NYC Half Race Report

De wekker ging om half vier, maar die had ik niet hoeven zetten. Om 3.15u was ik al klaar wakker, een combinatie van jetlag en gezonde ‘ik heb er heel veel zin in’ spanning. Het was eindelijk zover, de dag van de NYC Half. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zoveel zin in een hardloopwedstrijd gehad heb. Bij een marathon ben ik toch altijd wel een beetje zenuwachtig over de afstand, bij kortere loopjes maak ik me vrijwel altijd druk om de tijd die ik ga lopen. Maar dat laatste heb ik dit keer helemaal losgelaten.

Of nou ja, ik moet van mezelf onder de twee uur finishen, maar ik weet dat dat niet zo’n opgave zal zijn. Ik weet dat dat voor sommigen misschien raar moet klinken, maar ik weet dat ik fit ben en ik loop sinds 2014 (ik heb het nagezocht) zelfs in iedere duurlooptraining 21 kilometer onder de twee uur. Dat geeft redelijk wat vertrouwen. Het enige waar ik me een beetje zorgen over maak is de kou voor de start. Want hoe ga ik in vredesnaam warm blijven.

De temperatuur ligt onder het vriespunt en de wind waait stevig uit het noordoosten, een beetje vergelijkbaar met de situatie in Nederland volgens mij. Het is ook nog zo vroeg dat de zon nog niet voor extra warmte kan zorgen. Toen ik in januari te horen kreeg dat ik de NYC Half mocht gaan lopen zag ik mezelf al lopen in mijn korte Lululemon shorts en een tanktop door de straten van New York City. 18 maart vertaalde zich in mijn hoofd naar lente. In werkelijkheid had ik het koud in een lange wintertight van Lululemon, een longsleeve én een winddicht winterjasje.

Met de metro naar Brooklyn

De organisatie raadde aan om minstens 90 minuten voor de race op het startterrein te zijn. Nu weet je misschien wel dat ik niet graag te laat kom en misschien heb ik je ook weleens verteld over mijn nachtmerries waarin ik te laat ben bij een hardloopwedstrijd. Ik word iedere keer weer wakker met mijn hart in mijn keel, alsof ik net een tien kilometer wedstrijd op volle kracht gelopen heb. Dus je begrijpt, ik ging er 90 minuten van te voren zijn. De metro zat om half zes ’s ochtends al helemaal vol met lopers. Meestal vind ik het in de metro hier redelijk stil, ondanks dat er zoveel mensen in staan. Dit keer was het alles behalve stil, iedereen had er zin in en dat voelde je.

In het startvak

Toen ik om zes uur op het metrostation aankwam, precies bij de start, besloot ik dat de organisatie die 90 minuten in hun achterwerk konden steken. Ik bleef lekker binnen onder een warmtelamp wachten. Daar heb ik drie kwartier gestaan, totdat ik om kwart voor zeven genoeg moed verzameld had om naar buiten te gaan. En heel eerlijk: ik had nog prima twintig minuten langer binnen kunnen wachten, want de weg naar mijn startvak kostte me nog geen vijf minuten en ik stond nog helemaal vooraan in het startvak.

Een van de mooiste momenten voor een wedstrijd vind ik de laatste minuten voor een wedstrijd. Het is heel de tijd druk geweest, maar als het volkslied gezongen is, de laatste powersong wordt in gezet (dit keer U2’s Vertigo) merk je dat iedereen een momentje voor zichzelf neemt. Doodse stilte in het startvak. Ik vind dat heel mooi om te zien.

Brooklyn

Om klokslag half acht ging het startschot, 18 minuten later ga ik over start. De onderkant van mijn voeten voel ik niet meer door de kou, maar ik heb geen tijd om me er druk over te maken, want we zijn van start en ik kan wel huilen van geluk. We lopen Prospect Park (Brooklyn) uit, over Grand Army Plaza. Via Flatbush Avenue gaan we richting de Manhattan Bridge die ons richting Manhattan zal brengen. De eerste meters lopen lekker naar beneden, ik heb het gevoel dat ik vlieg. De brug gaat natuurlijk lekker omhoog. Maar dat maakt in dit gedeelte van de wedstrijd nog niet zoveel uit. Omdat mijn horloge onder twee lagen kleding zit heb ik absoluut geen besef van tijd of snelheid. Ik loop gewoon een lekker comfortabeltempo dat ik hopelijk de rest van de wedstrijd kan volhouden.

Manhattan Bridge

De zon is inmiddels opgekomen en verlicht de stad prachtig. Vooral op de Manhattan Bridge is dit heel mooi om te zien, de skyline ziet er prachtig uit. Ik kan niet stoppen met foto’s en video’s maken. En aangezien ik toch niet voor een (voor mij) spectaculaire tijd ga, neem ik hier ook lekker de tijd voor. Maar ik blijf natuurlijk wel lopen. Al vrij snel heb ik in de gaten dat ik niet wil dat deze wedstrijd ooit voorbij is. Dit is fantastisch. Misschien moet ik nog wat conservatiever met mijn snelheid omgaan, zodat ik langer van het parcours kan genieten?

Times Square

Rond het vijf kilometerpunt lopen we Manhattan binnen. We lopen over Canal Street en East Broadway richting de FDR Drive, de weg langs de East River. Vanaf daar kun je Brooklyn heel mooi zien liggen. We lopen omhoog tot 42nd street, daar maken we een bocht naar links en lopen we tussen de wolkenkrabbers. We passeren Grand Central Station, de Public Library en Bryant Park voordat we op 7th Avenue een bocht naar rechts maken en over Times Square lopen. Ik voel overal kriebels. Ik heb nog steeds geen flauw benul van mijn tijd en ik ben er ook helemaal niet mee bezig. Dit is waanzinnig. Hardlopen over Times Square. Normaal niet mijn favoriete plek in de stad omdat het meestal stervensdruk is, maar nu helemaal afgezet voor ons, hardlopers.

Central Park

Ik loop langs mijn hotel, nog een paar blokken omhoog en dan is het tijd voor het laatste gedeelte van de wedstrijd, Central Park. We mogen nog een rondje van 7 kilometer door het park maken voordat we bij de finish zijn. Dit is het eerste punt waar ik het iets zwaarder krijg. Ik geniet er nog steeds van, maar ik denk dat wanneer ik me wel druk had gemaakt over een snelle tijd, ik hier niet blij zou zijn geweest. Je hebt vast weleens gehoord dat Central Park niet helemaal vlak is. Laten we maar gewoon stellen dat Central Park nergens vlak is en dat het meer is dan ‘vals’ plat. In mijn hoofd maak ik een mentale notitie, deze zomer VEEL in de duinen lopen, want in november mag je weer en dan mag je twee keer deze afstand.

De laatste kilometer

In de laatste kilometer lijkt er geen eind te komen aan de heuvel die we op moeten. Maar als ik dat einde eenmaal in mijn vizier krijg en zie dat het een rechte lijn tot de finish is breek ik uit in een sprint. Heuvel op, heuvel af, ik haal iedereen om me heen in. Dat is zo’n ontzettend lekker gevoel, zo’n onoverwinnelijk gevoel, zo’n eindsprint waarbij je nog genoeg in je lichaam hebt om voluit te gaan. Dat komt bij mij helaas maar zelden voor, maar als ik hem heb, dan zorgt dat nog urenlang voor een stoot aan adrenaline.

Finish

In 1.49.34 kom ik over de finish. Ik ben zo blij dat ik nog onder de 1.50 heb weten te finishen. Als ik later mijn tussentijden bekijk zie ik dat ik een redelijk gelijkmatige pace gelopen heb. Volgens de officiële uitslagen liep ik alleen tussen 5 en 10 kilometer met 7.3 MPH (mile per hour), de rest liep ik met 7.2. Lang geleden dat ik zo mooi vlak gelopen heb in een wedstrijd. EN DAT ZONDER HORLOGE. Was uiteindelijk ook maar goed ook dat ik niet met mijn horloge gelopen heb, want de wolkenkrabbers op 42nd en Times Square vond mijn Garmin helaas maar niks. Ik liep daar kilometers in 1.59, hahahaha. Dat lopen de professionals bij lange na nog niet. Ik heb dan ook 24.15 kilometer gelopen volgens mijn eigen statistieken en ik heb de halve marathon in 1.34 gefinisht, YES, eindelijk onder de 1.35. Grapje natuurlijk, op deze manier wil ik dat persoonlijk record niet vestigen ;-).

Na de finish was het nog een lekkere wandeling (met heat sheet) door Central Park richting de uitgang bij 7th avenue. Mijn hotel lag slechts twee blokken (ongeveer 200 meter) van de plek waar we Central Park uit konden, dus dat was een hele goede keuze (dank TUI Sports!). In het hotel ben ik lekker onder de douche gesprongen. Ik had het gevoel dat ik nooit meer warm zou worden. Ik was bang dat een longsleeve en jasje te warm zouden zijn, want ik heb het normaal gesproken tijdens het hardlopen heel snel warm. Maar door de ijzige wind heb ik het tot het laatst koud gehad. Mijn lippen waren bevroren, evenals mijn wangen. Ik denk dat ik uiteindelijk een half uur onder de douche gestaan heb.

Om kwart voor 12.00u stond ik gedoucht, fris gemake-upt en aangekleed weer buiten. Eigenlijk nog een hele dag voor me. Heel bizar eigenlijk. Maar ook heel erg fijn. Maar daarover later meer !

Liefs,
Annemerel

Ik wil TUI Sports bedanken voor deze mega bijzondere, nooit te vergeten ervaring. Volgend jaar ook deze wedstrijd lopen? Houd dan de website goed in de gaten. Daar vind je ook hardloopreizen naar onder andere Berlijn, Chicago en New York trouwens!