RUN BABY RUN: Sanne liep de Boston Marathon in de stromende regen

Op 17 april 2017 stond ik aan de start van de Boston Marathon, de mooiste marathon die ik ooit gelopen heb. Ondanks dat ik het al na 10 kilometer zwaar kreeg en het voor mij veel te warm was om een marathon te lopen. Hoe anders was het weer dit jaar tijdens de Boston Marathon, een temperatuur rond het vriespunt, regen die met bakken uit de lucht kwam en wind. Ik had me dit jaar niet gekwalificeerd, maar Annemerel.com lezeres Sanne wel en die schreef er een prachtig verhaal over. Heel blij dit met jullie te mogen delen.

De regen komt met bakken uit de lucht. Normaal gesproken zou ik mijn hardlooprondje een paar uur uitstellen, maar dat gaat wat lastig als je aan de start staat van een marathon. Ik sta te rillen onder één van de grote tenten, maar zoals mijn trainer altijd zegt: je kleedt je niet op de eerste kilometer, maar op de laatste 41. Ik heb een tanktop, een thermoshirt en een water- en winddicht jack aan. Dat thermoshirt heb ik de dag ervoor nog bij Lululemon gekocht in de stad, want toen ik uit Nederland vertrok leek het op de dag van de marathon nog 16 graden te zijn. Het is nu rond het vriespunt, er staat een enorme tegenwind en het regent dus pijpenstelen. Ik heb zakjes om mijn schoenen gebonden zodat mijn schoenen op de drassige velden van het sportveld in Hopkington niet al veranderen in modderschuiten. Ergens waait een paraplu voorbij en in combinatie met de vuilniszak die ik eerder heb opgeduikeld weet ik redelijk droog te blijven in de wandeling naar de start toe. Ik kan het niet geloven, ik ga zo de marathon van Boston lopen!

Hoe anders zijn de omstandigheden een jaar eerder: de marathon van Hamburg. Het is 10 graden, wat lichte regen in het begin van de wedstrijd, maar verder topweer! Ik had een runners high van 42 kilometer, leek over het parcours te vliegen en liep een PR van 3.29.02. Een Boston Qualifying time! Dat had ik nooit kunnen dromen. Als vrouw in mijn leeftijdsklasse (onder de 35 jaar) moet je minstens een tijd lopen van onder de 3.35.00 wil je je kunnen kwalificeren voor Boston. Je kan je dan inschrijven, maar als er veel meer mensen sneller zijn dan jij, dan is er een kans dat als je alsnog niet mee mag doen. In september van dat jaar hoor ik dat mijn tijd snel genoeg is om mee te mogen doen. Ik boek meteen een ticket naar de VS.

‘Wave 3 is about to start!’ Dat zijn wij. We staan op een weg in, zo voelt het althans, the middle of nowhere. Er staan geen toeschouwers bij de start, er is eigenlijk alleen een vrij simpel startlijntje. We vertrekken in verschillende waves en in die waves zit je ook weer onderverdeeld in corrals. In mijn wave (3 van 4), zit ik in de eerste corral. Ik sta bijna helemaal vooraan en als het startschot klinkt schiet ik dan ook weg. Ter plekke bedenk ik dat ik gewoon maar vlot van start moet gaan, door de heuvels verderop in het parcours ga ik vast flink in tempo achteruit dus ik kan nu maar beter nog vaart maken zolang het gaat. Ik verbaas me over de enorme hoeveelheid vrijwilligers langs de kant. Bij elke mile staan er, eerst rechts en dan links, een stuk of 15 vrijwilligers met bekertjes water en sportdrank in hun hand. En kom geen één tegen die niet naar me lacht of een ‘you can do it’ naar me toeschreeuwt. Ik bedoel, wij blijven nog enigszins warm met dat rennen, maar zij staan gewoon urenlang in dit hondenweer.

Mijn tempo blijft laag en hoewel ik na 1 kilometer al tot mijn onderbroek doorweekt ben, heb ik niet echt last van het slechte weer. Rond het 20 kilometerpunt krijg ik overal kippenvel. Hier staan de meisjes van het Wellesley College die ons tegemoet schreeuwen. Ondanks het slecht weer staan ze er toch rijen dik. Het is echt bijzonder wat supporters langs de kant voor je kunnen doen. Ik kijk op mijn horloge en weet ik dat een PR op de halve marathon ga lopen in mijn marathon. Net als in Hamburg vorig jaar. Ik krijg een enorme glimlach op mijn gezicht en tranen van geluk prikken achter mijn ogen.

Het zwaarste moet alleen nog komen. Zodra ik de Newton Hills oploop weet ik dat het gedaan is met het snelle tempo. Mijn kilometertijden zakken als een pudding ineen en ik besluit mijn eindtijd maar helemaal los te laten. Ik herken Heartbreak Hill niet eens als zodanig omdat de rest van die heuvels net zo verschrikkelijk is. Gelukkig staat er veel publiek langs de kant wat ons naar boven schreeuwt. De oortjes van mijn iPhone hebben het inmiddels begeven voor de hoeveelheid regen, dus ik ben blij met de muziek en de aanmoedigingen langs de kant.

Zodra we Boston inlopen kan ik maar aan één ding denken: warm en droog zijn. Eenmaal in de stad moeten we nog door een tunneltje heen, ik snap niet wie dat bedacht heeft in de laatste kilometers. Voor mijn gevoel ga ik meer achteruit dan vooruit die ‘heuvel’ op. Ik herken de straten uit de video’s die ik van het parcours heb bekeken en weet dat we alleen nog maar de hoek om hoeven. Ik probeer er nog iets van een sprint uit te gooien in de laatste meters. Ik klik mijn horloge uit: 3.28.43. Mijn PR verbeterd! Ik waggel door het finishgebied, krijg eten en drinken in mijn handen gedrukt, een deken om me heen geslagen en mijn medaille om mijn nek. In de family area staat mijn vriend met een enorme grijs op me te wachten: ‘wat ben ik trots op jou!’

Dat ben ik ook, hardlopen heeft me nieuwe vrienden gebracht, een fitter en gezonder lichaam gegeven, maar ook het vertrouwen in mijzelf dat ik meer kan dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. En die runners high verdwijnt nooit ?

Zo zo zo knap om onder die omstandigheden een persoonlijk record te lopen. En wat heb je het mooi omschreven Sanne. Ik had het niet beter kunnen doen. Heel benieuwd naar je volgende doel.

Liefs,
Annemerel