RUN BABY RUN: Dingen die ik leerde van 18 dagen niet hardlopen

Ik heb nu achttien dagen niet hardgelopen en als je de twee halve marathons die ik liep niet meetel, dan heb ik al 27 dagen geen training gedaan. Who am I? Mocht je net als ik al jaren hardlopen en een break overwegen – om wat voor reden dan ook – dit zijn mijn observaties van de afgelopen periode.

Het wordt pas lastig na een week

Nadat ik de eerste week zonder kleerscheuren overleefd had dacht ik ‘wow, dit is eigenlijk best wel easy, kom maar op met de komende twee weken.’ Ik bleek te vroeg gejuicht te hebben. De eerste dagen waren makkelijk, ik was in New York, wandelde veel (wat ook een soort cardio is), ik had de energie van New York… Toen ik thuis kwam had ik geen jetlag, maar echt energie om te gaan hardlopen had ik ook niet, kijk als ik in training was geweest was ik natuurlijk wel gegaan, maar het was nou niet dat ik zoveel energie had dat ik bijna uit elkaar barstte. Daarnaast had ik nog steeds de positieve energie van New York.

De dagen vlogen voorbij. Tot vorige week woensdag, toen was ik er ineens klaar mee. Het is niet de hele dag, maar gedurende dag krijg ik een soort van energieaanvallen. Het tintelt in mijn vingers, in mijn buik en omdat ik het niet kan uiten verander ik in een hyperactieve versie van mezelf. Vooral voor mijn omgeving erg vermoeiend. Mijn moeder heeft me afgelopen weekend meerdere keren gezegd dat een paar kilometer op rustig tempo hardlopen heus geen kwaad zou kunnen. Met andere woorden: alsjeblieft kind doe wat met die energie want het zuipt mijn energie. Iedereen adviseert me om te gaan fietsen, maar ik ben recalcitrant.

Ik heb ineens overal last van

Je zou denken dat je met een paar weken rust in een soort van supermens verandert. Dat alle dingen waarvan je last hebt de tijd krijgen om te herstellen. Maar bij dat herstelproces horen blijkbaar ook rare klachten.

Vorige week had ik een paar dagen een trillende spier in mijn linkerbovenbeen. Het begon onschuldig, met een paar trillingen per dag, het ging uiteindelijk zo ver dat de trilling vrijwel continu aanwezig was. De trilling was een beetje te vergelijken met een trillend ooglid. Volgens mijn fysio (die ik op dag 3 toch maar een bezorgd app’je stuurde) was het waarschijnlijk een spier die aan het herstellen was, het zou eerst erger worden en dan ineens helemaal weg zijn. Dat bleek te kloppen.

Gisteren had ik ook iets vreemds, ik zakte ineens om de haverklap door mijn rechtervoet heen, terwijl ik helemaal niet veel gewandeld had en netjes mijn steunzooltjes droeg in mijn sneakers. Vandaag heb ik er nog geen last van gehad, maar ik heb hier dus absoluut geen verklaring voor.

Ik ben mega lui en onproductief

Er zijn momenten dat ik me afvraag, waar haalde ik in vredesnaam de tijd vandaan om vier keer per week hard te lopen? Maar het antwoord is eigenlijk vrij simpel: als ik hardloop ben ik een stuk productiever. Ik vier momenteel niet mijn productieve hoogtijdagen. Ik geef Grey’s Anatomy de schuld, maar de werkelijkheid is dat ik zelf gewoon veel meer moeite doen om geïnspireerd te raken. Dat momentje van rust, waarin ik niet met mijn telefoon of laptop bezig ben, dat mis ik enorm. Het is triest maar waar, maar als ik niet hardloop zijn er maar weinig momenten dat ik volledig van een scherm verwijderd ben. Ja als ik slaap. Of wanneer ik onder de douche sta. Maar zelfs tijdens het koken staat er een TV-serie aan.

Het wordt tijd dat ik een boek ga lezen. Of dat ik weer ga hardlopen.

Mijn hormonen zijn van slag 

Mijn cyclus is normaal gesproken tussen de 30 en 35 dagen. De eerste verschijnselen van PMS verschenen nu al op dag 14. Ik heb ook zo’n vermoeden dat ik de 30 dagen niet ga halen. Sterker nog, ik denk dat ik eerder aan 24 of 25 dagen moet denken. Omdat ik hormonen mega fascinerend vind (vooral omdat ze zo MEGA irritant kunnen zijn op momenten dat je er niet op zit te wachten) ben ik een beetje onderzoek gaan doen, ik heb mijn cyclus vergeleken met mijn strava-statistieken.

En wat blijkt: iedere keer als ik een periode niet of zeer weinig liep (bijvoorbeeld na de New York Marathon, of vorig jaar juni toen ik aan het verhuizen was) was mijn cyclus tussen de 25-27 dagen. Je kunt je afvragen waar ik me in vredesnaam mee bezig hou, maar ik vind dit interessant en bijzonder. Topatleten worden vaak helemaal niet meer ongesteld door een combinatie van een te laag vetpercentage, weinig eten en veel training, maar ik had niet verwacht dat ik met mijn 40-50 kilometer per week (in vergelijking met 150 kilometer van een topatleet) al mijn hormonen op zo’n manier zou beïnvloeden.

Gelukkig zijn er ook positieve dingen aan een run-break

1. Ik heb geen angst om spierpijn in mijn benen te krijgen, want ik hoef toch niet te lopen. Ik kan me dus meer focussen op beenspieroefeningen. En dit komt misschien als een verrassing, maar dit doe ik ook daadwerkelijk. Tijdens een aflevering Grey’s Anatomy, dat dan weer wel.
2. Ik heb inmiddels zoveel zin om weer hard te lopen, dat ik denk dat geen-zinneritis de komende maanden geen issue zal zijn.
3. Ik leer mijn lichaam en mezelf nog een stukje beter kennen (maar of dat nu zo positief is, haha).

Ik ben van plan om deze week weer rustig op te gaan bouwen, met de nadruk op rustig. Er ligt geen belangrijke wedstrijd in het verschiet dus geen enkele reden om overhaast weer op te gaan bouwen. Ben heel benieuwd of ik het überhaupt nog kan. Gisteren probeerde ik een stukje (honderd meter) te lopen toen ik van mijn auto naar mijn appartement liep, maar dat heb ik snel moeten staken. Hoe ik zes jaar lang zonder sportbeha heb kunnen hardlopen is me nog steeds een raadsel.

Hebben jullie ooit een run-break gedaan? Merkte jullie dezelfde dingen als ik, of ging het bij jou heel anders?

Liefs,
Annemerel