo aan het begin van de marathon.

Ik kan er gelukkig wel een beetje om lachen. Ik weet dat deze eerste kilometer geen weerspiegeling is van mijn fitheid. Ja, OK, mijn hartslag is belachelijk hoog (176), maar dat is adrenaline en het feit dat ik een brug op aan het lopen ben. Mijn horloge moet gewoon een beetje chillen, het komt wel goed met mij. Kilometer twee en drie gaan gelukkig een stuk sneller, maar als je mijn statistieken bekijkt zie je dat mijn eerste vijf kilometer de langzaamste vijf kilometer van de hele race zijn geweest. Eigenlijk is dat best positief, want dat betekent dat ik in het laatste gedeelte van de marathon niet heb hoeven verzaken. Iets wat ik andere jaren in New York wel keer op keer deed.

Brooklyn beslaat bijna een halve marathon. Ik zie die eerste halve marathon door Brooklyn als een compleet andere wedstrijd dan de ‘marathon’ die ik uiteindelijk moet lopen. Brooklyn is de opwarmronde. Ik loop op een comfortabeltempo waarbij ik niets voel. Ken je dat, dat je de temperatuur niet voelt. Dat is mijn favoriete temperatuur. Dat je het niet warm of koud hebt, dat je gewoon compleet comfortabel bent. Zo voelt dit tempo ook. Het voelt niet snel, het voelt niet langzaam, alles lijkt vanzelf te gaan, als een geoliede machine.

Ik geniet ontzettend van het publiek onderweg. Probeer met zoveel mogelijk mensen contact te maken. Oogcontact en een paar duimen omhoog zorgen iedere keer weer voor een stoot adrenaline. Het publiek in New York stelt wederom niet teleur, ook al miezert het nog steeds. Zelfs op Bedfort Avenue, de straat waar vooral Orthodoxe Joden wonen en waar normaliter geen publiek langs de kant staat, staan nu een paar Joodse mannen te kijken, een van hen legt het tafereel vast met zijn smartphone. Dit vond ik om de een of andere reden bijzonder en het zorgde ook weer voor adrenaline.

Op de Pulaski Bridge, tussen Brooklyn en Queens, passeren we het halfway point. Ik voel me op dat moment nog super fris. Dat is weleens anders geweest, dan denk ik op 21 kilometer ‘mijn hemel, ik moet dit stuk gewoon NOG een keer’. Dat is nu gelukkig niet aan de orde. De kilometers door Queens vliegen voorbij en voordat ik het weet loop ik over de Queensborough Bridge richting First Avenue. Die brug blijft maar omhoog lopen, maar de hellingsgraad is gelukkig niet zo hoog dus erg veel voel ik er niet van. Dat is andere jaren ook wel anders geweest. In 2013 gilde ik hier ‘Does this bridge ever go down?’ en in 2014 was dit het punt dat ik begon met wandelen. Wat een deceptie was dat toen. Vorig jaar was ik zo voorbereid op pijn dat ik hem zonder kleerscheuren doorstond, maar vorig jaar had ik ook perfecte afleiding, omdat het zulk mooi weer was had ik prachtig uitzicht op de skyline van Manhattan. Nu was daar niets van te zien, Manhattan lag door de regen volledig in de mist.

Het moment dat je na de stilte op de brug First Avenue opdraait is fenomenaal, het loopt af en je heb het gevoel naar beneden te rollen. Dit gevoel wordt versterkt door het oorverdovende gegil van het publiek langs de kant. De eerste kilometers op First Avenue voelen als een victory lap. Vorig jaar kwam ik daardoor vrij bedrogen uit toen ik op 28 kilometer – inmiddels in Harlem met een stuk minder publiek langs de kant – er achter kwam dat ik nog ruim 14 kilometer tot de finish moest. Dit gevoel heb ik nu gelukkig niet.

Dit keer heb ik ook een stuk beter gegeten en gedronken onderweg. Vanaf drie kilometer ben ik al begonnen met de gelsnoepjes, die ik netjes iedere drie kilometer, vlak voor een waterpunt, neem. Bij de verzorgingspunten neem ik iedere keer een bekertje water. Ik was van plan om water af te wisselen met sportdrank, maar het water smaakte zo goed en ik heb de laatste tijd meerdere keren last van mijn maag gehad tijdens het lopen. Last minute besloot ik het eens zonder energiedrank te proberen. En dat pakte verdomd goed uit. Die houden we er voorlopig in.

In The Bronx krijg ik het op een gegeven moment toch wel iets wat zwaar, maar net op het juiste moment zie ik Kathrine Switzer – marathon woman – voor me lopen. Normaal ben ik redelijk verlegen op dit soort momenten, maar nu besluit ik mijn gêne aan de kant te zetten. Ik trek mijn oortjes uit mijn oren en vertel Kathrine dat ik haar zo inspirerend vind dat ik zelfs een ode voor haar geschreven heb in mijn boek. Volgens mij gil ik zelfs nog dat ik het boek wel naar haar op zal sturen. Ze geeft me een hand en roept nog wat aanmoedigingen, maar ik versta er maar de helft van. Ik ben totaal overdonderd. Daarna loop ik weer verder in mijn eigen tempo.

Die laatste tien kilometer zijn mede mogelijk gemaakt door Kathrine. Ik herinner me haar beschrijving van haar winnende New York City marathon in de jaren zeventig, waarin deelnemers nog vier rondjes Central Park liepen. Ik probeer terug te denken aan dat laatste rondje dat ze liep, dat is ongeveer even ver als ik nu nog moet. Als Katherine het toen kon (in een beduidend sneller tempo als ik nu loop), moet ik die laatste tien kilometer toch wel hardlopend kunnen volbrengen.

Dat laatste is nog wel een dingetje. Van de negen marathons die ik voor NYC ’17 gelopen heb, heb ik er slechts drie volledig hardlopend gedaan. Mijn eerste marathon (Amsterdam ’12) en mijn eerste NYC (’13) deed ik volledig hardlopend. Ook mijn Berlijn Marathon in 2015 deed ik zonder wandelpauze’s. Maar Rotterdam (’14), NYC (’14) Chicago (’16), NYC (’16), Boston (’17) en Berlijn (’17) wisselde ik het laatste gedeelte van de race iedere keer hardlopen met wandelen af. Ik moet zeggen, dat doet iets met je moraal. Ik had er soms wel een goede reden voor, maar het blijft wandelen en dat wil je eigenlijk niet. Deze marathon volledig hardlopend volbrengen was dan ook heel belangrijk voor me.

Op Fifth Avenue had ik het redelijk zwaar, die kilometers (redelijk steil) omhoog, daar leek geen einde aan te komen. Maar natuurlijk kwam dat einde wel en die eerste meters door Central Park voelde fantastisch. Bergafwaarts had ik totaal nergens last van. Niet de bekende messteken waar ik anderen regelmatig over hoor. De stukjes die weer omhoog liepen voelden iets minder prettig, maar ik wist nog steeds te genieten van de wedstrijd en dat ben ik blijven doen tot en met de laatste meters voor de finish.

3.50.08. Eindelijk onder die vier uur gedoken in de New York Marathon. Wat een ontlading. Ik voel me fantastisch en als het zou kunnen, zou ik zondag gewoon weer van start gaan. Ik heb New York eindelijk weer beleeft zoals je het zou moeten beleven; als een grote droom.

Dank voor al jullie aanmoedigingen en lieve berichtjes. Ik kan niet overal op reageren, maar weet dat ik alles met een lach op mijn gezicht gelezen heb (en dat ik dat de komende weken nog wel een paar keer ga doen).

Hoe de rest van de dag en vooral… nacht (!) verliep, bewaar ik graag voor een volgende keer. Er komt in ieder geval een limousine in het verhaal voor. 5 november 2017 gaat de boeken in als een van de meest bijzondere dagen in mijn leven tot nu toe.

Liefs,
Annemerel