RACE RECAP: Een lange duurloop door New York

Het was precies een maand nadat ik – na vier weken looprust – mijn hardloopschoenen weer mocht aantrekken voor een paar rustige rondjes over de baan. Op 4 oktober liep ik (pijnvrij, mega gelukkig, maar niet echt topfit) voor het eerst weer een aantal kilometer. Toen had ik niet durven dromen dat ik een maand later alweer een marathon op een ‘leuke manier’ zou kunnen lopen. Maar dat is dus precies wat ik gisteren, op zondag 4 november 2018, in New York City, gedaan heb.

Ik had geen zenuwen. Niet voordat ik ging slapen, niet tijdens mijn slaap (ik heb ruim acht uur gepakt ondanks dat mijn wekker om vier uur ’s ochtends ging), niet tijdens de twee uur dat ik me voorbereidde in mijn hotelkamer, niet tijdens de busrit van ruim anderhalf uur naar Staten Island, niet tijdens het wachten op het startterrein, niet in mijn startvak, ik had zelfs geen kriebels in mijn buik toen het startschot ging. Of nou ja, dat laatste is niet helemaal waar, toen het startschot ging voelde ik toch wel wat, maar dat waren meer ‘ik heb er zoveel zin in’ kriebels, dan ‘oh my god, waar heb ik mezelf nu weer in gestort’ kriebels.

Om 10.21u kwam ik als een van de laatste van wave 2 over de start. Ik was achteraan ingedeeld, iets waar ik me van te voren niet zo druk over maakte, want ik zou toch niet voor een snelle tijd gaan in New York, ik ging ‘gewoon’ een ‘lange duurloop’ doen, in aanloop naar Málaga. 42,195 kilometer is natuurlijk wat lang voor een lange duurloop, maar veel Kenianen doen het ook in voorbereiding op hun wedstrijd. En nu ben ik natuurlijk geen Keniaan en loop ik ook bij lange na niet de tijden die de snelle Kenianen (zoals de 2.22 van de Keniaanse NYC-marathon winnares Mary Keitany), maar op die manier kon ik deze afstand voor mezelf en mijn ’trainen als een topatleet’ project wel rechtvaardigen. En daarnaast, als ik ergens last van zou krijgen zou ik gewoon stoppen, zo simpel was dat.

(al moet ik toegeven dat ik stiekem ook heus wel wist dat stoppen zou voelen als opgeven en ik daar niet heel gelukkig van zou worden).

Verrazano Bridge
We beginnen onderaan de de Verrazano Bridge, de brug die ons van Staten Island naar Brooklyn zal brengen. Het is prachtig weer, een strakblauwe lucht, graadje of 10, maar een zon zo fel, dat je die temperatuur prima kunt handelen in een kort broekje en T-shirt. Op de brug zelf waait het wel een klein beetje, maar als ik terugdenk aan 2014, toen ik mijn startbewijs op de brug tegen mijn borst gedrukt moest houden omdat overal startbewijzen in het rond vlogen door de harde wind, dan stelde dit echt niets voor.

Het is druk op het parcours, mensen kruipen omhoog. Ik weet dat ik me hier niet druk om moet maken, maar ik kan geen lekker tempo lopen door mensen die spontaan voor mijn neus stil gaan staan om een foto te maken. Ik maak een stuk meer meters dan nodig is om toch lekker door te kunnen lopen. Heuvel af heb ik een geluksmoment, het is nog steeds druk op het parcours maar ik zie de skyline van Manhattan en het voelt zo machtig mooi om hier te zijn. Het feit dat we naar beneden rollen draagt hier ook wel aan bij.

Brooklyn Part I
Het is nog steeds mega druk op het parcours en ik ben eigenlijk alleen maar bezig met mensen inhalen. Ik weet dat ik niet voor een bepaalde tijd ga, maar ik wil wel lekker op mijn duurlooptempo kunnen lopen. Dat duurlooptempo lag afgelopen zomer tussen de 4’45 en 5’00, dus dat is wat ik vandaag ook graag zo lang mogelijk wil doen. Maar dat tempo is erg lastig te lopen op deze manier. Eerst moet ik de lopers van 3.55 inhalen, vervolgens 3.50, 3.45 en 3.40. Iedere keer als ik zo’n pace groep moet inhalen sta ik bijna stil, er hangt een hele groep achter die de hele straat blokkeren. Ik moet mijn best doen om hier niet chagrijnig van te worden. Ik ben in New York, ik ging niet voor een tijd, dit hoort erbij, geniet, vertel ik mezelf. Na een kilometer of 7 heb ik ‘eindelijk’ een beetje meer rust gevonden.

Brooklyn Part II
Geen rust op het parcours trouwens, het blijft druk (spoiler alert: zelfs bij 35 kilometer is het nog mega druk op het parcours). Maar ik kan me er iets beter bij neerleggen dat het druk is en voel me iets minder claustrofobisch. Ik geniet van het publiek en van alles dat ik om me heen zie. Mijn benen voel ik niet, conditioneel is het een eitje. Als ik deze zomer een wedstrijd liep dan was dit meestal een tien kilometer en dan had ik het vaak na een kilometer of drie conditioneel al erg zwaar. Dan liep ik te hijgen als een paard en te bidden voor de finish. Dit was conditioneel op dit moment geen uitdaging en ook mijn benen hadden de eerste halve marathon nergens last van. Voor mijn gevoel ben ik door niemand ingehaald, heb ik alleen maar mensen gepasseerd. In 1:43:20 passeerde ik op de Pulawski Bridge tussen Brooklyn en Queens het Halfway-point.

Queens(boro Bridge)
Oeps, dit is echt exact mijn PR-tijd (in Berlijn 2015 liep ik 3:26:43), maar ik wil hier helemaal geen PR lopen, daar kwam ik hier helemaal niet voor. Als ik hier een PR loop, hoe hoog is de druk dan wel niet voor Málaga. Gelukkig weet ik ook wel dat het NIET lopen van een PR een stuk makkelijker is dan het WEL lopen van een PR. Ik ken immers ook de laatste 7 kilometer van het parcours en die zijn best wel een heftige kluif na ruim 35 kilometer. Van Queens krijg ik zoals gewoonlijk weer weinig mee trouwens, voor mijn gevoel lopen we eigenlijk vrijwel meteen al de Queensboro Bridge op, de beruchte brug rond het 25 kilometerpunt, die zo gemeen omhoog loopt.

Hier voel ik voor het eerst wel dat ik iets aan het doen ben. Vorige week heb ik 25 kilometer gelopen, dit is mijn langste duurloop sinds eind augustus, toen ik mijn 35-kilometer duurloop in aanloop naar New York liep. Dit is dus precies het punt waarop ik vorige week gestopt ben. Doordat we zoveel omhoog lopen begin ik mijn billen wel iets te voelen. Maar, goed nieuws, conditioneel kan ik het nog steeds prima aan en mijn billen voelden afgelopen jaren een stuk pijnlijker toen ik deze brug op moest. Ik denk dat al dat squatten, de heuvelsprints en het niet altijd kiezen van de makkelijkste route tijdens mijn duurlopen hier zeker aan hebben bijgedragen.

Neemt niet weg dat ik wel even wat afleiding kan gebruiken, dus ik hang bijna tien minuten aan de telefoon met Arthur, die me vanuit Nederland via de App aan het volgen is. Ik vertel hem hoe het gaat, hij zegt dat ‘ie trots en blij is en spreekt me nog wat bemoedigende woorden toe. Hij vraagt, ga je door? Ik zeg… ja, ik wil zo lang mogelijk rond de 5’00 blijven lopen, maar ik laat het tempo zakken op het moment dat het niet meer makkelijk gaat. Het telefoongesprek doet me goed, de brug is voorbij voordat ik er erg in had.

Manhattan Part I
We denderen First Avenue op, het parcours loopt hier steil naar beneden en dat loopt heerlijk. Mijn bovenbenen hebben hier absoluut geen moeite mee, ik laat me gewoon naar beneden vallen. Het publiek laat zich weer van zijn beste kant zien. Op kilometer 27 is het TUI Supporterspunt, ik steek mijn hand uit voor een meterslange high five ronde. Dit geeft energie. Ik weet dat ik vorig jaar na dit punt een beetje een dipje kreeg, omdat ik besefte hoeveel kilometer ik nu nog moest (15!) maar nu voel ik me nog zo fris en fruitig dat ik daar totaal geen last van heb. 15 kilometer redeneer ik, kan nooit meer dan anderhalf uur zijn en dat denk ik op dit moment nog prima aan te kunnen.

The Bronx
The Bronx is niet het meest fascinerende stukje van het parcours en ligt ook nog eens op een punt in de marathon waar je het redelijk zwaar zou kunnen hebben (tussen 31 en 34 kilometer). Dit het punt dat mijn AirPods uitvallen. Gelukkig ben ik hierop voorbereid en heb ik het doosje waarmee ik ze kan opladen bij me. Maar de drie kilometer in The Bronx loop ik dus zonder muziek. Nu heb ik pas door hoeveel mensen mijn naam schreeuwen ‘Annemarie, Annemarie, Go Annemarie’. En hoe leuk die bandjes langs de kant eigenlijk zijn.

Even denk ik, ik doe die oortjes helemaal niet meer in, maar dan breken de laatste kilometers in Manhattan aan…

Manhattan Part II
Kilometer 37 is een heftige. Dat weet ik al sinds november 2013, toen huilde ik op 5th avenue om mijn moeder. Je blijft maar stijgen en op dat moment wil je eigenlijk alleen nog maar dalen (of gewoon wandelen, stil staan, met je hoofd onder de dekens in bed liggen). Ik moet nu toch wel iets dieper graven om door te blijven lopen. Maar tijdens een lange duurloop heb ik het de laatste kilometers ook vaak wat zwaarder en ik push mijn lichaam allesbehalve tot het uiterste. Gewoon lekker rustig uithobbelen is mijn doel op dit moment.

Je begrijpt wel dat ik op dit punt mijn muziek als afleiding mega hard nodig had en dus gewoon mijn oortjes weer even indeed.

Central Park
Central Park loopt de eerste paar honderd meter gelukkig naar beneden, dat kan ik wel gebruiken na die klim op 5th avenue. Als ik op mijn horloge kijk zie ik dat ik een reële kans heb om onder de 3.30 te lopen. Nu was ik niet van plan om een tijd te lopen, maar onder de 3.30 zou wel echt het ultieme zijn. Was 3.35 tot voor kort nog een Boston Qualifying Time, voor Boston 2020 is een tijd onder de 3.30 nodig. Nu hoop ik in Málaga nog een snellere tijd te lopen, maar het voelt wel mooi om een BQ te lopen hier. Dit motiveert me om ook de laatste kilometers nog een beetje mijn best te blijven doen.

De laatste echte klim vlak voor het TUI Supporterspunt op 40 kilometer is voel ik in mijn billen, maar ik weet dat ook dit voorbij gaat en conditioneel voel ik me nog zo ontzettend fit, dat voelt echt goed. Ik heb me afgelopen zomer een stuk rotter gevoeld tijdens de laatste kilometers van een wedstrijd. In vergelijking met die 10 kilometer wedstrijden voelt dit als een eitje. Ik hobbel rustig door Central Park uit, Central Park weer in, richting de finish. Als ik die finish in beeld krijg gooi ik mijn armen in de lucht. I made it.

Finish
3:29:34. Mijn snelste tijd in New York (mijn oude snelste tijd hier was 3:50:08) en maar drie minuten boven mijn PR (3:26:43). En dat als ‘duurloop’. Ik voelde me het grootste gedeelte van het parcours erg sterk en ik heb mega genoten van alles dat er om me heen gebeurde (met uitzondering van die eerste kilometers in Brooklyn waarin ik me ergerde aan de drukte op het parcours). En het belangrijkste? Ik heb dit pijnvrij kunnen doen. Mijn voet deed tijdens het lopen geen pijn en nu, op maandagochtend om 5.52u (ja ik ben echt zo vroeg opgestaan om deze blog te schrijven) voelt het nog steeds helemaal gezond. Mijn bovenbenen en kuiten zijn wel iets stijver dan normaal, maar ik heb gelukkig (nog) niet heel veel spierpijn ervaren vanmorgen.

Ik ben zo dankbaar en blij dat mijn lichaam zo snel hersteld is. Zes weken geleden leek het nog een eindeloze situatie, nu loop ik een marathon als duurloop op relatief makkelijke wijze. Ik heb een stuk meer vertrouwen in Málaga, hoewel ik door deze marathon niet minder zenuwachtig ben geworden. Dit ging dan misschien best makkelijk, straks wil ik toch nog net iets harder. Hoeveel harder, daar ga ik de komende weken maar eens goed over nadenken.

Heel veel dank voor al jullie lieve berichtjes via mijn blog en Instagram. Het waren er zoveel dat het me niet lukt overal op te antwoorden, maar geloof me, ik heb alles gelezen en ik werd (en word!) er heel blij van. Thanks!

Liefs,
Annemerel