2017

Donderdag schreef ik over wat er allemaal fout ging in 2017. Vandaag bekijk ik alles iets positiever. Aan de hand van snapshots geef ik je een overzicht van mijn jaar. Dat eigenlijk best wel goed was.

Deze foto maakte ik op 1 januari om 9.55u toen ik – nog een beetje brak van weinig slaap en twee glazen champagne – samen met mijn vader 17 kilometer liep om het jaar goed te beginnen.

Een paar dagen later deed ik dat in mijn eentje nog even dunnetjes over.

Onder het genot van dit ontbijt bij The Corner Bakery besprak ik met mijn uitgever de eerste paar hoofdstukken van mijn boek, dat later dit jaar uit zou komen. Hier namen we officieel het besluit om verder te gaan met dit project. Ik proef de mierzoete pancakes nog steeds.

In januari ging ik twee keer op wintersport, een weekend naar Kitzbühel met Marloes en een week naar Serfaus samen met mijn vader. Het was KOUD, maar ontzettend fijn.

Op 12 februari liep ik mijn eerste hardloopwedstrijd van het jaar, een tien kilometer samen met Odlo, dwars door Parijs. Zo vet.

Een week later vloog ik in een helikopter boven Amsterdam samen met Adidas.

Weer een week later zat ik met mijn zusje in Oostenrijk voor een weekje skiën. Nee, die eerste maanden van 2017 waren absoluut niet verkeerd.

In maart droeg ik voor het eerst weer een korte broek met hardlopen én ontdekte ik de atletiekbaan.

Mijn laatste 35 kilometer voor Boston

De week voor Boston bracht ik samen met mijn moeder door in Fuerteventura, zo fijn om weer lekker in bikini op een strand te liggen.

Nadat ik anderhalf jaar eerder (Berlijn 2015) een Boston-kwalificerende tijd liep mocht ik in april van dit jaar eindelijk mijn startbewijs van de Boston Marathon ophalen.

En ik liep hem uit, in 3 uur en 53 minuten. Het was een ervaring die ik nooit van mijn leven meer zal vergeten.

Ik spendeerde in april ook nog twee dagen in New York samen met Athena.

Mijn verjaardag vierde ik dit jaar met mijn beste vriendinnen bij een nieuw restaurant in Den Haag, we aten sushi, dronken cocktails, het was heel fijn.

Met mijn favoriete hardloopmaatje maakte ik heel veel kilometers in 2017

It’s a wrap, de covershoot van mijn boek deed ik begin juni, toen nog niet eens de helft van mijn boek geschreven was. Verder geen zorgen…

Ik begon de zomer goed, met een trailrun door de Dolomieten met The North Face. Het was (vooral mentaal) ontzettend zwaar, maar het is zo’n mooie overwinning (op vooral mezelf) geweest.

Juni was ook de maand dat ik van mijn studiootje verhuisde naar een volwaardig appartement. Dat is misschien wel de beste beslissing van 2017 geweest. Ik woon hier echt ontzettend fijn en knijp iedere keer weer in mijn handjes als ik aan kom rijden. Dan denk ik ‘Annemerel, hard blijf werken, dan kun je dit appartement en die fijne auto blijven betalen’.

Nou is dat werk van mij niet altijd even ‘hard’. Zo lag ik begin juli op een flamingo voor een reisje met Buddha to Buddha.

En twee weken later dobberde ik mijn eigen ‘Flammie’ op het Gardameer. Of nou ja, ‘mijn eigen’, dit was het cadeau dat ik mijn zusje voor haar propedeuse had gegeven.

Die zomervakantie was sowieso heel fijn en bestond voor het grootste gedeelte uit zon, lekker eten en luieren. Oh ja, en vloggen.

Begin september deed ik samen met #teamannemerelrunsnyc2017 de Tilburg Ten Miles. Hierna had ik zo mogelijk nog meer zin om naar New York te gaan met deze fantastische groep.

Maar eerst moest ik ‘nog even’ de marathon in Berlijn lopen.

En dat verliep niet helemaal voorspoedig. Een dixie-bezoek gooide roet in een mooie tijd, maar hé, ik heb mijn best gedaan.

Op 3 oktober was de boeklancering van mijn tweede boek ‘Ik heb geen zin’.

Een paar weken later liep ik samen met mijn grootste supporter de halve marathon in Amsterdam. Het was haar eerste halve marathon en ik was (en ben) zo ontzettend trots op haar. Ik heb iemand zelden zo diep zien gaan tijdens een wedstrijd. But she did it.

En toen was het eindelijk tijd voor de New York City Marathon.

Met deze ontzettend gezellige groep meiden. Ik mis jullie. En ik mis New York. Gelukkig hebben we de groepsapp nog en zijn er allemaal spannende plannen voor reünie’s.

I DID IT! Eindelijk onder de vier uur in New York, ik liep de marathon in 3 uur 50 minuten en 8 seconden en heb van iedere meter genoten.

Er waren dit jaar ook weer genoeg leuke feestjes. Dit was een van mijn favorieten, het Women’s Health sneakergala. Ik deelde een tafel met Laura, de HealthySisters en Milou en Caroline van Women’s Health. Zo veel gelachen. Iets te weinig van de prachtige lichtshow gezien.

De Bruggenloop zou mijn laatste hardloopwedstrijd van 2017 worden, een sneeuwbui gooide roet in het eten. Maar het blijft een onvergetelijke dag. Hoevaak valt er zoveel sneeuw in Nederland?

Een dag later viel er zo mogelijk NOG meer sneeuw en kon ik het niet laten toch nog even een rondje van vijf kilometer te lopen. Het was magisch. Zelden zo gelachen tijdens het hardlopen.

Een weekend later zat ik weer in de sneeuw, in Italië. Een half jaar nadat ik voor het eerst tijd in de Dolomieten spendeerde, was het eindelijk tijd om ook eens in de Dolomieten te gaan skiën. En dat was fijn. Ontzettend fijn. Hier wil ik zeker vaker gaan skiën.

En zo zijn we alweer aan het eind van 2017 gekomen. Een heel fijn jaar, met veel mooie reizen en mooie doelen die behaald zijn. Maar ik ben nu wel echt klaar voor 2018. Ik heb zin in een ‘nieuw begin’ en te werken aan andere mooie doelen. Wat dat precies gaat zijn, dat heb ik nog niet helemaal op een rijtje, maar dat ik er zin in heb, dat staat vast.

Ik wens jullie alvast een hele fijne jaarwisseling en TOT MORGEN!

Liefs,
Annemerel