DIARY: 11

Ik begon de week vet gedisciplineerd (ben ik altijd natuurlijk, haha). Goed 8.00u achter mijn iMac, ieder uur minimaal één stukje, artikel voor Metro Mode, uurtje hardlopen tussendoor, zelfs nog boodschappen gedaan, tas ingepakt en om 22.00u op bed. Ja ook dat laatste vereist nogal wat discipline. Want hoewel ik het heerlijk vind om vroeg naar bed te gaan, heb ik vaak ook nog dat onrustige gevoel dat ik zoveel wil doen. Maandag sliep ik ook niet direct, maar… ik heb mijn elektronische apparatuur buiten de slaapkamer gehouden. Chapeau voor mezelf.

Dinsdag ging die wekker om 5.45u, Monaco! Ik had ook drie kwartier later op kunnen staan, maar ik moest en zou ’s ochtends nog mijn haren wassen en föhnen (om vervolgens natuurlijk mijn haar ergens bovenop mijn hoofd vast te binden in een knotje, waardoor dus eigenlijk al mijn harde werk in één klap teniet werd gedaan, maar dat terzijde). Mijn lieve vriendje bracht me naar Schiphol en daar ontmoette ik mijn medereizigsters. Ginette van Glamour, Maroesja van Avant Garde en Karin van Loreal Luxe. Goed jullie weten natuurlijk al hoe dit af loopt. Fa-bu-leus. Ik heb me nog nooit zo lang in zo’n zwembad van luxe gespeeld. Deze week weer? Oh nee hoor, mij zou je daar niet over horen klagen.

Donderdag kwam ik weer even terug in de realiteit, in hoeverre je werken bij Girlscene als de realiteit mag beschouwen. Er stond VEEL op het programma, want ik was al twee weken niet meer op de redactie geweest. Ja het is leuk hoor al die reisjes, maar het neemt de hoeveelheid werk natuurlijk niet weg (ik denk niet dat jullie hier in trappen, maar eh.. al medelijden?). De laatste tijd heb ik nog meer honger dan normaal, dus toen om 11.00u de stagiaire van Ze.nl afscheid nam en er een tompoes op mijn bureau belandde was ik meer dan gelukkig. Ik eet nog steeds het liefst iedere avond na Girlscene mijn pastaatje van Julia’s Pasta en dat doe ik dan ook vrijwel altijd. Toen ik ’s avonds thuis kwam kon ik er nog net twee blogs uithalen en toen vielen mijn ogen dicht. Helaas.

Opstaan was vrijdag ook al niet al te makkelijk. Maar wanneer is het dat nu wel? Ik ben er achter dat het voor mij niet uit maakt of het nu 5.00u ’s ochtends of 10.00u ’s ochtends is, opstaan vind ik stom. Het maakt ook niet uit of ik nu naar mijn werk moet of dat ik op vakantie ga, opstaan levert problemen op. De enige keren dat opstaan NOG lastiger is, is als ik op een avond meer dan drie glazen alcohol heb genuttigd (dit is dan ook alweer zo’n zeven maanden geleden voor het laatst geweest). Eenmaal in Amsterdam was ik nog steeds niet wakker, dus er zat niets anders op dan Starbucks. Helaas! Hahaha. Bij Girlscene was het super rustig, onze redactie was de enige die op kantoor aanwezig was. En ik kan je vertellen, dat werkt heerlijk relaxt. Helaas viel om half drie het internet weg en toen we na een half uur nog steeds geen verbinding hadden hebben we maar vervroegd weekend genomen. Want ja, wat moet je nu op een internetredactie zonder internet.

Zaterdag stond ik al vroeg op om schoon te maken. Een vriendinnetje van de middelbareschool die ik al jaren niet gezien had kwam langs en het huis was een zwijnenstal, om het nog netjes uit te drukken. In vier uur veranderde ik ons huisje van afvalput in schoon en opgeruimd, best wel een beetje trots op mezelf. Ik maakte bruschetta’s met tomaat en basilicum en met zalm en citroenmayonaise (schoonmaken, “koken”, het moet niet gekker worden) en het was erg gezellig. Daarna waagde ik me aan een vijftien kilometer, helaas verliep dat niet zo goed. Ik ben dus gewoon niet gemaakt voor het huishouden. Ik ben verschrikkelijk allergisch voor van alles, maar huisstofmijt is toch wel één van de allerergste. Dat ondervond ik vorige week nog op wintersport (toen ben ik drie nachten verbannen naar de slaapbank omdat men niet kon slapen van mijn afschuwelijke zeehonden gepiep) en dat werd gisteren tijdens het hardlopen ook wel weer duidelijk. Ik kon gewoon niet goed ademhalen. Hoe eng is dat. Ik heb er een paar jaar heel weinig last van gehad, maar de afgelopen jaren wordt het steeds weer erger. Misschien toch weer een keer een check up laten doen bij de huisarts. Die vijftien kilometer liep ik overigens wel gewoon uit.

Ik schreef wat blogs, at Chinees die ik over had van de vorige dag en besloot ’s avonds een lekkere chickflick te kijken. Het werd Chalet Girl met Ed Westwick en Felicity Jones. LEUK! Alleen al omdat het zich in de Oostenrijkse Alpen afspeelt en omdat Ed leuk is natuurlijk (en goed kan skiën! Wow! Weet niet of ze er de versnelling in gegooid hebben, maar het zag er aardig professioneel uit!). Als klapper op de vuurpijl keek ik daarna nog de twee nieuwste afleveringen van Pretty Little Liars (sinds begin dit jaar weer nieuwe afleveringen in Amerika) en toen vielen mijn ogen, zoals het een bejaarde van 22 betaamd, alweer dicht.

Zondag stond ik alweer vroeg op, dit keer om te schrijven. Stukje voor Metro Mode was nog niet af (hallo, is januari soms de komkommertijd in de modewereld, I need some Gossip!!!) en ik werk deze week extra bij Girlscene, wat dus minder tijd voor LE blog betekent. 99 van de 100 keer zie ik bloggen nog steeds als een hobby, maar soms.. Kijk het is niet niks om iedere dag (met een enkele uitzondering) twee stukjes online te krijgen. En nu weet ik ook wel dat jullie dan zeggen dat niemand dat van mij verwacht, maar kijk, daar zitten jullie dus fout.. want IK verwacht het wel van mezelf. In order to move forward, you need to invest. Gelukkig logt het liefste zusje van de wereld zo nu en dan in op mijn wordpress en leest ze de stukjes die staan ingepland door. HEEL erg handig, want doordat ik zo snel wil (en moet!) schrijven, maak ik meer fouten dan me lief is. Oh en als jullie als nog foutjes tegenkomen dan is dat natuurlijk niet de schuld van Roos, want die kan ook niet altijd ALLES eerst lezen.

Tussen het schrijven door liep ik nog vijf kilometer hard, dat voelt nu dus echt als NIETS. Ik verwende mezelf met een extra grote caramel cappuccino en HEEL veel thee en aan het eind van de middag was het tijd om naar mijn ouders toe te reizen. Mijn lieve kleine grote broer werd 21. We aten spareribs, zoals traditie op zijn verjaardag. Z’n cadeau? De Ray Ban Wayfarer, dat is NUMMER 4 in ons gezinnetje. Ik kocht hem in juni, m’n zusje was jaloers. M’n vader kocht hem in Rome ondanks dat mijn moeder zei dat hij die 20 jaar geleden al gekocht had en dat ‘ie nog thuis lag. Ze kreeg gelijk en de vintage Wayfarer ging naar Roosmarijn en nu dus Felix met de Wayfarers. Leuk! Vijf gaat hem helaas niet worden, mijn moeder is er van overtuigd dat ze haar niet staan. Jammer!

En zo zijn de eerste twee weken van 2012 alweer een feit. De tijd blijft maar vliegen.

(Oja en wat een reacties op die yoga video! HALLO! Haha, mijn zusje is bezig alle e-mailadressen te verzamelen, maar die heeft ook nog dingen zoals school tussendoor dus het gaat even wat tijd kosten. Ik hoop hem jullie voor het weekend te kunnen sturen! Nog even geduld dus, haha!)

Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin