LET’S TALK ABOUT: Alle gedachten die ik heb tijdens het schrijven van een boek

Gisteren vroeg ik op Instagram of jullie nog leuke blog-ideeën voor mij hadden. Ongeveer 95% van de vragen beantwoord ik in mijn nieuwste boek, dus die vragen laat ik voor nu nog even onbeantwoord. Het idee van Krista vond ik wel super leuk, wat gaat er eigenlijk in mijn hoofd om tijdens het schrijven van een boek. Ik heb inmiddels twee boeken in de winkel liggen en een derde zo goed als klaar op de plank, over dit onderwerp heb ik dus wel het een en ander te zeggen.

OMG Yessssssss ik ga weer een boek schrijven, dit gaat ZO gaaf worden. Dit is ZO’N FANTASTISCH idee. Ik heb ZOVEEL zin om te gaan schrijven.

In mijn hoofd fantaseer ik al over de eerste keer dat ik het boek in handen heb, de boekpresentatie, alle mensen die ik wil bedanken… Inderdaad, voordat ik überhaupt een letter geschreven heb.

Hmm… waar moet ik beginnen? Ik heb nu eigenlijk ook zoveel andere dingen aan mijn hoofd. Als ik nu eerst die andere dingen doe, heb ik straks meer ruimte in mijn hoofd om over mijn boek na te denken. Ik wacht nog even met schrijven…

Terwijl ik van alles doe, schrijf ik geen letter voor mijn boek. Toch blijf ik er maar aan denken. Ik zou echt moeten beginnen en ik weet dat ik er gewoon even voor moet gaan zitten. Telefoon weg, rustig Coldplay CD’tje aan, kopje thee naast me, leeg WORD document… als ik eenmaal begin komen de woorden vanzelf, maar ik moet wel beginnen. En dat doe ik dus niet…

Dan komt er een moment dat ik denk, JA, NU. Meestal is dat op een moment dat andere mensen vrij zijn. Ik weet niet wat het is met mij, maar ik werk beter op vrijdagavond, zondagochtend, of op een feestdag als Koningsdag. Als ik eenmaal die eerste alinea geschreven hebben rollen de woorden zo uit mijn vingers mijn WORD-document in. Binnen een paar uur heb ik mijn voorwoord geschreven, ik lees het nog een paar keer na, schaaf het wat bij en ben blij. Ik heb een stuk beter het idee waar ik naartoe wil met mijn verhaal, ik heb er weer vertrouwen in. Dit wordt fantastisch.

Maar om de een of andere reden vind ik het toch lastig om dat voorwoord naar mijn uitgever op te sturen. Ik denk continu, hmm… ik wil het nog een keer doorlezen voordat ik het opstuur. Dat doorlezen doe ik echter pas drie weken later en mijn voorwoord stuur ik dan ook pas drie weken later naar mijn redacteur.

Dan begint het duimen draaien… zou Anoek net zo enthousiast zijn als ik? Voor mijn eerste boek was dit helemaal verschrikkelijk, ik kon me gewoon niet concentreren voordat ik antwoord had van Anoek (mijn redacteur bij A.W. Bruna). Inmiddels ben ik iets zelfverzekerder en kan ik iets beter met kritiek omgaan, maar het is nog steeds een ‘stap’ die ik moet zetten. Meestal hoef ik me nergens zorgen over te maken…

En zo gaat dat eigenlijk de hele boek-schrijf-periode door… Ik weet dat ik ‘moet’ schrijven. Ik vind het mega lastig om er voor te gaan zitten, maar als ik eenmaal bezig ben vind ik het zo fijn om te schrijven en rollen de woorden mijn vingers uit.

Het opsturen blijf ik lastig vinden, maar wat ik misschien nog wel lastiger vind… het document met ‘commentaar’ openen en lezen wat Anoek over mijn teksten te zeggen heeft. Meestal is ze enthousiast hoor, maar ik gebruik soms net iets meer woorden dan zij zou willen (als het aan mij gelegen had was mijn nieuwste boek dikker dan de bijbel geweest). Ik vind het lastig om te zien dat mijn ‘darlings’ ‘gekilld’ worden.

En dan is het ineens nog maar een paar weken tot de deadline… nu is het niet alleen meer zaak dat ik mijn teksten schrijf en controleer, de vormgever gaat zich er nu ook mee bemoeien. Het eerste hoofdstuk gaat heel de tijd heen-en-weer om de juiste opmaak te bepalen. Als iedereen akkoord is wordt de rest van het boek ook opgemaakt. Nu gaat het er uitzien als een echt boek, wat extra motiveert om door te schrijven.

Maar tegelijkertijd komen de twijfels… is dit wel goed genoeg? Het is alweer een tijdje terug dat ik de eerste hoofdstukken schreef en eigenlijk zou ik alles wel weer na willen lezen en willen herschrijven, maar ik moet ook beseffen dat ik dit gevoel altijd zal blijven houden en dat ik niet kan blijven lezen en herschrijven. Op een gegeven moment moet je het loslaten.

Mensen bestellen mijn boek en ik ben blij.

Mensen bestellen mijn boek en ik denk… Oh mijn god ik hoop dat het aan hun verwachtingen voldoet.

Het moment dat mijn boek bijna naar de drukker gaat is daar. Ik denk er de hele dag aan. Ik heb een zwaar gevoel dat ik niet los kan laten. Ik ben prikkelbaar, opgefokt. Aan de ene kant wil ik alles nalezen om mezelf gerust te stellen dat het goed zit. Aan de andere kant denk ik… stel je voor dat ik er geen goed gevoel aan overhou, hoe ga ik dan de komende weken overleven?

Het zware gevoel blijft en 24 uur voor de deadline besluit ik toch alles nog een keer te lezen. De hele dag en nacht lees ik. Ik laat het tegelijkertijd ook aan iemand anders lezen (mijn zusje voor de eerste twee boeken, Arthur voor mijn nieuwste). De enthousiaste reacties van mijn mee-lezers doen me beseffen dat het toch wel echt een leuk boek geworden is. Dit komt goed. Ga maar drukken…

In het geval van mijn eerste en tweede boek gebeurde dit een dag later ook. Bij mijn nieuwste boek hadden ze het bij de drukkerij zo druk dat het drukken een dagje werd uitgesteld. EN DAT WAS ZO MEGA FIJN. Het boek zou namelijk in eerste instantie gedrukt worden op de dag dat ik te horen kreeg dat ik een stressfractuur had. Doordat het een dagje later gedrukt werd konden we het proces nog stop zetten bij de drukkerij, waardoor we nu dus een extra hoofdstuk kunnen schrijven over ‘herstellen als een topatleet’. Mega geluk dus.

De periode tussen het drukken van mijn boek en het verschijnen in de winkel ben ik niet de meest stabiele persoon op aarde. Ik heb hetzelfde gevoel als voor een hardloopwedstrijd, ik ben lichtelijk gespannen en redelijk prikkelbaar. Er zijn ineens weer 100.000 dingen die ik zou willen veranderen aan mijn boek. Er komt ook niet heel veel uit mijn vingers, ik kan alleen maar denken aan mijn boek en wat de reactie van de lezers zal zijn.

En dan ligt mijn boek in de winkel, op Instagram krijg ik super veel positieve reacties, maar de paar negatieve reacties op Bol.com steken wel. Ik zou graag willen dat het anders was, maar dit schijnt heel menselijk te zijn (heb ik me door mijn sportpsycholoog laten vertellen). Toch probeer ik mijn humeur niet te veel door de kritiek te laten beïnvloeden, hoewel dat lastiger is dan ik zou willen.

Mijn eigen boek lees ik niet meer als het eenmaal in boekvorm is. Ik blader er natuurlijk wel doorheen, maar ik ben bang dat ik allerlei dingen zou willen aanpassen en dat gaat redelijk lastig als het boek al gedrukt in de winkel ligt.

Ik ben wel mega trots als ik het boek bij een boekhandel zie liggen (en ik ben teleurgesteld als een boekwinkel mijn boek niet heeft).

En dan beginnen de ideeën voor een volgend boek meestal na een paar maanden weer te borrelen. Of in het geval van mijn nieuwste boek… dit idee was er al voor het idee van boek twee. En dan begint het hele verhaal dus weer van vooraf aan.

Heb jij mijn boek ‘Trainen als een topatleet’ al gereserveerd? Zoals het er nu naar uitziet ligt het in december in de winkel (maar ik kan helaas niets beloven).

Liefs,
Annemerel