Nicky liep in 2017 de Londen Marathon met een zuurstoftank van 5 kilo op haar rug. Tijdens die marathon besefte ze dat er meer mogelijk is dan zij en veel andere mensen voor mogelijk houden. Het plan is om op 16 september haar tweede marathon te lopen in Berlijn, maar afgelopen acht maanden heeft ze zoveel tegenslagen te verwerken gehad dat zelfs het halen van de start van deze marathon niet meer vanzelfsprekend is.
16 september was al de belangrijkste dag van 2018 voordat de oliebollen vorig jaar in huis werden gehaald. Nu ligt het allemaal een beetje anders: De Berlin Marathon wordt of mijn tweede marathon, of de derde marathon en vijfde race die ik dit jaar aan me voorbij moet laten gaan. Ik hoop vurig op dat eerste, maar ben eindelijk ook van die laatste optie gaan houden.
Background story: In 2011 liep ik de ziekte van Lyme (met een aantal co-infecties) op. Rond diezelfde tijd kreeg ik ook de ziekte van Pfeiffer. Ik werd steeds zieker, maar tot augustus 2015 hadden artsen geen flauw idee wat er aan de hand was. Toen de diagnose er eenmaal was, was er al ontieglijk veel schade aangericht en de Pfeiffer actiever dan ooit eerder in een mens gemeten.
Een half jaar later had ik maar net mijn eerste behandeling overleefd, moest ik er daarom direct mee stoppen en switchen naar een andere, zat ik vaker wel dan niet aan medisch zuurstof, liep ik op krukken, had ik elke dag koorts, en besloot ik me toch maar in te schrijven voor de marathon van Londen in 2017. Weer een half jaar later trok ik voor het eerst in vijf jaar mijn hardloopschoenen aan. Ik liep meteen vijf kilometer en verging daarna zes dagen van de pijn. Hardlopen met een zuurstofconcentrator van 5 kilo op je rug is ruk. Dat was het toen, en dat is het soms nog steeds.
In het begin werd ik ziek van elke training, maar na ongeveer vijf maanden strompelde ik toch echt over de finish-streep in Londen. Vraag niet hoe. Het was echt geen mooi plaatje. Het zwarte gat erna ook niet: Ik had net vijf maanden lang ontzettend hard gewerkt voor een doel welke ik dacht nooit te volbrengen, om vervolgens per ongeluk toch dat doel te volbrengen. Die vijf maanden waren de leerzaamste van mijn leven, en ik wilde meer. Meer onhaalbare doelen. Ontdekken hoe veel er te leren valt als ik wél faal.
Berlijn leek een logische vervolgstap. In mijn beleving is de marathon van Berlijn dé marathon waarin je alles geeft. Daar zou ik onder de vier uur duiken. Ter voorbereiding zou ik begin dit jaar een halve marathon in minder dan 2 uur lopen, om vervolgens de rest van het jaar te knallen. Op een blessure na ging ik knetterhard, dwars door heftige behandelingen heen.
Tot januari. De realiteit die altijd boven mijn hoofd hangt, het feit dat ik elk moment in een terugval kan storten en weer doodziek kan worden, werd werkelijkheid. Ik hoopte dat het een week zou duren maar uiteindelijk bracht ik het grootste deel van januari tot en met maart door in bed, inclusief dubbele longontsteking. De twee halve marathons die ik gepland had moest ik missen, en ook mijn voorjaarsmarathons waren niet meer haalbaar. Ik baalde als een stekker en had moeite mezelf niet te haten, maar ben achteraf niets dan dankbaar voor deze maanden. Ik leerde wat ik leren moest: Ik kan mijn waarde als mens niet laten afhangen van mijn prestaties, mijn uiterlijk, hoe fit ik ben, hoe pijnlijk mijn longen aanvoelen, of hoe overweldigend vermoeid ik ben. De uitkomst van mijn handelen heeft niets te zeggen over wie ik ben en wat ik waard ben. Mijn inzet wel.
Begin april begon ik mijn leven weer op te pakken en liep ik de zwaarste twee kilometer ooit, met vier pauzes tussendoor. Meer zat er niet in. Twee maanden lang werkte ik tien keer harder dan mijn lijf aan kon, om eindelijk weer te geloven dat Berlijn überhaupt een mogelijkheid was. Eind mei kreeg ik alsnog op mijn donder: Mijn relatie ging na 7 jaar uit, ik was tijdelijk dakloos, en er spelen veel heftigere dingen die omwille van de privacy van anderen maar niet gedeeld moeten worden. Ik voelde niet dat de grond onder mijn voeten weg werd gevaagd; Ik keek simpelweg op een dag naar beneden en vroeg me af waar de grond gebleven was. Tot ik mijn hardloopschoenen weer aan trok. Toen wist ik 172 passen per minuut precies waar die grond was. Dat was goud waard.
Op 23 juni stond ik aan de start van een halve marathon waarvoor ik me een paar dagen van te voren inschreef. Het laatste half uur was benauwend en pijnlijk en alles in me wilde stoppen, maar na 1:58:15 (sub-2? yay!) kreeg ik een medaille om mijn nek van een vrijwilliger die herhaaldelijk zei, “Je bent fantastisch. Je bent geweldig.” Ik was het er niet mee eens. Knalrode kop, doorweekt van het zweet, mijn longen stonden op knappen, en mijn hart beginnen we maar niet over. Verre van geweldig.
En toen was daar Hanna, die me uit het niets aansprak. Ik was haar onderweg een paar keer opgevallen, met die zuurstofslang in mijn neus. Ik deed haar denken aan haar zoon Gerrit. Hij had hersenstamkanker en wist het leven ondanks alles met beide handen aan te grijpen. Ze vertelde me dat zijn uitvaart pas een maand geleden was, en ik vroeg me af hoe pijnlijk ademen voor haar wel niet moest zijn. Hoe ze nog kon hardlopen. Ze zei dat ik geweldig was, en dit keer geloofde ik het.
Sindsdien denk ik bijna dagelijks aan Gerrit. Als mijn longen een slechte dag hebben, als mijn lijf of hoofd me tegen werkt, of als ik me bewust ben van hoe groot de kans is dat ik in Berlijn niet aan de start kan staan. Dan denk ik aan Gerrit, trek ik als het even kan een paar hardloopschoenen aan en doe ik mijn stinkende best. Dan is de marathon van Berlijn allang begonnen. Ademen doet belachelijk veel pijn, maar Gerrit heeft me doen beseffen dat hardlopen niet iets is wat ik doe ondanks de pijn. Ik doe het dankzij de pijn. Ademen, hoe pijnlijk ook, moet nou eenmaal. En hardlopen? Hardlopen is de reden om dat oke te vinden. Dan ben ik geweldig, hoe dit ook afloopt, en voel ik de soms spoorloos verdwenen grond 172 stappen per minuut onder mijn voeten. Hardlopen leert me te houden van de stukjes mij in mezelf waar niemand voor klapt.
Ik hoop met alles in me dat ik op 16 september door de straten van Berlijn mag hollen met mijn zuurstof op mijn rug, maar weet het niet. Berlijn is mijn grote misschien, en ik doe alles wat ik kan om het waar te maken. Ik drink mijn 4 liter water op een dag, zet mijn injecties in mijn beenspier door alle spierpijn heen en werk zo veel mogelijk van mijn trainingen af. Ik hang uren per week aan mijn vernevelaar om alle troep uit mijn longen te hoesten. Ik slik extra medicatie om de medische gevolgen van intensief trainen hopelijk voor te blijven. Ik doe wat ik kan en dat maakt het alle pijn en moeite waard, ook als ik er niet bij mag zijn. Het is het waard, want ik ben er al.
Kracht is een gevoel, niet een prestatie. Ik ben geweldig, en onderweg naar Berlijn durf ik dat steeds meer te geloven. En Gerrit? Die neem ik mee, ook naar New York.
Wauw Nicky, ik heb je verhaal met tranen in mijn ogen gelezen. Ik hoop zo dat je net als ik op 16 september aan de start staat van de Berlijn Marathon en dat je na – hoe veel uren en minuten dan ook – de finish weet te bereiken. Ik ben sowieso al trots op je, heel veel succes deze laatste maand.
Liefs,
Annemerel
Wauw wat een verhaal: je bent geweldig! En ik duim met je mee!
Ik las laatst trouwens iets over een ‘floating’ backpack dat van zichzelf los op en neer beweegt (google maar!), misschien iets voor die extra kilos op je rug en misschien willen ze je wel sponsoren;)!
Thank you Celine! <3 En oh my goodness! Hoe bedenken ze het? Ik zal eens kijken! Klinkt als iets wat ik sowieso al tof zou vinden als ik niet eens een backpack nodig had. :')
Wow, wat een prachtige quote over hardlopen en trainen voor een marathon: ‘Ik doe wat ik kan en dat maakt het alle pijn en moeite waard, ook als ik er niet bij mag zijn. Het is het waard, want ik ben er al.’ Dit is zo waar. Een eye-opener op mijn eigen weg naar New York (die gelukkig minder heftig is).
Jaaaa! Zo veel mogelijk genieten van de weg er naar toe (want de weg is lang genoeg). Hopelijk tot in New York! :D
Wow wat een heldin ben jij Nicky! Diep diep diep respect!
Dankjewel Fon. Jij bent ook een heldin, he? Iedereen vindt ademen wel eens moeilijk. Al helemaal tijdens een marathon. :’)
Wauw heeeeeeeel veel R.E.S.P.E.C.T een voorbeeld voor heel veel mensen. Dit is wat ik een POWER WOMAN noem
Ik heb heel veel respect voor jou Nicky en jouw geweldige karakter! Ik hoop dat je de komende maand helemaal opleeft en gaat stralen in Berlijn!
Wauw! Ik hoop heel erg dat je aan de start van Berlijn kan verschijnen.
Wauw wat indrukwekkend. ik gun het je zo dat je mee kan doen in Berlijn!
Wat een ontzettend mooi verhaal. Ontroerend om te lezen. Ik kan me erg inleven in je situatie, ik zelf heb een geestelijke ziekte en ik weet als geen ander hoe klote dat kant zijn. Het moeilijkste is vaak dat je weet dat er meer in je zit echter dat je lijf of in mijn geval men geest hier anders over denkt. Ik vind het dapper dat je dit verhaal met ons deelt en hoop voor je dat je straks bij de start staat, ik duim voor je!