Tijdens de New York Marathon tien dagen geleden is er volgens mij ergens een knop omgegaan. Kan het zijn dat ik nog steeds leef op de adrenaline van die marathon? Of is er iets anders aan de hand. Ik heb namelijk iedere dag ZOVEL ZIN om hard te lopen. Die stap van de bank naar de deur? Die bestaat ineens niet meer. What happened?
Normaal gesproken ben ik niet het type ‘happy hippie loper’. Een loper die ’s ochtends vroeg wakker met regen kletterend tegen haar ramen en denkt ‘OMG. Zoveel zin om straks te gaan hardlopen.’ Ik vind hardlopen leuk. Ik kan niet zonder. Echt. Maar wel pas als ik er mee bezig ben, niet als ik lekker warm onder de dekens in bed lig, of achter mijn MacBook zit moed te verzamelen om naar buiten te gaan.
Het begon vorige week dinsdag al. Amper 40 uur nadat ik de finish van de New York Marathon gepasseerd was. Ik wilde hardlopen. Ik ging voor drie/vier kilometer vertelde ik mijn moeder. Het was namelijk al zes uur geweest en we wilden om acht uur voor de deur staan bij het Rockefeller Center om naar de Top of the Rock te gaan. Maar toen ik na ongeveer een kilometer zigzaggen over 39th avenue de West Side Highway bereikte kon ik niet stoppen met lopen. Het uitzicht werd steeds mooier en het enige dat ik wilde was hardlopen. Ik had het gevoel dat ik met gemak nog een marathon zou kunnen lopen. Dat was waarschijnlijk niet gelukt en het was al helemaal niet verstandig geweest, maar het geeft mijn stemming goed weer. Uiteindelijk liep ik 8,6 kilometer met een pace van 5’08.
Eenmaal terug in Nederland liet ik een paar dagen verstek gaan. PMS. Laten we het beestje maar gewoon bij de naam benoemen. Maar afgelopen zondag ging ik met heftige buikpijn, hoofdpijn en last van mijn rug (boosdoener: hetgeen dat normaal gesproken na PMS komt) naar buiten voor een vijf kilometer. De pijn in mijn buik en rug zorgden ervoor dat ik niet vooruit te branden was, maar ik liep toch mooi die vijf kilometer met een pace van 5’28 en daarna leek mijn buikpijn zelfs een stuk minder dan voordat ik begonnen was met lopen. Een dag later liep ik hetzelfde rondje nog een keer, met een snelheid van 5’05 en een laatste kilometer in 4’51. I’m back.
Gisteren liep ik een semi-lange duurloop van 15,5 kilometer in de zeikregen. Toegegeven, ik had niet gezien dat het regende voordat ik naar buiten ging, Buienradar zei zelfs dat het droog was. Maar niets was minder waar. Na drie kilometer was ik al tot het bot toe nat, maar stiekem kan ik daar best wel van genieten. Het enige probleem is dat ik me daar normaal gesproken – wanneer ik lekker warm en droog binnen zit – niet echt van kan overtuigen.
Vandaag neem ik een verplichte rustdag. Mijn enkel, waar ik in Amsterdam tijdens de halve marathon doorheen zwikte, maar waar ik in New York niets van gevoeld heb, protesteert weer een beetje. Aangezien ik niets opschiet met een blessure zal ik vandaag verstandig zijn en niet toegeven aan mijn drang naar buiten te gaan. In plaats daarvan was het eerste dat ik vanmorgen deed oefeningen zoeken ter versterking en stabilisatie van mijn enkel en vervolgens heb ik die oefeningen een kwartier lang uitgevoerd.
Wauw. Ik herken mezelf niet meer terug. New York wat heb je gedaan met ik-heb-geen-zin-Annemerel en mogen we haar alsjeblieft nooit meer terug.
Herkennen jullie dat? Periodes waarin je alleen maar zit te wiebelen op je stoel omdat je naar buiten wilt om te lopen, ondanks regen, kou en wind?!
Liefs,
Annemerel
Wat leuk om te lezen dat je nu ik-heb-zoveel-zin-Annemerel bent geworden! Ik ben heel erg benieuwd hoe lang je in deze fijne flow blijft hangen,want ik denk dat we allemaal onze pieken en dalen kennen. Maar zo lang je je zo goed voelt is dat natuurlijk superfijn! Wel balen van je enkel zeg.. Hopelijk wordt het niet erger.
Zelf wil ik vandaag, na goedkeuring van m’n fysio, weer een mini stukje gaan hardlopen (lees: wandelen afwisselen met 2-3 minuten hardlopen). Zoals je zult begrijpen kan ik niet wachten om naar buiten te gaan straks! Maar hoe lang ik een ik-heb-heel-veel-zin-Tessa blijf kan ik je niet vertellen.. ;-)
Dit herken ik wel, ik loop in mei 2018 de halve marathon van Luxemburg omdat ik overspannen ben geweest moet ik vanaf 5 kilometer weer beginnen en train ik nu op hartslag. Het lopen gaat niet snel maar het lopen voelt zo goed dat ik de volgende dag eigenlijk al weer wil.
Wel herkenbaar geweest maar helaas niet meer. Ik zit nu juist in de ik-heb-totaal-geen-zin-en-motivatie-tijd. Hopelijk komt hij heel snel weer terug. Heb jij toevallig nog tips (naast het lezen van je nieuwe boek natuurlijk)?