Zondagochtend 9.15u, ik hoor al voor de derde keer ‘Sirius’ van Alan Parsons Project door de luidsprekers van het stadion. Deze informatie zegt je misschien niet zoveel, maar dit nummer kwam vorig jaar vlak voor het startschot van de Berlijn Marathon door de speakers. En dat startschot van de 2018 editie had zojuist geklonken. Hoewel, daar ging ik vanuit, want ik stond niet op het startschot te wachten in Berlijn, zoals gepland. Ik zat in een stadion in Málaga te kijken naar een 1500 meter finale voor vrouwen van 85 jaar en ouder. 10 minuten en 40 seconden was de winnende tijd, ik teken ervoor als ik dat over zestig jaar nog kan en ik vond het ook heel mooi en inspirerend om te zien, maar ik moest toch een kleine traan onderdrukken toen voor de derde keer dit nummer werd ingezet.
Het is inmiddels negen dagen nadat ik het slechte nieuws ontving. Drie dagen nadat ik de marathon had moeten lopen. Vandaag is de dag dat mijn boek in de winkel had moeten liggen. De dag dat ik dit heugelijke feit zou vieren met andere bloggers, vrienden, familie en mensen die me afgelopen zomer hebben bijgestaan. In plaats daarvan had ik vanmorgen een interview met Radio 1 over het niet lopen van de marathon, heb ik vanmiddag een afspraak bij de fysio en hoop ik later vandaag toch nog een krachttraining te kunnen doen.
Of ik het een plekje heb kunnen geven? Ja. Ik baal dat ik Berlijn niet heb kunnen lopen en ik vond het best lastig om te zien dat het zondag dus echt de ideale omstandigheden voor een marathon waren in Berlijn. Dit had mijn dag moeten worden. Ik heb tegelijkertijd Kipchoge’s jacht naar het Wereld Record wel op de voet gevolgd en vond het prachtig om te zien dat het hem gelukt is. Daar was ik oprecht blij om. Het feit dat ik Berlijn niet heb kunnen lopen en dat mijn boek is uitgesteld, dat heb ik wel een plekje kunnen geven. Er is alleen een ding dat me nu al ontzettend gek maakt.
Het feit dat ik niet gewoon naar buiten kan om hard te lopen en dat ik geen flauw benul heb wanneer dat wel weer kan.
Dat maakte mijn beslissing om de Berlijn Marathon te lopen eigenlijk best wel makkelijk. Ik bedoel, ik had niet echt een keuze. Het idee dat ik nog zoveel meer zou gaan slopen in mijn voet en hoe lang dat me aan de kant zou zetten, ik wist dat dat mijn leven uiteindelijk rotter zou maken dan het niet lopen van de marathon. (Verder was iedereen in ‘mijn team’ het er ook over eens, die marathon in Berlijn was uitgesloten).
Ik heb het al zo veel vaker gezegd en geschreven, zonder hardlopen ben ik gewoon een minder leuk persoon. Ik heb mezelf op dit moment (dertien dagen zonder hardlopen) nog wel redelijk in de hand, maar ik voel dat de drang naar het lopen steeds groter word. Ik voel me continu zoals ik me de dag voor een marathon voel, kriebels in mijn benen omdat ik zo lang rust heb gehouden en er klaar voor ben om te knallen. De prognose? Minstens drie weken nog niet hardlopen en daarna weer rustig in omvang opbouwen. Of ik nog aan mijn snelheid kan werken in 2018 met lekkere korte baantrainingen? Ik mag daar van mijn trainer, sportarts en fysio nog niet eens over nadenken. Herstel is blijkbaar ‘a day to day thing’.
En dat is lastig voor iemand die graag plannen maakt, voor iemand die graag dingen zeker weet, voor iemand die verschrikkelijk ongeduldig is en ONTZETTEND van hardlopen/trainen houdt en maandenlang zo intensief getraind heeft. Mijn lichaam is ook geshockeerd, waarom loopt ze ineens niet meer? Mijn Garmin Horloge geeft ook al een week aan dat ik aan het ‘de-trainen’ ben. Not cool. So not cool.
Met alternatieve trainingen probeer ik mijn uithoudingsvermogen zo goed als het gaat te onderhouden. In de sportschool wissel ik de crosstrainer met de fiets af. Ik mag op de ElliptiGO en ga vandaag zelfs kijken of ik zonder pijn op een Alter-G (een loopband waarop je met slechts 20% van je lichaamsgewicht kunt trainen) kan lopen. Verder doe ik drie keer per week buik- heup- en rugspieroefeningen en ga ik vanmiddag weer mijn eerste echte (doch voorzichtige) krachttraining doen (mits het volledig zonder pijn kan). Ik zit zeker niet stil, maar ik mis dat onbezorgde gevoel van een rondje hardlopen. In Málaga was dat afgelopen weekend al het geval, maar nu ik weer thuis ben en langs wegen kom waar ik normaal gesproken vaak hardloop, is het gevoel nog veel sterker.
Ik mis het enorm, maar ik wil ook niet dat deze blessure chronisch wordt en ik hier de komende jaren last van ga hebben. Naar mijn lichaam en de mensen die ervoor gestuurd hebben luisteren dus. Ook al zeggen die niet altijd wat ik wil horen.
Nogmaals dank voor al jullie lieve berichtjes afgelopen week, het aantal berichtjes dat ik ontvangen heb (over alle mediums verspreid meer dan 1000) was overweldigend, waardoor ik op vrijwel niets echt goed heb kunnen reageren. Maar geloof me, ik heb alles gelezen. En het heeft me zoveel goeds gedaan. En het schijnt dat ook dát, die positieve mindset, mijn herstel kan versnellen. Positieve gedachten dus. Ga ik aan werken.
Liefs,
Annemerel
Hoe jij hier mee omgaat dat is wat een echte atleet moet kunnen, dus je bent een echte atleet. Ik hoop dat je snel je een nieuw PR op de marathon kan lopen, dan doe ik dat op de halve in 2019 ?
Toen ik dit slechte nieuws hoorde vond ik het heel erg rot voor je. Toen wist ik nog niet dat ik een paar dagen later ook te horen zou krijgen dat ik voorlopig niet meer mag lopen. Het voelt een beetje alsof alle trainingen die ik afgelopen zomer heb gedaan in de hoop om in oktober mijn eerste halve marathon te lopen compleet voor niets waren. Ik ga nu ook veel rusten en proberen mijn conditie op peil te houden door te fietsen in de hoop dat ik alsnog aan de start kan staan op 14 oktober.
Nogmaals heel veel sterkte en beterschap. Geef nog niet op, jóúw marathon komt nog. Net als mijn halve.
Ik voel met je mee, Annemerel. Echt. Als loper die ook al heeft moeten ‘stilzitten’ wegens blessures (ook al waren die van een minder kaliber als die van jou), weet ik hoe verschrikkelijk het is. Maar het komt terug, dat lopen. En als je goed naar je lichaam luistert, komt het sneller terug dan je denkt ;)
En dan ga je nog des te harder genieten van die eerste keer terug hardlopen :)
Heel veel beterschap en een dikke knuffel! :*
I feel you, 1 juli was mijn laatste rondje hardlopen, toevallig ook door een voetblessure. Hoewel het bij mij natuurlijk niet zo’n extreem grote overgang is, voel ik je pijn en alle kleine dingetjes die je eraan herinneren dat je niet kunt hardlopen terwijl alle externe omstandigheden ideaal lijken te zijn. Ik wil zelf deze week eens gaan kijken naar een sportschoolabonnement, omdat het helemaal niet sporten mij nu écht geen leuker mens maakt. Hopelijk kun je met je alternatieve trainingen toch nog wat stoom afblazen.
Annemerel,
Je gaat hier op dit moment zo goed mee om!
Ik zou het niet kunnen.
Ik hoop dat je training op de Alter G goed zijn gegaan en dat je toch ergens die ‘energie’ kwijt kan!
Veel succes!