CPC DIARY: Het liep niet #5

Zoals ik gisterochtend al schreef, ik had zin om hard te lopen. Maar voor iemand die geblesseerd is had ik afgelopen week al redelijk vaak hardgelopen. Alleen woensdag heb ik mijn hardloopschoenen niet gedragen voor hardloopdoeleinden. Ik geef de Olympische Spelen de schuld. En het februari-zonnetje dat we deze week meerdere keren gezien hebben.

Gisteren had ik ineens heel veel zin om op de baan te lopen. Omdat dinsdagavond mijn baantraining veranderde in een rustige duurloop buiten de baan, had ik mijn portie baan-snelheid nog niet gehad. Ik had niet veel tijd en het was dan misschien ook niet zo handig om twintig minuten heen en weer te reizen voor een training, ik bedoel, in die veertig minuten had ik ook acht kilometer kunnen hardlopen. Maar ik had zin om rondjes op de baan te lopen, dus zo geschiedde.

Ik liep een paar rondjes in, deed wat stretch-oefeningen en omdat een spier in mijn linkerbil wat gespannen voelde besloot ik ook nog wat loopscholing te doen om mijn range of motion wat te vergroten en hopelijk de spanning er een beetje uit te krijgen. Dat lukte redelijk. Toen was het tijd om te bedenken wat voor training ik ging doen. Omdat ik weinig tijd had besloot ik een vijf kilometer te lopen op tien kilometer wedstrijdtempo, een tempo dat eigenlijk mijn halve marathon wedstrijdtempo moet zijn als ik die 1.35 wil lopen. De laatste tijd loop ik best vaak hoge snelheden op kortere stukjes, maar een hoog tempo langere tijd achter elkaar volhouden heb ik in geen tijden gedaan.

En dat merkte ik. Alle tempo’s rond de 5’00 kan ik heel goed voelen, dan hoef ik niet op mijn horloge te kijken en loop ik super vlak. Zodra het tempo op of onder de 4’30 moet, gaat het fout. Ik liep de eerste tweehonderd meter met een pace van 3’40. Veel te hard natuurlijk, ik voelde mijn hele lichaam in dat eerste rondje al zuur worden. Oeps. Ik probeerde het tempo iets te laten zakken, maar het kwaad was al geschied. Na 1200 meter moest ik even op adem komen. Na 2800 meter had ik ineens zo’n honger dat ik er misselijk van werd (en wederom moest pauzeren om een hap van mijn Snickers proteïne bar te nemen) en 1200 meter later dacht ik, tabée. Ik liep uiteindelijk vier kilometer met een pace van 4’37, maar ik heb tot twee keer toe gepauzeerd, dat is keihard valsspelen. Deze training sloeg eigenlijk helemaal nergens op.

Maar hé, ik had wel lekker buiten gespeeld in de zon en morgen (vandaag) weer een dag. Al is het misschien slimmer om vandaag een rustdag te nemen en morgen een iets langer stuk te lopen. Jullie lezen morgen of ik slim ben, of dat ik me toch weer door de zon mijn tent (appartement) laat uitlokken. Op dit moment (8.45u) schijnt de zon nog niet, dus het zou zomaar kunnen dat de zon me vandaag een handje helpt in ‘slim zijn’. Who knows :)

Liefs,
Annemerel

OP 11 MAART LOOP IK VOOR DE ZEVENDE KEER DE HALVE MARATHON TIJDENS DE CPC IN MIJN WOONPLAATS DEN HAAG. IN 2011 WAS DIT DE EERSTE HARDLOOPWEDSTRIJD WAAR IK OOIT AAN DEELNAM. AAN HET BEGIN BEGIN VAN DIT JAAR HAD IK ALLERLEI MOOIE PLANNEN MET TRAININGSSCHEMA’S EN WAANZINNIGE PRESTATIES, MAAR HELAAS GOOIEN VERSCHILLENDE PIJNTJES (RECHTERKNIE, LINKERVOET, ONDERRUG) OP DIT MOMENT EEN BEETJE ROET IN HET ETEN. DE KOMENDE VIER WEKEN BLOG IK DAGELIJKS OVER MIJN WEG NAAR DE CPC, WANT IK HEB NOG NIET OPGEGEVEN.